Thursday, August 27, 2009

İranda-Azəri məhbusuna işkəncə



İranda-Azəri məhbusuna işkəncə


İran Azərbaycanli məhbuslardan birinin işkəncə olunmasi tayid olundu.


Nəqi Məhmudi, “Həbib Avəriydə”nin avokati ya vəkili, bu xəbəri təyid etdi.


Məhmudi Azadlıq Radiosunun moxbiri: İnsafəli Hidayətinen danişıqda, İran- Azərbaycanında işkəncənin olmasin və bəzi məhbuslararin işkənciyə meruz qalmasin elan etdi.


Məhmudi, Təbrizli turkloq və loğət şonas: “Həsən Əbdollahiye Cəhani” ki ədəbi dildə “Omod Oğlu” adilən meşhurdur və “Həbib Avəriydə”nin vəkilidir.


O eyni haldaki Həbibin cismi və ruhi işkencə olmasin təyyid etdi amma Umud Oğlunun cismi işkəncə olmasin inkar eylədi.


Onlarin vəkilinin dediğinə gora, İttilaat idarəsi onlarin hər ikisinə de ağır ittihamlar vurub. Amma onlar o ittihamlari rədd ediblər.


Məhmudi deyir: onlarin əsli ittihamlari “İslam Cumhuriyyətinin ziddinə təbliğ” və “Əmniyyəti pozmax məqsədilən bir qoropo təşkil və idarə etmək”dir.


Onun sozone dayanaraq, Əmniyyət İdarəsi iddia edir ki Həbib Avəriydə bir SiDi hazırlayib və bir də “Babəkin itgin əsgərləri” adiylən bir veblaq yolasalib.


Bu iddiya əgər duz olsada, sadəcə Avəriydəni tutar. Amma İttilaat İdarəsi elan edir ki Həbib həmən SiDini loğət şonasin yanina aparıb. Umud Oglu, İttilaatin iddiasına gora, o SiDini bəyənmeyib.


Məhmudi əlavə edir ki: İttilaat Umud Oğlunun bu işin, Sidinin zəyif olmasina təbir edir və iddiya edir ki Umud Oğlunun fikri oyomoş ki sidi dahada yaxşi və keyfiyetli olabilərmiş.


İttilaat, Həbibi tutandan sonra, işkəncə altinda, ondan Umud Oğlunun ziddinə etiraflar alib və nahar çağı, onon evinə tokoloblər. Bir tedad kitablarin, al yazılarin, bilğisayarin, telefon nomrəsi dəftərlərin, əl telefonon və diğər vəsiylələrin gotorob və aparıblar.


Zəkiyyə xanim Əbdollahiye Cəhani: Umud Oglunun bacisi bu barədə dedi: bizə dedilər ki Həsən, axşama evə gələr.


Zəkiyyə deyir ki qardaşim sevil paltarli məmurlardan neçə dəfələr istədi ki onon tutulmasina dayir hakimin hokmon gostərsinlər amma heş zad gostərmədilər. bizdə bilmədik ki ono hara apardılar. Vəli zənn edirdik ki mımurlar İttilaat İdarəsindən olsunlar.


Umud Oglunun bacısı qeyd edir: axşam oldu amma qardaşimnan heş xəbər çixmadi. Ta o ki sabahi, Həsən, telefon açid və dıdi ki İttilaatdiyəm.


Bu iki məhbusun ayilələri olari gorməsədə, vəkilləri olari İttilaatda yox, Təbrizin zindaninda gorobdo. Amma Məhmudi deyir ki “mən olari gorsemdə, izin verilmeyib olarin dosiyə ya pərvəndələrin gorob və oxoyam.


Məhmudi təkid edir ki onon movəkkillərinin hər ikisi də o ittihamlari inkar ediblər.


O deyir: mənim, vəkil olaraq, xəbərim yoxdur ki aya pərvəndədə onlarin etiraflarından başqa bir mədrək də vary a yox.


Vəkilin sozonə gora, hətta əğər onlarin ittihamlar dogruda olsa, genədə oları agir durumda saxleyiblər. Olnarin tutulma prosesi və saxlanilmasi İranin qanunundan kanardır. Olari daha yongol qərarınan azad etmək olardı.


Məhmudi fikir edir ki olarin mohakimələri gələn dort ayin içində bər pa olsun və qeyd edir: Əgər ittihamlar veblaq və sidi ozərində olsa, Onlarin ittihamlari mətbuatıdır və gərək mətbuat mıhkəməsində, ələni və monsifə heyətinin hozoriylən mohakimə olsunlar.


Bu məhbuslar iki aya yaxindir ki Təbrizin ittilaati tərəfindən tutulublar və həbsidədilər. Bu moddətin bir hissəsini İttilaatin bir nəfərlik hocrələrində geçirdiblər. Sonra Təbrizin Mərkəzi Zindan ya həbs xanasına gondəriliblər amma onlan beylə ki onlardan təhqiq etmək zamani keçib və qortarıb, təkcə Umud Oğlu bir dəfə ana və bacisiylən bu neçə gundə goroşob amma Həbıb hələ də oz ayiləsilən goroşmeyib.


Eyni zamanda xəbər gəlir ki Əliriza Fərşi aylar həbsiden sonar, donen zindandan azad olondo.

İranda yeni nazirlər kabineti ilə bağlı qanunvericilərin narazılıqları










İranda yeni nazirlər kabineti ilə bağlı qanunvericilərin narazılıqları

22/08/2009
İnsafəli Hidayətlin məlumatı - Yükləmək (MP3) Download
İnsafəli Hidayətlin məlumatı - - (MP3) audio clip

İnsafəli Hidayət İranda baş verən son hadisələri diqqətinizə çatdırır. Məlumatı dinləmək üçün səhifənin yuxarısından (sağ tərəfdə) səsli faylı yükləyin.


Aşağıdaki linkidə golaq asabilərsiniz:

http://www.voanews.com/azerbaijani/2009-08-22-voa10.cfm?renderforprint=1

Fars dilinin Konferansi Təbrizdə


Fars dil ve edibiyyatinin genişlenmesinin dordonco konferansi Tebriz de keçirildi. İran Azərilərinin bir cox cəmiyəti, o comlədən İstiqlal Partisi, O konferansin Təbrizdə bər pa olmasin, məhkum itmişdilər.


Bu konferans da, necə Fars dilin daha çox yaymaq haqda 130 mohəqqiq və universitə ustadı danişdilar.


Konferansın sonoco, bir neçə maddəli qərar oldo. Həmən qərarda qeyd olor; “Fars dili neçə min illik dildir və İranlilarin kimliklərinin ən əsasi və mohom roknodor. İranin milli birlik və ittihad səbəbbi dir.”


Toplantı da iştirak edənlər, İran devlətinden istədilər ki ozonon her hanki boyok siyasi, mədəni, iqtisadi və digər qərarlarinda Fars dilinin genişlendirmesini, goz altina alsin.


Konferans, devlətdən istedi, Fars dilin yaymag ucun, İranin dovrəsinde olan məmləkətlərdə pul xəc etsin. O millətlərə Fars dilli məllim gondərsin və o məmləkətlərdə Farsi bilənlərə, Fars dilində daha çox gojlənmək imkanlarin yaratsin.


İranda Fars dilin, İslam donyasinin ikinci boyok dili tanitdirirlar. Bu o haldaki Turk dili, Malizi və Əndonezi dilində danşan mosəlmanlarin sayi daha Fars dilinə dnişanlardan çoxdor.


Ona gora da İran Azərbaycanında, Fars dili içun geşirilən konferans, medya və koltor işçilərindən istədi Fars dilin moəssir bir şəkildə, ulgu gostərsinlər.


Bu o haldadir ki İranin rəsmi ve idarə dili, Fars dilidir və başqa dillərə, evlərdən və koçə bazardan sonra bir yer yoxdor. İranda Fars dilindən əlavə: Turk ya Azəri, Kord, Ərəb, Turkəmən və Farsdilinin moxtəlif ləhjələri də var amma məktəblərdə və universitələrdə onlarin yazib və oxomasi (rəsmi olaraq) qadagandir.


Qeyd olor ki Təbriz, İran Azərilərinin paytextidir. İllərdir ki Təbrizin xalqi da digər Azərbaycanlilarilan bərabər oz Turk dillərinin, rəsmi olmagin, devlətdən istirlər.


Keçən illərdə bu tələblərə gora, yozlər adam, həbsə duşublər. Onlarin etirazlari bəzən xiyanablara çəkilib. Xalq, koçə bazara tokoloblər və etiraz nomayişleri apariblar.


Onlarin ən onımli soz və istəkləri “haray haray mən turkəm” və “Turk dili olən deyil – başqa dilə donən deyil” dir.

Onlar bu nomayiş və itirazlarilan oz kimliklərin gostərib və ono qoromaga çalişirlar.


İranda, hokumət adamlari, Turk, Ərəb, Kord və digər dilləri İran xalqinin sərvəti kimi gormorlər. Bəlkə o dillərə bir təhlokə onvaninda baxirlar.


Bu sozə Mir Hoseyn Mosəvi və Mehdi Kərrubi, Oninci perezident seşgilərinde barmaq qoydular ta İranda ki Turk və digər xalqıların oylarin və himayətlərin qazansınlar. Onlar birinci dəfə olaraq, dillərə, İranda, təhlokə gozoylən baxmagi açdilar və dedilər.


Amma Golaməli Həddad Adil; İran Parlimentinin Rəyisi, həmən konferansida Fars dilinin boyok bir sərvət oldogon elan etdi. O, başqa dillərin sərvət olob olmamasina dayir bir soz demədi.


Hədad Adil, Millətin sozonon tərifinin nə olmasin dort movzoya bagladi ve dedi: “topraq, bir hokomət və moştərək dilinən moştərək tarix hər milləti tanitdiran əlamətlərdilər.”


O artirdi: Əgər Fars dilnə maraq gostərilməsə, solar və aradan gedər.


Hədad Adil demədi ki İrandaki aradan gedən dillərə niyə maraq gostərilmir və xalqin oz sirvətindən, niyə oz dilləroinə xərc qoyolmor və niyə təkcə haminin pulu, Fars dilinin kokəlmesinin xidmətindədir?


Fars dilinin Fərhəngistaninin 50 çeşitli qoropo var ki bu zamana qədər 2 min biganə sozlərin yerinə, farsi kələmısin yaradıblar və bu barədə 6 cid kitab da yazıblar.


Bu uç gunlok toplanti Tebriz universitesinde dayir olmosdor. Bu, həmən universitədir ki onon tələbələri, dəfələr, Turk dilinin resmi olmasi uçun, etiraz etmişlər. Bu etirazlar dan dolayi, İranin Oninci Peresident seçgilərinin namizədlerinin təbligatlarının əsli movzoso, irandaki xalqlarin istəkləridi. Ona gorada, həmən zaman, Məhmud əhmədi Nejad emir verdi ta İranda olan bəzi dilləri universitələrde oyrətmık içun, tədbirlər aparilsin amma bu konferansda, o hokmon, hanki dillər və hanki bolgələrdə icra olonmasi, açilmadi.

.

Wednesday, August 19, 2009

səndə var mocozə qodrəti


səndə var mocozə qodrəti

Qaranliqda
kim bu yanar çiragı
tutar əldə
son nəfəs çəkən isiqlari salar
qara
uzun
dərin dərələrə
və aparar bizi
bu qorxonc çoldən
qovza əllərin
yapis mənim əlimdən qardasim
təkcə sənin əlində var mocozə

Ensaf
Hormətli Reza Bəyə

Monday, August 17, 2009

پبشنهادی برای برون رفت آذربایجان ایران از بحران کنونی


پبشنهادی برای برون رفت آذربایجان ایران از بحران کنونی


انصافعلی هدایت

روزنامه نگار آزاد و مستقل

کانادا – تورنتو

hedayat222@yahoo.com

+ 1 – 416 – 497 – 80709


هر فرد انسانی، هر خانواده، هر گروه، هر جمعیت و هر ملتی، آرزوهایی دارند. همه آرزها، دست یافتنی هستند اما باید برای تبدیل آن ها به عمل، کارهایی را به طور جدی انجام داد. اگر هر فرد حقیقی یا حقوقی و هر ملتی، زیباترین و شیرین ترین آرزوها را برای خود و جامعه اش داشته باشد، تا آن زمان که در راه رسیدن به آن خواست ها، قدم های جدی و عملی برنداشته اند، آن آرزوها در حد یک فکر و ایده جالب و شیرین، باقی خواهند ماند.

من، از عمق جان، ایمان دارم که بیش از نود درصد آذربایجانیان و ترک های ایران، آرزوهای شیرین و خوشی را برای وطنشان و مردم سرزمین شان در ایران دارند. اغلب آنان خواست ها و آرزوهایی برای خوشبختی و سعادت این دنیایی هم وطنانشان دارند.

همه آن ایده ها، آرزوهای شیرینی هستند. ولی ما در عمل و واقعیت، به نزدیک شدن به آن ها امید زیادی - در کوتاه مدت - نداریم. برای همین هم بحث های زیادی را با هم می کنیم و همه – اغلب - یک دیگر را به کوتاهی در حرکت در راه تحقق آرزوهایمان متهم می کنیم.

هم دیگر را متهم می کنیم. دریغ از این که یک اصل ساده که باعث در آغوش گرفتن عملی آن آرمان ها خواهد بود را فراموش کرده ایم و آن "قدرت و تشکیلات مالی و اقتصادی" است که همه ما برای دستیابی با آن آمال و آرزوهایمان برای مردم و سرزمین مان لازم داریم. چه کسی باید آن منابع را در اختیار ما بگذارد؟

به عقیده من، تا زمانی که ما نتوانسته ایم، منابع مالی خودمان را خودمان تامین کنیم که بتوانیم برای جامه عمل پوشاندن به آرزوهایمان، از آن ها استفاده کنیم، در رویاهایمان هم، به آرزوهایمان نخواهیم رسید و جز خودمان، همه را هم متهم خواهیم کرد.

هیچ مردمی، به ملت و کشور مرفهی تبدیل نشده است، مگر این که منابع مالی خودش را داشته و به آن ها تکیه کرده است.

برای نمونه، به مردم اسرائیل بنگریم. باید از آنان درس بگیریم. تعداد عددی آنان در مقابل ما ترک های ایران، ناچیز است. اما مگر آن ها یک ملت مسلط بر دنیا نیستند؟ مگر همان چند میلیون یهودی، با تکیه بر منابع مالی خود در گوشه و کنار دنیا، در مقابل چند صد میلیون عرب و یک میلیارد مسلمان نایستاده اند؟ مگر اغلب انسان های سیاسی، معتقد نیستند که یهودی ها با پول و ثروتشان، اقتصاد و سیاست دنیا را اداره می کنند؟

ما ترک های ایران – از نظر عددی - چهار پنج برابر آنان هستیم اما آیا تشکیلاتی داریم که بتوانیم از منافع خودمان دفاع کنیم؟ آیا می توانیم، یک جمعیت سیاسی یا غیر سیاسی گسترده با ده ها هزار عضو را تشکیل داده و اداره کنیم؟

البته که به صورت نادر و در مقیاس های کوچک و محلی، موفق بوده ایم اما در مقیاس های بزرگ، چه؟

به عقیده من، ما ترک های ایران در جایی از این کار و تلاش، مشکل داریم. چرا که نمی توانیم با هم کار کنیم. منافع جمعی خود مان را هم به درستی نمی شناسیم و احساس مشترکمان، به همکاری های مشترک در میان ما نمی انجامد. برای همین هم در میان ما، تشکل های بزرگی پا نمی گیرند.

در مسایل مالی، چگونه هستیم؟ برای به دست آوردن مبلغ اندکی پول برای گذران زندگیمان، زحمت زیادی می کشیم. نمی خواهیم آن را به سادگی بر باد بدهیم. برای افزایش مقدار آن مبلغ، برنامه ریزی می کنیم یا آن را در کار تولیدی، بانک، بورس یا دلالی یا ... ، سرمایه گذاری می کنیم تا از ارزش آن کاسته نشود.

این اندوخته های (کم یا زیاد) ما در بانک می ماند و منافع آن، به جیب دولت در ایران یا سرمایه داران در خارج از خاک خودمان می رود. ملت ما سودی از پول فرزندانش نمی برد. چرا؟ چون بانک یا موسسات مالی که متعلق به خودمان باشد، نداریم تا پول هایمان را در آن گذاشته و از درآمد و سود آن، نه تنها خودمان که ملتمان هم بهره مند شوند.

تا زمانی که ما مردم آذربایجان، موسسات مالی مخصوص خودمان را تاسیس نکرده ایم، به ملتی منسجم و متحد بدل نخواهیم شد. صاحب تشکیلات قدرتمند نخواهیم شد. منتظر خواهیم ماند تا دیگران برای ما کاری بکنند که جرات علنی ابراز و درخواست آن را هم نداریم.

اسرائیلی ها، فلسطینی ها، ایرلندی ها، ارمنی ها، احزاب و سازمان های سیاسی در اغلب کشورها، الگوهای خوبی در این مورد برای ما هستند تا به اهمیت موضوع، پی ببریم.

همه احزاب و سازمان های سیاسی، باید منابع مالی مستقل و قابل اتکای خودشان را داشته باشند تا بتوانند، نیازهای مالی مبارزاتی خودشان را تامین کنند. وگر نه، در حد حرف و شعار باقی خواهند ماند و کاری صورت نخواهد گرفت.

در میان افراد سرشناس آذربایحان و ترک ایران، افراد سرمایه دار، دلسوز، وطن پرست و خیراه کم نیستند. اما من آنان را نمی شناسم. در این میان، مردی را می شناسم که سال هاست که در آمریکا ساکن است. میلیاردها دلار مردم آمریکا و ایران در دستان اقتصادی اوست. او یکی از بزرگترین موسسات مالی آمریکا را اداره می کند و به صاحبان پس انداز و سهام در آن، سود می دهد.

در کنار همه این ها، او مردی معقول و آشنا با دنیای سیاست، سیاست پشت پرده آمریکا و مشاور اقتصادی سنای آمریکا است. هیچ ایرانی؛ ترک، فارس، کرد، عرب، لر، بلوچ، بختیاری، ترکمن، و ...نیست که در میان آمریکائیان، چنان جایگاه مالی و سیاسی را داشته باشد. آمریکایی ها به او، دانش و تجربه اش اعتماد کامل کرده اند و فایده دیده اند و از آن اعتمادشان، پشیمان نیستند. چرا ما به او اعتماد نکنیم.

او جناب آقای دکتر "علیرضا نظمی افشار" است که در آذربایجان غربی به دنیا آمده است. دکترایش را در "فاینانس" گرفته است. سپس در کنار غول های مالی آمریکا، تجربه اندوخته و به قدرت اقتصادی غیر قابل چشم پوشی در خود امریکا، تبدیل شده است. در عین حال که در سیاست هم یک ترک ایرانی میانه رو است.

من به همه آنانی که دل در گروه منافع آذربایجان ایران دارند، پیشنهاد می کنم تا با امضای طومار یا راسال ایمیل، از او بخواهیم که این ماموریت را برای مردم ترک ایران به عهده بگیرد. یک موسسه مالی برای آذربایجان و برای سرمایه گذاری در راه توسعه و ترقی آذربایجان ایران، تاسیس کند.

بیایید از او بخواهیم تا با سرمایه های مالی، تجربی، اعتباری و آبروی خودش و سرمایه کسانی که تا کنون به وی اعتماد کرده و میلیاردها دلارشان را در اختیار او قرار داده اند، به کمک مردم ترک ایران بیاید.

بیایید از او خواهش کنیم تا پس اندازهای اندک ما در هر روز، هفته، ماه، فصل یا سال را به روی هم انباشته و مرحمی برای یک زخم آذربایجان بکند. در عین حالی که اصل پول و سود ما را هم برای مان حفظ کند.

این، تنها یک پیشنهاد است اما نمی دانم که دکتر علیرضا نظمی افشار فرصت و مجال دارد تا وقت خود و بخشی از زندگیش را به عملی کردن این پیشنهاد اختصاص بدهد یا نه؟

با این حال، تصور نمی کنم که او به خواست های مردم شریف ترک و آذربایجان ایران، جواب منفی بدهد. تصور می کنم که او هم برای آذربایجان رویاهای خوشی دارد و می تواند همه ما را در رسیدن به رویای آذربایجانی سربلند و مرفه، یاری کند. مدیرانی را برای ما تربیت کند. ما را به اعتماد به هم ترغیب کرده و راه های اعتماد به هم را نشانمان بدهد. می تواند برای ما راه اتحاد تشکیلاتی، برای تامین منافع بزرگتر را نشان دهد.

اگر ما مردم ترک ایران - چه در ایران و چه در خارج از کشورمان - از وی تقاضا کنیم، شاید بپذیرد و ما را گامی بسیار بزرگ، به پیش ببرد تا شاید، روزی مردم ما به قدرتی غیر قابل انکار در ایران و دنیا تبدیل شوند ولی کارها و آرزوهای بزرگ را با گام های کوچک می توان عملی کرد.

راه ترک های ایران برای اتحاد و پیشرفت، از کوچه موسسات مالی و دیگر نهادها و تشکیلات خودمان، خواهد گذشت. هر آن زمان که این کوچه ها را باز کردیم، راهمان به سوی آینده روشن هم باز خواهد شد.




ایمیل نویسنده:

hedayat222@yahoo.com

ایمیل دکتر علیرضا نظمی افشار:

alnazmi@yahoo.com

Tuesday, August 11, 2009

حقوق بشر خودی و بی حقوقی بشر بشری بیگانه و مخالف

سلام

حقوق بشر مقوله ای ساده و پیچیده اما نه در ایران ما. در دنیای اطراف ایران، حقوق بشر یک معنی ساده و روشن دارد. قابل تفسیر و تاویل نیست. قابل فهم است. به حزب، سازمان و دولت یا ایدئولوژی، سیاست یا دوری از سیاست ربطی ندارد. اما در این باید برای درک معنی و مراد از حقوق بشر به دانشگاه یا حوزه علمیه رفت و آموخت که بشر یعنی چه؟ چه کسانی بشرند و حقوقی دارند؟ چه کسانی بشر نسیتند و حقوقی هم ندارند؟


حقوق بشر در ایران، ده ها معنی و شرط و شروط دارد

در اروپا و آمریکا و کشورهایی که "اندیویجوالیسم" یا فرد گرایی در آن ها بر جمع گرایی یا ایدئولوژی گرایی ، برتری دارد، حقوق بشر به سادگی دو کلمه است: 1. فرزند آدم 2. حق و حقوق قانونی

ممکن است آن فرزند آدم از مادر انسانی متولد نشده باشد بلکه در رحم مصنوعی و دستگاه رشد کرده باشد ولی چون هر کس با یک نگاه متوجه می شود که او بچه آدم است، پس دارای حقوقی است. اتفاقا هر چه کم سن و سال تر باشد، حق و حقوقش بیشتر و غیر قابل گذشت است

چه رنگی دارد؟ فرقی نمی کند. با هر رنگی
که دارد، بشر است

چه دینی دارد؟
دین مهم نیست. دین بعد از آم بوجود آمده که انسان آمده است. این حق انسان است که یا دین را بپذیرد یا نپزیرد. دین به او هویت نمی دهد. بلکه این انسان و فرزند آدم است که به دین هویت می دهد
حقوق بشر شامل انسان سیاسی هم می شود؟

در ایران ما نه! اما در دنیا، سیاست هم مانند دین فرع بر وجود انسان است. با انسان زاده نمی شود بلکه به انسان تحمیل می شود یا انسان آن را می پذیرد. ولی سیاسی یا غیر سیاسی بودن انسان، حقی را برای او ایجاد نمی کند.

سیاست او تکه پاره کردن یک کشور و تشکیل چند کشور است. آیا حقوق بشر شامل حال او می شود؟

در دیدگاه ما ایرانیان، نه! او دارای حقوقی بشری نیست. حق ندارد در سیاست تا جایی برود که به فکر تجزیه بیافتد. اکر به این فکر افتاد یا به این فکر عمل کرد، از دایره حقوق بشری ما . توان تحمل ما خارج می شود. با او زا دار زد. شکنجه کرد. گرسنه نگه داشت. تشنه نگه داشت. بدون طی مراحل قانونی، او را بازداشت کرد. در سلول های انفرادی و برای طولانی مدت، حبس کرد. کاری کرد که هیچ کس نداند که او زنده است یا مرده. نباید وکیل داشته باشد و ... این همه دیدگاه عملی ما ایرانیان به بشر و حقوقش است. نیست؟

تجزیه طلبی؟ اصلا این ایده و اندیشه را اندیشه و فکر نمی دانیم تا تحملش هم بکنیم. در صورتی که تجزیه یک واحد سیاسی به دو یا چند واحد سیاسی از حقوق اولیه انسان هاست
آن مهم است، زندگی و جان انسان هاست. او به دنیا نیامده که به خاک اعتبار بدهد. برای خاک بکشد و کشته شود. انسان به دنیا آمده است تا در روی خاک، زندکی آرامی و راحتی را برای مدتی داشته باشد و سپس از روی خاک، برود

این فرزند ادم است که به خاک ارزش و اعتبار می دهد و برای کسب قدرت یا افزایش قدرت و برای استفاده بیشتر از امکاناتی که دیگرانی مثل او تولید می کنند، واؤه هایی را تولید می کند. آن ها را بر سر آن واژه ها به جنگ هم می برد. آن ها را مجبور می کند تا هم دیگر را بکشند و کشته شوند تا او رفاه و امتازهای بیشتری به نام خاک و دین و سیاست داشته باشد

این حق انسان است که در روی خاک زندگی کند. اگر بخواهد می تواند با کسانی در یک جغرافیا شریک شود. یا رفت و آمد داشته باشد. یا با هم در یک واحد سیاسی زندگیی کنند یا در یک واحد سیاسی زندگی نکنند. این حق او است که اگر از واحد اصلی نا راضی است، با واحد های دیگر، رفت و آمد داشته باشد. به آن ها امتیازهایی را بدهد و امتیازهایی را بگیرد. نام آن را تغییر دهد. سیاست جاریش را دگرگون کند

چرا که او و زندگیش مهم تر از خاک است. رضایت او شرط است. نه نام خاک و سیاست . او است که حق انتخاب، دارد

اما در ایران ما، حقوق بشر، حقی است که با تولد انسان به او تعلق نمی گیرد. بلکه.(حق نیست) امتیازی است که دولت و سیاست مدار به انسان می دهد و این امتیاز یابل باز پس گیری است. یعنی دولت یا سیاستمدار می تواند در هر زمان که اراده کرد، آن امتیاز را ندهد

تحت تاثیر تبلیغات سیاستمداران با دیدگاه خاص، اغلب روشنفکران هم این دیدگاه را پذیرفته اند که حقوق بشر، حقی نیست که با تولد انسان، به او تعلق می گیرد و به هیچ وجه قابل الغا نیست. در هیچ شرایطی نمی توان آن را از انسان ها گرفت و آنان را بدون حقوق رها کرد.

اغلب ما ایرانیان در این دیدگاه و در کنار دولت و سیاستمدار قرار گرفته ایم. به جای این که دیدگاه حقوق فطری و ذاتی غیر قابل انکار حقوق بشری هر انسانی بدون هر محدودیتی قرار بگیریم، در جبهه مخالف قرار گرفته ایم. از خواست های سیاسی سیاست مدار حمایت می کنیم و حقوق بشری را محدود تعریف می کنیم
برای همین هم به کرد، ترک، لر، بلوچ، عرب، ترکمن، خراسانی، سنی، و ... حق نمی دهیم که اگر ایران و سیاست و حقوق که در این کشور به انسان ها داده نمی شودف خوشش نیامد، از آن جدا شود. چرا که باید انسان را فدای خاک و دیدگاه یک عده سیاست مدار کرد که از خاک و میهن، اسلحه ای برای ندادن حقوق ساخته اند

سیاست مدار و روشنفکر ایرانی، نمی آید تا از حقوق بشری هر کس که در ایران زندگی می کند حمایت کند. نمی اید در عین حالی که از حقوق او دفاع می کند، از دیدگاه ها و اعمال سیاسی او انتقاد هم بکند.

این را تناقض می نامد که نمی توان به انسان حقی را داد که من با آن مخالفم. چون من نمی خواهم ایران تجزیه شود یا نمی خواهم شیعه تنها دین ایران نباشد، به هیچ کس حق بشریش را نمی دهم تا به تناقض میان به رسمیت شناختن حق بشری او و مخالفت با حقوق او قرار بگیرم

برای همین، خودم را راحت می کنم. حقوق بشر با برای همه و به طور یکسان به رسمیت نمی شناسم تا مخالفی هم نداشته باشم

ما ایرانیام با هر چه و هر کس که مخالفیم یا مخالف باشیم، برایش حق و حقوقی قایل نیستسم. نه این که آن فرد دارای آن حقوق بشری نیست. بلکه چون ما در اکثریت و موضع برتری قرار داریم، آن حقوق را به رسمیت نمی شناسیم. اما آن جایی که ما در اقلیت هستیم و یا در موضع ضعف قرار داریم، "حقوق بشر" به یادمان می افتد. آن را به رسمیت می شناسیم

تعدادی از ما حقوق بشر را برای کمونیست ها، تعدادی هم آن را برای کاپیتالیست ها، عده ای هم آن را برای مذهبی ها، بیشماری هم آن را برای ضد مذهب ها، اغلب ما حقوق بشر را برای زنان و دختران، یا برای یهودی ها، مسیحی ها، زرتشتی ها، بهایی ها، علی اللهی ها، برای ترک ها، کردها، عرب ها، لرها، بلوچ ها، ترکمن ها، خراسانی ها، و ... به رسمیت نمی شناسیم
چرا؟ چون آن ها مخالف دیدگاهی عمل می کنند که ما آن دیدگاه را قبول نداریم. در نتیجه، حقوق شان را هم به رسمیت نمی شناسیم تا خود مان و دولت یا سیاست مدار هر کاری را که می تواند برای از بین بردن یا خفه کردن او انجام دهد

ما از حقوق بشری سنی مذهبان ححمایت نمی کنیم. چون تسلیم اراده و خواست و نوع تفسیر ساست مدار و دیندار مسلط بر خودمان هستیم
ما از حقوق فرد انسانی و بشری افراد قاچاقچی مواد مخدر یا آثار عتیقه حمایت نمی کنیم. چون با آن نوع رفتار مخالفیم. در حالی که حقوق بشر چیزی جدای از کار و رفتار انسان ها است. باید آن را برای همه، به یکسان به رسمیت شناخت و از حقوق بشر در هر حال و هوایی حمایت کرد
ما برای قاتل، حقوق بشری را به رسمیت نمی شناسیم. چون او قتل کرده است. در حالی که قتل کردن او نافی حقوق بشریش نیست و ما باید او را بر طبق قوانین محاکمه کنیم اما باید در طول همه مراحل دستگیری، بازجویی، محاکمه، زندان و حتی اعدام هم از حقوق بشری او دفاع کنیم

ما حقوق فعالان سیاسی غیر اصلاح طلب را به رسمیت نمی شناسیم. آنان در غیر قانونی ترین و غیر انسانی ترین شرایط دستگیر می از حقوق آن ها دفاع نمی کنیم و بر خشونت ها و شکنجه ها چشم می پوشیم و حتی آن ها را شکنجه هم نمی نامیم. چون با حط و فکر آرفتارهای وحن را و سیاسی آن فرد مخالفیم. در ایران کنند. ما

خبر خوشی از آقای مصطفی تاج زاده


سلام و صد سلام!


خیلی خوشحالم که خبر خوشی از آقای مصطفی تاج زاده، از دیواری ضخیم زندان ها گذشت و بیرون آمد.


زمانی بود که خود من هم به عنوان یک روزنامه نگار، داستان و شکایت کسانی که در زندان ها و سلول های انفرادی مانده و شکنجه شده بودند را باور نمی کردم و آن ها را به گنده سازی حادثه، متهم می کردم. با سکوت و شاید یک آه یا تکان سری و افسوسی، از کنار موضوع رد می شدم

ولی وقتی خودم دستگیر و شکنجه شدم و تنها بخشی از داستان آن را در نامه سرگشاده ای به سید محمد خاتمی نوشتم، خیلی ها باورم نکردند. شکنجه ها را محکوم نکردند. خواستار محاکمه شکنجه گران من، نشدند.

وقتی اعتصاب غذا کردم هم چندان صدای حمایتی از اصلاح طلبان برنخواست. باورم نمی شد که آن ها چنان سنگین، سکوت می کنند.


در همان نامه به رئیس جمهور وقت نوشتم که این شتری است که ممکن است در خانه هر کسی بخوابد. افزودم که اگر "آن دوه دیزی" هایی که به من زده اند، فقط یکیش، به رئیس جمهورمان زده می شد، همه چیز از یادش می رفت. شوخی نمی کردم. جدی می گفتم ولی خیلی ها مرا جدی نگرفتند.

وقتی شکنجه گران من مقام گرفتند و از تبریز برای تصدی مقام بالاتری، به مرکز رفتند، حدس زدم که در آینده ازآنان استفاده خواهند کرد. کردند. و آن جانیان، نشان دادند که نه خدا می شناسند و نه قانون. جز پول و ثروت که از منابع وابسته به رهبر، می آید، نمی شناسند. رهبر را هم به خاطر پولی و مقامش می پرستند.


وقتی از شکنجه گرانم با نام و نشان، شکایت کردم، صدای حمایتی برنخواست. وقتی هیچ کدام از آن 17-18 تن را که علیه شان شکایت کرده بودم، به دادگاه نخواستند و تبرئه کردند، از هیچ کس، هیچ حزبی و مقامی صدایی در نیامد. شاید از نظر خیلی ها این حق من بود. چون ترک بودم. یا در حزبشان نبودم. نمی دانم.


می توانستم تجسم کنم که روزی چند تن از بزرگان اصلاحات، دستگیر و زندانی شوند. ولی نمی توانستم باور کنم که روزی همه سران اصلاح طلب را یک جا، دستگیر کنند که هیچ حتی شکنجه هم کنند.


نمی توانستم تجسم کنم که صدای شکنجه گران، بلند تر از صدای قربانیان شنیده شود و همه به یکسان، قربانی شکنجه گرانی شویم که با سکوتمان، ان ها را جری تر کرده بودیم. دستانشان را بازتر گذاشته بودیم.


امیدوارم (گر چه شواهد خلاف این امید را می رسانند) که این دوستان دستگیر شده، شکنجه نشده باشند. چون آثار روانی شکنجه ها، به این زودی ها از روح قربانی و خانواده اش، ذایل نمی شود. ارثی است که جمهوری اسلامی در وجود ما به یادگار می گذارد که تا زنده ایم، با خود داشته باشیم.

امیدوارم که این دوستان در دوران بعد از آزادی، دایره حقوق بشر خودشان را شامل همه انسان ها؛ با هر دین، زبان، مرام سیاسی و نوع مبارزه، بگردانند. چون وقتی از انسان سخن می گوییم، "انسان بدون هر نوع وجه تمایزی" مد نظرمان است.


اگر کسی را که به خاطر مواد مخدر دستگیر شده و در کهریزک شکنجه می شد را انسان می دانستیم و از حقوق انسانی آنان حمایت می کردیم، چنین حادثه ای در باره خود ما، تکرار نمی شد.


اگر از جوانان ترک، عرب، بلوچ، ترکمن، کرد و ... حمایت می کردیم و اجازه نمی دادیم تا آنان در بیرون دایره ملاحظات ما تنها بمانند و قربانی شوند، امروز قربانی نمی شدیم.


اگر حقوق شهروندی و انسانی همه را به یکسان، محترم می شمردیم و از همه حقوق همه اقوام، به اندازه قوم فارس، حمایت می کردیم، در این روزها، در مقابل احمدی نژاد و کودتا گران همراهش، تنها نمی ماندیم.

شهروندان ایرانی ترک، کرد، لر، بلوچ، ترکمن، عرب، و ... در حمایت از ما و طلب هایمان، از خانه هایشان خارج می شدند. به خیابان ها می آمدند و تهران و تهرانی مزه تلخ تنهایی و شکنجه را مزه نمی کرد. کامش تلخ نمی شد. اما شد آن چه نیاید می شد.


این ها را خود ما اصلاح طلبان کاشته بودیم. آن زمانی کاشته بودیم که مردم تک تک شهرهای آذربایجان ، در سر مزار ستارخان، باقرخان، قلعه بابک خرمدین و ... سرکوب می شدند. دستگیر می شدند. شکنجه می شدند. و ما سکوت می کردیم و خودمان را توجیه می کردیم که از"تجزیه طلبی جلو گیری می کنند".


آن زمانی که در سایه سکوت سیاسی ما وکلا جرات نکردند تا دفاع از آنان را به دوش بگیرند. همه و همه سکوت کردیم. درهنگام سکوت معنی دار ما، فرزندان آن ملت را که حقوق اولیه و انسانی شان را می خواستند، به قربان گاهای شکنجه گران بردند و قربانی

کردند و ما به اصلاحات خودمان، مشغول شدیم. شعار حقوق بشری ما، شامل حال آنان نمی شد.


در مورد کردها هم همین طور. در باره عرب ها هم. در رمینه حقوق لرها، بلوچ ها، ترکمن ها، شمالی ها، و ... نیز به همین منوال گذشت. در باره حقوق آنان، علل دستگیری هایشان، شکنجه شدن هایشان، زندان های طولانی مدت، حبس های ابد و اعدام هایشان، سکوت کردیم. مقام ها را به زیر پوتک سوال هایمان فرو نبردیم و آن ها در مقابل این سکوت حنابت آمیز ما، این سکوت را حق ویژه مسئولیت خود، اعلام کردند. قاضی ها و مسئولان را از دایره چون و چرا بیرون گذاشتیم تا دستشان برای هر جنایتی باز باشد و این هم بخشی از کار آن ها شد که مصونیت هم آورد.


سکوت از ما بود و شکنجه از شکنجه گران. فرزندان ملت با گناه و بی گناه (که باید بر اساس قانون، با حضور وکیل، در محکمه صالحه) هر نوع جنایت و بی قانونی را تحمل می کردند. چاره ای هم نداشتند. کسی حقی را برایشان به رسمیت نمی شناخت. نتیجه، دوری ملت از ما بود. تنهایی، میوه ای بود که خودمان کاشتیم. آنان و خواست هایشان را (همان طور که می خواستند) نمایندگی نکردیم.


هر چه ما در تشک های بی توجهی بیشتر فرو می رفتیم، ملت از ما بیشتر دورتر و دورترمی شد. تا جایی در دو جهت متضاد قرار گرفتیم. خطوط مسیر و راه ما، از هم جدا شد بود.


در زمانی که آن ملت ها فریاد می کردند و برای قطره ای حق، ده ها کشته می دادند، ما در جبهه اصلاحات و حقوق بشر، و تهران، آنان را تنها گذاشتیم. وقتی نوبت آسیاب ما (اصلاح طلبان و حقوق بشری ها و سیاسیون)شد، این بار آنان ما را تنها گذاشتند تا شکنجه را در زیر مشت ولگدها، مزه کنیم. تنها بمانیم.


اگر با موضع گیری ها و بی تفاوتی هایمان، آنان را از خودمان نرانده بودیم، امروز تنها نمی ماندیم. آنان با شنیدن صدای ما (چون ما خواست های آنان را هم در احزاب و جمعیت هایمان نمایندگی می کردیم) به خیابان ها می آمدند. به جای آن که تنها دو سه میلیون و آن هم تنها در تهران، به خیابان ها می آمد، ده ها میلیون، آن هم در تبریز، اردبیل، ارومیه، زنجان، همدان، قزوین، سنندج، کرمانشاه، اهواز، آبادان، مشهد، و ... بیرون می آمدند.


کدام دولت کودتا می توانست همه ما را کنترل کند و به خواست هایمان گردن ننهد؟ ولی ما آن کار را نکردیم. فریب توطئئه حکومت را خوردیم.


وقتی ترک ها، کردها، لرها، بلوچ ها، ترکمن ها، عرب ها و ... را دستگیر و زندانی، شکنجه و اعدام ... می کردند، ما سکوت کردیم. همه آن ده ها میلیون ایرانی را مایوس کردیم. از خودمان دور کردیم.

ما خودمان، سکوت کاشتیم. آنان هم سکوت تحویلمان دادند. سکوت دور کردیم. تنهایشان گذاشتیم و به صدایشان، حقوق و خواست هایمان، بی توجهی کردیم. با همان دستی که به آن ملت ها داده بودیم، با همان دست هم گرفتیم. هر چه که در رابطه با آنان به آش مان ریخته بودیم، به بشقابمان کشیدند. بی محلی کردیم. تنهایمان گذاشتند. بی تفاوتی کاشتیم. سکوت بی تفاوتی، تحویلمان دادند.


Ensafali Hedayat

20 July 2009

21:22

ساواشدا ایکی سوی قیریم سیاستی

  ساواشدا ایکی سوی قیریم سیاستی بو گونکو "94-اینجی گونئی آزربایجاندان باخیش" برنامه سینده اوچ قونو حاقدا سایین اوغوز تورک و انصافع...