ENSAF

یکی از دوستان اینگونه نوشته و "ماراغا سسی" آن را به من ایمیل کرده است *من يك توركم و آذربايجاني هستم، ايراني نيستم* زيرا اگر ايراني بودم زبان و ادبيات غني تركي تدريس مي شد اگر ايراني بودم زبان تركي 35ميليون آذربايجاني تحقير نمي شد اگر ايراني بودم زبان 15ميليون فارس بر ملت مظلوم من تحميل نمي شد اگر ايراني بودم تاريخ 7000ساله آذربايجان تحريف نمي شد اگر ايراني بودم شخصيت هاي تاريخي ملت من مورد توهين قرار نمي گرفت اگر ايراني بودم اجازه مي دادند تا نام هاي تركي براي فرزندانمان انتخاب كنيم اگر ايراني بودم ده ها هزار تن را در آذر 1325 نمي كشتند اگر ايراني بودم حقوق ترك ها را بعد از انقلاب عظيم 57 فراموش نمي كردند اگر ايراني بودم در كنار فلستين و لبنان اندكي هم از قره باغ مظلوم حرف مي زدند اگر ايراني بودم رشه هاي اقتصادي آذربايجان را اينگونه بي رحمانه نمي خشكاندند اگر ايراني بودم طاعون بي كاري و فقر را در آذربايجان گسترش نمي دادند اگر ايراني بودم كمترين بودجه را به آذربايجان اختصاص نمي دادند اگر ايراني بودم مواد مخدر را راهي آذربايجان نمي كردند اگر ايراني بودم آذربايجان

متن مقاله دوست و برادر بسیار محترم من؛ دکتر عباس جوادی ( http://www.cheshmandaz.org/1390/02/01/%D%87%D9%88%DB%8C%D8%AA-%D8%B7%D9%84%D8%A8%DB%8C-%D9%88-%D8%AD%D9%82%DB%8C-%D8%A7%D8%AC%D8%AA%D9%85%D8%A7%D8%B9%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%DB%8C%DA%A9-%E2%80%9C%D8%A7%D9%85%D8%A7%E2%80%9D%DB%8C-%D8%A8%D8%B2/ ) همان موضوعی است که وقتی من در ایران هم بودم و حتی در اداره اطلاعات و زیر بازجویی هم بودم،می گفتم و می نوشتم و منتشر هم شده اند تنها کسری این نوشته بسیار خوب، آن است که در مورد مواضع روشن فکران، نویسندگان و اصحاب سیاست و همکاران ایشان و من در رسانه های فارسی زبان و سکوت آن ها سخن نمی گوید درست است که یک بخش کوچک از ترک های افراطی، با هر چه فارس زبان و ایرانی هست، مخالفت می کنند اما باید تصدیق کرد که اکثریت فارس ها، بخصوص نویسندگان، فعالان سیاسی و اجتماعی، ادیبان، مبارزان راه آزادی، مبارزان در راه برابری حقوقی، این خواست به حق و مشروع، قانونی، انسانی و طبق حقوق و معاعدات بین المللی آذربایجانیان و دیگر غیر فارس ها را به رسمیت نمی شناسند. با خواست های به حق و قانونی و انسانی این ملت ها همراهی

Bu müsahibə Amerika Sesinin Azərbaijani Servisində yer tapıb Bəzi tarix alimləri, o cümlədən Cəmil Həsənli, İran Azərbaycanının 1945 bir illik hakimiyyətin, Dünya ikinci Müharibədən sonra başlanan Soyux Savaşın birinci və başlancı qurbanisi sayır. 1945 illərdə, Rus, Amerika və İngilistan öz mənfəətlərin axtarırdılar. Ruslar topraxlarının genişdirmək siyasətin İran Azərbaycanındada axtarırdılar. Ruslar İran Azərbaycanın yerli əhali üçün azad etmək fikrində deyildilər. Bu siyasətdə İngilis və Amerika üçün, rusun Kominizmi genişləndirmə siyasəti anlamındaydı. Həmən məsələ Tehran hakimiyyəti üçün ərazi bütüvlülüyü məsələsidi. Amma İran Azərbaycanı əhalisinin talei burda gedirdi və Sovet Azərbaycanlılarılə İran Azərbaycanlıları bu yolda sədaqətlə çalışırdılar. Cəmil Həsənli belə düşünür ki hanki hərəkat məğlub olursa, o ittihamlanar. Buna gorada, Azərbaycan Dimukrat Hərəkatın, kominist, solçu ya kaminizmın yayılması hərəkati kimi ittihamlayırlar a