به نظر می رسد که روان و روح بخشی از ایرانیان، بخصوص بخش اعظم فارس ها در نوعی از رنج و ترس از دو ملت تورک و عرب فرو رفته است.
گرچه گذشت زمان و تاریخ دوای اغلب رنج ها و دردهاست اما اینان چنان در گرداب ترس فرو افتاده اند که یا نمی خواهند و یا نمی تواند خودشان را از آن ورطه ها آزاد بکنند.
آیا واقعا ایرانیان به چنین بیماری مبتلا شده اند؟
فوبیا، تورکو فوبیا و عربوفوبیا یعنی چه؟
آیا فوبیاهای دیگر اجتماعی هم هستند؟
چطور می توان به وجود این بیماری اجتماعی و درد و رنج تاریخی فارس ها پی برد؟
این بیماری، خودش را با چه اشکالی، در اجتماع نشان می دهد و چه تاثیراتی بر رفتارهای اجتماعی جامعه بیمار می گذارد؟
ریشه های اجتماعی این بیماری در کجاست؟
این بیماری در زندگی ادبی، سیاسی، تاریخی، آموزشی و تربیتی، نژادپرستی، حقوقی و ... ایران و ایرانیان چه تاثیراتی می گذارد؟
آیا ایرانیان می توانند، به این زودی ها، از زیر یوغ این ترس تاریخی آزاد شوند؟
آیا ملت های دیگر هم، چنین ترس هایی داشته اند؟ برای غلبه بر این فوبیاها، چه راه کارهایی را پیشه کرده اند؟
آیا خود ملل تورک و عرب هم به فوبیا خاصی مبتلا شده اند؟
سیاست های اجتماعی، آموزشی، هنری، میدیایی و... ایران چقدر با این فوبیاها، عجین شده اند؟
چطور می توان نسل کنونی و آینده ایرانیان را از این نوع فوبیاها آزاد کرد؟
برای گفتگو در باره این بیماری اجتماعی و تاریخی ایرانیان، بخصوص پانفارسیسم ها، آقایان:
جناب دکتر محمدحسین یحیایی؛ نویسنده، محقق تورک
جناب محسن رسولی؛ متفکر، فعال سیاسی و حقوق ملل - قشقایی الاصل
فرامرزخان بختیاری؛ کارشناس علوم سیاسی و رهبر حزب اتحاد بختیاری لرستانات
تجزيه شدن إيران موضوعيت ندارد. أين فقط تصور بخشى از فعالين إفراط گراى تورك در آزربايجان جنوبى است. تصورى كه آنها را از فعاليت هاى واقعى سياسى دور نگه ميدارد و تاثيرگذارى آنها را در عرصه سياسى به صفر ميرساند. فعاليت سياسى بر اساس خيالات نتيجه اش منفى است، چون افكار عمومى جامعه تورك و در مجموع جامعه ايران را مغشوش ميكند و تمركز جامعه بر روى مسائل اساسى را مخدوش ميكند...
و من در پاسخ به ایشا، متن زیر را نوشته و در فیس بوک هم منتشر کردم:
دوست گرامی؛ جناب یونس شاملی چطور و با کدام اسناد و مدارک به چنین قطعیتی رسیده اید؟ که فکر و رفتار تجزیه گرایانه، در میان ملل ساکن در ایران وجود ندارد و تنها (تنهای تنها در میان بخشب از افراط گرایان تورک) وجود دارد؟ عرب ها؟ بلوچ ها؟ کردها؟ تورکمنان؟ لورها؟ پانفارس هایی که در این یک صد سال، با سیاست های نژادپرستانه خود، تخم نفرت و کین و در نتیجه تجزیه ایران را در این سرزمین ها و در میان ملل همسایه، کاشته اند؟ بر خلاف دیدگاه حضرتعالی، این که خود رژیم و اپوزیسیون خارج نشینش آن هم از فکر تجزیه ایران و از وجود تجزیه طلبان سخن می گویند و آن ها را موجود فی الوجود می دانند و همچنین آنان را به خیانت، مزدوری، و ... متهم می کنند، دال بر این مدعا است. از طرف دیگرو یا توجه به شعارهای تورکی، عربی، بلوچی، و ... که در ممالک تحت اشغال ایران سرداده می شود هم معلوم است که بخش های بسیار مهمی از جوامع و ملل غیر فارس در ایران هم به این مسئله می اندیشند و در باره آن موضوع گیری می کنند. معلوم است که شما هم به مسئله "تجزیه و تجزیه طلبی" به عنوان یک موضوع و مسئله مطرح در میان ملل ساکن در آن سرزمین ها می اندیشید. آن را تجزیه و تحلل می کنید. مضار و منافع آن ها را با هم می سنجید. پس برای شما هم یک مسئله و موضوع ذهنی است. اگر جنین نبود و شما در باره مسئله تجزیه ایران فکر نمی کردید، در باره آن، بطور قاطع موضع گیری نمی کردید. از طرف دیگر، چهار مهمان محترم برنامه امروز(شنبه 20 جولای 2019) "دیالوگ"، از چهار ملت در ایران (تورک، فارس، کرد و عرب)، به این سوال پاسخ خواهند داد. و ما با هم خواهیم دید که روشنفکران و فعالان سیاسی ملل چهارگانه بالا، در باره "تجزیه ایران و مسئولیت آن بر عهده کیست؟" با شما هم نظر خواهند بود یا نه؟ انصافعلی هدایت تورنتو - کانادا بیستم (20) جولای 2019 hedayat222@yahoo.com
دوباره و باز هم، بحث تجزیه ایران و ترساندن مردم از تجزیه آن، تقدیس مرزهای ایران، برتری مرزها بر حقوق انسان ها، ترویج این تلقی که حفظ مرزهای ایران عین دموکراسی است، مخالفت صریح با "حق تعیین سرنوشت ملل به اراده و خواست خودشان"، عدم اشاره به حقوق ملل که در یک قرن گذشته، هم خود آن ملل نادیده انگاشته شده اند و هم حقوقشان انکار شده است و ... ده ها مسئله جدید، در بوق و کرنای پانفارسیسم حاکم بر ایران دمیده شده است.
برای بررسی مسئله تجزیه ایران این مسئله را موضوع برنامه "دیالوگ" این هفته در "گوناز تی وی" قرار دادم.
تجزیه چیست؟
تجزیه طلبی چه فرقی با استقلال خواهی دارد؟
آیا تجزیه ایران، اتهام، بد، غیر اخلاقی، غیر حقوقی، غیر انسانی است؟
پانفارسیسم تبلیغ و ترویج می کند که تساوی طلبان و حقوق خواهان‌ملل تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ، لور، کرد و ... نه تنها تجزیه طلب هستند، بلکه به کشورهای بیگانه وابسته اند. آیا این سیاست پروپاگاندایی پانفارسیسم صحت دارد؟
آیا می توان از استقلال و عدم وابستگی پانفارسیسم به نیروها، سیاست ها و حمایت های قدرت های خارجی سخن گفت؟
چه چیزهایی، افکار، اندیشه ها، احساسات، سیاست ها فرهنگی، اقتصادی، آموزشی، تاریخی و ... باعث پیدایش حس تجزیه طلبی هم در میان پانفارسیسم و هم در میان ملل تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ، لور، کرد و ... می شوند؟
چه کسانی، گروه هایی یا اندیشه هایی تجزیه طلب هستند و تجزیه را به ایران و ملل ساکن در ایران تحمیل می کنند؟
سیاست های انحصار طلبانه پانفارسیسم در یک قرن اخیر، چه نقشی در جدایی روانی و جدایی خواهی در میان ملل ساکن ایران داشته و دارد؟
چرا پانفارسیست ها، تساوی طلبان ملل تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ، لور، کرد و ... را متهم می کنند و با خواست حقوقی و انسانی آن ها دشمنی می ورزند؟
برای بررسی این نوع از مسایل، آقایان:
دکتر محمدحسین یحیایی؛ نویسنده، محقق و اقتصاددان تورک
جناب ناصر کرمی؛ متفکر ، نویسنده و فعال سیاسی فارس
جناب جلیل آزادیخواه؛ محقق، فعال سیاسی و سخنگوی کانون نویسندگان کرد
جناب یوسف عزیزی بنی طرف؛ نویسنده، محقق و فعال سیاسی عرب
به عقیده من، عدم تعریف "سیاست و جرم سیاسی" در کشورهایی مثل ایران، اصلی ترین مانع توسعه این نوع از کشورهاست.
چرا که با تعریف "سیاست" و "جرم سیاسی"، از میزان قدرت سیاستمداران و دیکتاتور ها در این نوع از کشورها کاسته می شود.
درنتیجه، بر سطح آزادی افراد و جوامع افزوده می شود. هر چه قدر آزادی بیشتر باشد، استبداد، دیکتاتوری و تک نظری کمتر شده، به رشد افکار و شکوفایی استعدادها خواهد انجامید.
سرانجام، جامعه از هر نظر به توسعه دست یافته و از عقب ماندگی رها خواهد شد.
برای بررسی این مسئله، موضوع این هفته برنامه "دیالوگ" را به "آیا "دیکتاتوری و عقب ماندگی"، نتیجه عدم تعریف "سیاست و جرم سیاسی" نیست؟" اختصاص داده ام.
نمی دانم شما با من و این دیدگاه موافق هستید یانه ولی نظریه ای است که من پیش ی کشم تا نقد شما چه باشد؟
بنا به شهادت افکار عمومی در ایران، ایران، درای بزرگترین زندانیان سیاسی است و خانواده های بسیاری، با تجربه های تلخی از رفتار سیاسی با یکی از اعضای خانواده یا فامیل رو برو بوده اند و هستند.
اما اخیرا و برای چندمین بار، یکی از مسئولان ارشد ایرانی، وجود مجرمان سیاسی در زندان‌های ایران را انکار کرد.
شاید بتوان پذیرفت که رضا و محمدرضا پهلوی نمی توانستند و نمی خواستند سیاست و جرم سیاسی را تعریف بکنند. چون با رای ظاهری مردم هم که شده، سر کار نیامده بودند و زمان هایی هم که مردمان ساکن در ایران، آن دو شاه تحمیلی را از کشورهایشان اخراج کرده بودند، به شادی و شعف پرداخته بوده اند.
پس چرا پس از انقلابی که "شاه رفت" تیتر اصلی آن بود و ادعای می کند که "مردمی ترین حکومت است و هر سال یک انتخاب دارد" هم ایرانیان نتوانسته‌اند، به تعریفی روشن از سیاست و جرم سیاسی برسند؟
چه رابطه ای در بین عدم تعریف روشن از سیاست و جرم سیاسی با دیکتاتوری و در عین حال، با عقب ماندگی در کشور و حتی در جهان سوم وجود دارد؟
آیا عدم تعریف سیاست، به معنی اعمال خفقان فکری بر مردمان و سرکوب رسمی و علنی افکار و اندیشه های مردمان نیست؟
آیا در سایه نبودن تعریف روشنی از سیاست، در دوره ای نه چندان طولانی حاکمیت دیکتاتوری بدون حد و مرز، مردمان به سانسور و خود سانسوری خودشان و از روی ترسی که به عادت بدل شده است، تن در نمی دهند تا از اعمال ظالمانه و زندان و کشتار به ظاهر قانونی دیکتاتور مطلق گرا و تسلیم خواه دوری کنند و در امان باشند؟
آیا در چنین سیستمی، رشد افکار، ابداعات فکری-فلسفی، علمی و حتی اختراعات تکنولوژیکی هم سرکوب نمی شوند و به قهقرا نمی روند؟
چرا در بین مردمان ساکن در ایران رایج کرده اند که سیاست، بی پدر و مادر یعنی حرام زاده است؟
معنی و مفهوم سیاست چیست؟
جرم سیاسی یعنی چه؟
تعریف سیاست چه نوع از حقوق و مسئولیت ها را برای رهبران انتخابی و انتصابی برسمیت می شناسد؟
آیا هر نوع تعریفی از سیاست به معنی محدود سازی توان و قدرت مسئولان در رده های مختلف مدیریتی و انتقال بخشی از قدرتی که در دستان دیکتاتورهای درشت وریز انباشته شده است، به مردم و فعالان سیاسی نیست؟
سیاست، چه نوع حق و حقوقی را برای شهروندان برسمیت می شناسد؟
آیا ایرانیان عمدا سیاست و جرم سیاسی را تعریف نمی کنند یا دارای بینش و اندیشه سیاسی نیستند؟
آیا تعریف سیاست، به معنی آن نیست که مخالفان رژیم و حتی مخالفان ایران و استقلال طلبان هم دارای حق مخالفت قانونی خواهند شد؟
عدم تعریف سیاست، چه منافعی را برای مدیران سطوح مختلف در ایران دست و پا می کند؟
با عدم تعریف سیاست، آیا راه برای یکه تازی و دیکتاتوری مدیران سطوح مختلف اداری باز نمی شود؟
اگرهر فرد یا گروهی، با دولت، دولتمردان، سیاست های دولت، با قوانین، با سیستم سیاسی-اداری، آموزشی و امنیتی مخالفت بکند، یا مطالبه‌گر حقوق خاصی برای بخشی از مردمان باشد، کار سیاسی نمی کنید و فعال سیاسی نیستید؟
آیا فقط دو پهلوی ها و رژیم ملاها بودند و هستند که با تعریفی روشن از سیاست و در نتیجه، تعریفی روشن از جرم سیاسی مخالفت کرده یا دوری می کنند یا مخالفان رژیم و اپوریسیون داخلی و بیرونی یا در تبعید هم با تعریف روشن از سیاست و جرم سیاسی مخالفت می کنند؟
اوج هر نوع فعالیت سیاسی قابل تجسم یا آزادی برای فعالیت سیاسی چیست؟
برای پاسخ به این قبیل از سوال ها، آقایان:
دکتر ضیاء صدرالاشرافی؛ نویسنده، از رهبران فدرالیست های ایران - تورک
جناب عبدالله بلوچ؛ عضو هیات اجرایی “جنبش ملی بلوچستان”، فعال سیاسی
فرامرزخان بختیاری؛ کارشناس علوم سیاسی از دانشگاه بالتیمور، رهبر حزب “اتحاد بختیاری” لرستانات
مهمانان پانل این هفته "دیالوگ" هستند.
دیالوگ، در روز شنبه (13 کولای 2019) و از ساعت 21:30 به وقت تبریز، به روی آنتن خواهد رفت.
به عقیده من، عدم تعریف "سیاست و جرم سیاسی" در کشورهایی مثل ایران، اصلی ترین مانع توسعه این نوع از کشورهاست.
چرا که با تعریف "سیاست" و "جرم سیاسی"، از میزان قدرت سیاستمداران و دیکتاتور ها در این نوع از کشورها کاسته می شود.
درنتیجه، بر سطح آزادی افراد و جوامع افزوده می شود. هر چه قدر آزادی بیشتر باشد، استبداد، دیکتاتوری و تک نظری کمتر شده، به رشد افکار و شکوفایی استعدادها خواهد انجامید.
سرانجام، جامعه از هر نظر به توسعه دست یافته و از عقب ماندگی رها خواهد شد.
برای بررسی این مسئله، موضوع این هفته برنامه "دیالوگ" را به "آیا "دیکتاتوری و عقب ماندگی"، نتیجه عدم تعریف "سیاست و جرم سیاسی" نیست؟" اختصاص داده ام.
نمی دانم شما با من و این دیدگاه موافق هستید یانه ولی نظریه ای است که من پیش می کشم تا نقد شما چه باشد؟
بنا به شهادت افکار عمومی در ایران، ایران، درای بزرگترین زندانیان سیاسی است و خانواده های بسیاری، با تجربه های تلخی از رفتار سیاسی با یکی از اعضای خانواده یا فامیل رو برو بوده اند و هستند.
اما اخیرا و برای چندمین بار، یکی از مسئولان ارشد ایرانی، وجود مجرمان سیاسی در زندان‌های ایران را انکار کرد.
شاید بتوان پذیرفت که رضا و محمدرضا پهلوی نمی توانستند و نمی خواستند سیاست و جرم سیاسی را تعریف بکنند. چون با رای ظاهری مردم هم که شده، سر کار نیامده بودند و زمان هایی هم که مردمان ساکن در ایران، آن دو شاه تحمیلی را از کشورهایشان اخراج کرده بودند، به شادی و شعف پرداخته بوده اند.
پس چرا پس از انقلابی که "شاه رفت" تیتر اصلی آن بود و ادعای می کند که "مردمی ترین حکومت است و هر سال یک انتخاب دارد" هم ایرانیان نتوانسته‌اند، به تعریفی روشن از سیاست و جرم سیاسی برسند؟
چه رابطه ای در بین عدم تعریف روشن از سیاست و جرم سیاسی با دیکتاتوری و در عین حال، با عقب ماندگی در کشور و حتی در جهان سوم وجود دارد؟
آیا عدم تعریف سیاست، به معنی اعمال خفقان فکری بر مردمان و سرکوب رسمی و علنی افکار و اندیشه های مردمان نیست؟
آیا در سایه نبودن تعریف روشنی از سیاست، در دوره ای نه چندان طولانی حاکمیت دیکتاتوری بدون حد و مرز، مردمان به سانسور و خود سانسوری خودشان و از روی ترسی که به عادت بدل شده است، تن در نمی دهند تا از اعمال ظالمانه و زندان و کشتار به ظاهر قانونی دیکتاتور مطلق گرا و تسلیم خواه دوری کنند و در امان باشند؟
آیا در چنین سیستمی، رشد افکار، ابداعات فکری-فلسفی، علمی و حتی اختراعات تکنولوژیکی هم سرکوب نمی شوند و به قهقرا نمی روند؟
چرا در بین مردمان ساکن در ایران رایج کرده اند که سیاست، بی پدر و مادر یعنی حرام زاده است؟
معنی و مفهوم سیاست چیست؟
جرم سیاسی یعنی چه؟
تعریف سیاست چه نوع از حقوق و مسئولیت ها را برای رهبران انتخابی و انتصابی برسمیت می شناسد؟
آیا هر نوع تعریفی از سیاست به معنی محدود سازی توان و قدرت مسئولان در رده های مختلف مدیریتی و انتقال بخشی از قدرتی که در دستان دیکتاتورهای درشت وریز انباشته شده است، به مردم و فعالان سیاسی نیست؟
سیاست، چه نوع حق و حقوقی را برای شهروندان برسمیت می شناسد؟
آیا ایرانیان عمدا سیاست و جرم سیاسی را تعریف نمی کنند یا دارای بینش و اندیشه سیاسی نیستند؟
آیا تعریف سیاست، به معنی آن نیست که مخالفان رژیم و حتی مخالفان ایران و استقلال طلبان هم دارای حق مخالفت قانونی خواهند شد؟
عدم تعریف سیاست، چه منافعی را برای مدیران سطوح مختلف در ایران دست و پا می کند؟
با عدم تعریف سیاست، آیا راه برای یکه تازی و دیکتاتوری مدیران سطوح مختلف اداری باز نمی شود؟
اگرهر فرد یا گروهی، با دولت، دولتمردان، سیاست های دولت، با قوانین، با سیستم سیاسی-اداری، آموزشی و امنیتی مخالفت بکند، یا مطالبه‌گر حقوق خاصی برای بخشی از مردمان باشد، کار سیاسی نمی کنید و فعال سیاسی نیستید؟
آیا فقط دو پهلوی ها و رژیم ملاها بودند و هستند که با تعریفی روشن از سیاست و در نتیجه، تعریفی روشن از جرم سیاسی مخالفت کرده یا دوری می کنند یا مخالفان رژیم و اپوریسیون داخلی و بیرونی یا در تبعید هم با تعریف روشن از سیاست و جرم سیاسی مخالفت می کنند؟
اوج هر نوع فعالیت سیاسی قابل تجسم یا آزادی برای فعالیت سیاسی چیست؟
برای پاسخ به این قبیل از سوال ها، آقایان:
1. دکتر ضیاء صدرالاشرافی؛ نویسنده، از رهبران فدرالیست های ایران - تورک
2. جناب عبدالله بلوچ؛ عضو هیات اجرایی “جنبش ملی بلوچستان”، فعال سیاسی
3 فرامرزخان بختیاری؛ کارشناس علوم سیاسی از دانشگاه بالتیمور، رهبر حزب “اتحاد بختیاری” لرستانات
مهمانان پانل این هفته "دیالوگ" هستند.
دیالوگ، در روز شنبه (13 کولای 2019) و از ساعت 21:30 به وقت تبریز، به روی آنتن خواهد رفت.
موضوع برنامه هفته صد وپانزدهم دیالوگ چرا پانفارسیسم از نهادهای حکومتی و غیر حکومتی پاکسازی نمی شوند؟ مجری و مدیر برنامه: انصافعلی هدایت تهیه کننده: جواد اسماعیل بیلی میهمانان برنامه: دکتر محمدحسین یحیایی دکتر محمدحسن حسین بور محسن رسولی دارا صالح زاد برنامه دیالوگ، هرهفته، در روز شنبه و از ساعت ۲۱:۳۰ به وقت تبریز، از تلویزیون "گوناز تی وی"، بطور زنده پخش می شود
در یک ماه اخیر، حبس های دراز مدت، به فعالان تورک در ایران داده می شود. مثلا، در هفته گذشته، یکی از فعالان مدنی-زبانی آزربایجان به سیزده (13) سال حبس محکوم شده است. جرم او این است که در بازی های تیم "تراختور آزربایجان" فریاد زده "هارای هارای من تورکم" و "یاشاسین آزربایجان!".
حال سوال این است:
آیا علاقه به وطن و زبان ملل تورک و عرب جرم است؟
آیا علاقه به زبان، فرهنگ و تاریخ ملل تورک و عرب غیر قانونی است؟
--- چرا با علاقه مندان زبان، فرهنگ، تاریخ و فعالان وطن پرست تورک و عرب بمانند دشمن رفتار می شود؟
--- چرا در ایران و در سایه تسلط زبان و فرهنگ پانفارسیسم، زمین و زمینه برای فعالیت های فرهنگی و وطن پرستی تورکان و عرب ها وجود ندارد و یا تحمل نمی شود؟
--- آیا در قوانین جزایی، کیفری و انقلابی-ضد انقلابی ایران، جرمی برای وطن پرستی، علاقه به تاریخ، هویت و زبان ملل تورک و عرب و غیره وجود دارد؟
--- اگر فعالان مدنی، هویتی، تاریخی، زبانی، محیط زیستی ملل تورک و عرب را پان تورک یا پان عرب هم بنامیم که پان تورک و پان عرب هم نیستند، آیا باز هم می توان با استناد به قانون، پان ها را در ایران مجازات کرد؟
--- اگر پان بودن جرم است، چرا پانفارس ها در الاحواز، آزربایجان، تهران و در وزارتخانه ها، سازمان ها و نهادهای مختلف دولتی و غیر دولتی، مجلس و قوه قضائیه حضور داشته و فعالیت می کنند و نیروهای انتظامی-امنیتی هم از آن ها و فعالیت های پانفارسیسم اداری و خارج از سیستم حکومتی بر علیه تورکان و عرب ها حمایت هم می کنند، مجرم محسوب شده، دستگیر و مجازات نمی شوند؟
--- آیا اگر پانی در ادارات و سیستم سیاسی، حکومتی و دستگاه های نظارتی نهادینه بشود و دستورات او نفوذ اداری-سیاسی و قضایی داشته باشد، از اتهام "پانیسم" مبرا می شود و حق دارد تا به عنوان پان، از اختیارات، حقوق، حمایت ها و منابع قانونی، امنیتی و مالی ملل استفاده بکند؟
--- چرا با اندیشه پان فارسیسم در وازتخانه ها، مجلس، قوه قضائیه و دیگر نهادهای حکومتی و غیر حکومتی برخورد نمی شود و ادارات از این پانفارس های ضد ملل تورک و عرب پاکسازی نمی شوند؟
--- اگر فضای زیستی و تنفسی برای زبان ها، هویت ها، تاریخ ها و اقتصاد ملل تورک و عرب تنگ تر گرفته شود، چاره نهایی این ملل و فعالان آن ها چیست؟
--- چرا پانفارسیسم به بیماری تبعیض نژادی، زبانی، تاریخی، هویتی و اقتصادی گرفتار شده است؟
--- آیا رفتار متهمان به پانتورکیسم و پان عربیسم که خواهان حقوق قانونی، انسانی، حقوق بشری، اجرای قانون اساسی و تساوی حقوقی با ملت فارس هستند، تجزیه را به ایران تحمیل خواهند کرد یا قطع تنفس و زیست ملل تورک و عرب توسط "پانفارسیسم سیاسی-اداری"، تجزیه ایران را رقم خواهند زد؟
--- برای این که ایران تجزیه نشود، چه کارهایی لازم و ضروری است؟
--- برای این که ایران تجزیه بشود، تداوم کدام نوع از کارها و فعالیت ها لازم و ضروری است؟
برای پاسخ به این قبیل از سوال ها، آقایان
دکتر محمدحسن حسین بر؛ وکیل ایران-آمریکایی، حقوقدان، فعال سیاسی و متفکر بلوچ
دکتر محمدحسین یحیایی؛ نویسنده، محقق، اقتصاددان تورک
دارا صالح زاد؛ فعال سیاسی فدرالیست کرد
محسن رسولی؛ فعال حقوق اقوام یا ملل در ایران، روشنفکر، نویسنده، قشقایی الاصل
برنامه هفته صد وچهاردهم دیالوگ موضوع آیا وبال جنگ آینده، بر گردن خامنه ای و نمایندگان مجلس نیست؟ مجری و مدیر برنامه: انصافعلی هدایت میهمانان برنامه: تهیه کننده: جواد اسماعیل بیلی صلاح ابوشریف الاحوازی جلیل آزادیخواه رحیم بندوئی برنامه دیالوگ، هرهفته، در روز شنبه و از ساعت ۲۱:۳۰ به وقت تبریز، بطور زنده از تلویزیون "گوناز تی وی" پخش می شود
آمریکا از مقابله با تحریکات ایران برای آغاز جنگی جدید در منطقه و کشتار فرزندان ملل ساکن در ایران دوری می کند اما سپاه پاسدارانی که در لیست سازمان های تروریستی قرار گرفته است، مایل به آغاز جنگ با آمریکاست تا دوباره، مشروعیت خودش را بدست بیارود.
برای همین، سپاه تروریست، مستقیم و غیر مستقیم، به منافع ملل همسایه و غرب در عراق، یمن، سوریه، عربستان سعودی و خلیج حمله می کند تا غرب و کشورهای همسایه، سپاه را به عنوان یک نیروی نظامی، نه یک نیروی تروریستی، در نظر گرفته و با آن وارد جنگ یا مذاکره بشوند.
سپاه، تمامی رهبران سیاسی، دولت رسمی، دولت در سایه و پنهان، مجلس و نمایندگان را مجبور کرده است تا از عملیات نظامی سپاه و تروریست های سپاه در دیگر کشورها حمایت بکنند.
در چنین حالتی، یا همه این نمایندگان، پاسدار هستند و به وظایف نظامی و سازمانی خودشان در مجلس و دولت عمل می کنند و یا تحت کنترل و در زیر تهدیدهای سپاه تروریست قرار دارند.
چرا که در این روزها، بیش از 250 نماینده مجلس، از عملیات سپاه در تحریک آمریکا به جنگ با ایران، حمایت کردند و به نوعی، خواهان تداوم عملیات تروریستی و تحریک آمیز سپاه بر علیه ملل ساکن در ایران و خواهان آغاز جنگ شدند.
حال سوال این است که آیا نمایندگان مجلس هم به اندازه رهبر در عملیات تروریستی و تروریست پروری سپاه نقش دارند؟
چرا در کنار علی خامنه ای، نمایندگان هم از عملیات تروریستی و تحریک آمیز سپاه برای آغاز یک جنگ جدید بر علیه ملل ساکن ایران حمایت می کنند؟
اگر جنگی جدید، بین ایران با دیگر کشورها آغاز شود، رهبر، فرماندهان سپاه، دولتمردان و نمایندگان مجلس چه سهمی از وبال و از خون های ریخته شده ملل ساکن در ایران، کشته ها و زخمی ها و خسارات اقتصادی را بر گردن خواهند داشت؟
چرا مجلس هم به تبعیت از رهبر و سپاه تروریستی، راه های مذاکره و گفتگو برای جلوگیری از آغاز یک جنگ دیگر را مسدود می کنند؟
آیا سیاست، بازگذاشتن راه های جلوگیری از جنگ، برای جلوگیری از خون ریزی و کشته شدن ده ها و صدها هزار انسان نیست؟
چرا جنگ با غرب و کشورهای همسایه، تنها راه ممکن برای زیستن در منطقه است؟
آیا نباید مجلس و نمایندگان برای باز نگهداشتن راه های گفتگو و صلح در مقابل راه جنگ، جنگ طلبان تروریست مقاومت بکنند؟
آیا بستن راه های گفتگو و صلح، به آغاز جنگی دوباره منتهی نمی شود؟
آیا نمایندگان، فرماندهان سپاه و دولت نمی بینند که مردم از حمله سپاه تروریست و تروریست پرور به کشورهای همسایه، کشتی های نفتکش و شرکت های خارجی در عراق، احساس غرور نمی کنند و با سکوتشان در شبکه های اجتماعی و خیابان ها، تروریست های سپاه را محکوم می کنند؟
برای پاسخ به این قبیل سوال ها، آقایان
صلاح ابوشریف الاحوازی؛ دبیر کل جبهه دموکراتیک مردمی الاحواز و سخنگوی سازمان های استقلال طلب ملل غیر فارس
جلیل آزادیخواه؛ متفکر و روشنفکر کرد، سخنگوی کانون نویسندگان کرد
رحیم بندوئی؛ فعال سیاسی و عضو شورای مرکزی حزب مردم بلوچستان
مقدمه ای برای اجرای زنده برنامه "دیالوگ" چهارم جولای 2019 که از "گوناز تی وی" پخش خواهد شد.
در یک ماه اخیر، حبس های دراز مدت، به فعالان تورک در ایران داده می شود. مثلا، در هفته گذشته، یکی از فعالان مدنی-زبانی آزربایجان به سیزده (13) سال حبس محکوم شده است. جرم او این است که در بازی های تیم "تراختور آزربایجان" فریاد زده "هارای هارای من تورکم" و "یاشاسین آزربایجان!".
حال سوال این است:
--- آیا علاقه به وطن و زبان ملل تورک و عرب جرم است؟
--- آیا علاقه به زبان، فرهنگ و تاریخ ملل تورک و عرب غیر قانونی است؟
--- چرا با علاقه مندان زبان، فرهنگ، تاریخ و فعالان وطن پرست تورک و عرب بمانند دشمن رفتار می شود؟
--- چرا در ایران و در سایه تسلط زبان و فرهنگ پانفارسیسم، زمین و زمینه برای فعالیت های فرهنگی و وطن پرستی تورکان و عرب ها وجود ندارد و یا تحمل نمی شود؟
--- آیا در قوانین جزایی، کیفری و انقلابی-ضد انقلابی ایران، جرمی برای وطن پرستی، علاقه به تاریخ، هویت و زبان ملل تورک و عرب و غیره وجود دارد؟
--- اگر فعالان مدنی، هویتی، تاریخی، زبانی، محیط زیستی ملل تورک و عرب را پان تورک یا پان عرب هم بنامیم که پان تورک و پان عرب هم نیستند، آیا باز هم می توان با استناد به قانون، پان ها را در ایران مجازات کرد؟
--- اگر پان بودن جرم است، چرا پانفارس ها در الاحواز، آزربایجان، تهران و در وزارتخانه ها، سازمان ها و نهادهای مختلف دولتی و غیر دولتی، مجلس و قوه قضائیه حضور داشته و فعالیت می کنند و نیروهای انتظامی-امنیتی هم از آن ها و فعالیت های پانفارسیسم اداری و خارج از سیستم حکومتی بر علیه تورکان و عرب ها حمایت هم می کنند، مجرم محسوب شده، دستگیر و مجازات نمی شوند؟
--- آیا اگر پانی در ادارات و سیستم سیاسی، حکومتی و دستگاه های نظارتی نهادینه بشود و دستورات او نفوذ اداری-سیاسی و قضایی داشته باشد، از اتهام "پانیسم" مبرا می شود و حق دارد تا به عنوان پان، از اختیارات، حقوق، حمایت ها و منابع قانونی، امنیتی و مالی ملل استفاده بکند؟
--- چرا با اندیشه پان فارسیسم در وازتخانه ها، مجلس، قوه قضائیه و دیگر نهادهای حکومتی و غیر حکومتی برخورد نمی شود و ادارات از این پانفارس های ضد ملل تورک و عرب پاکسازی نمی شوند؟
--- اگر فضای زیستی و تنفسی برای زبان ها، هویت ها، تاریخ ها و اقتصاد ملل تورک و عرب تنگ تر گرفته شود، چاره نهایی این ملل و فعالان آن ها چیست؟
--- چرا پانفارسیسم به بیماری تبعیض نژادی، زبانی، تاریخی، هویتی و اقتصادی گرفتار شده است؟
--- آیا رفتار متهمان به پانتورکیسم و پان عربیسم که خواهان حقوق قانونی، انسانی، حقوق بشری، اجرای قانون اساسی و تساوی حقوقی با ملت فارس هستند، تجزیه را به ایران تحمیل خواهند کرد یا قطع تنفس و زیست ملل تورک و عرب توسط "پانفارسیسم سیاسی-اداری"، تجزیه ایران را رقم خواهند زد؟
--- برای این که ایران تجزیه نشود، چه کارهایی لازم و ضروری است؟
--- برای این که ایران تجزیه بشود، تداوم کدام نوع از کارها و فعالیت ها لازم و ضروری است؟
برای پاسخ به این قبیل از سوال ها، آقایان
1. دکتر محمدحسن حسین بر؛ وکیل ایران-آمریکایی، حقوقدان، فعال سیاسی و متفکر بلوچ 2. دکتر محمدحسین یحیایی؛ نویسنده، محقق، اقتصاددان تورک 3. دارا صالح زاد؛ فعال سیاسی فدرالیست کرد 4. محسن رسولی؛ فعال حقوق اقوام یا ملل در ایران، روشنفکر، نویسنده، قشقایی الاصل
