Sunday, June 28, 2009

Mesuliyyetin Sesi



Ensafali Hedayat

Azad ve Mosteqil Jurnalist

Toronto, Canada

28 June, 2009

Hedayat222@yahoo.com

Tel: +1 – 416 – 497 - 8070




Edited by Saeid



Bizim hamimiz bir geçecakdan gelirik. Heşkim neneden olanda, Azerbaycançi və siyasetçi anadan doğulmayıb. Belke bir uzun porese geçirdib. Moxtelif partilarda ya fikirlerde çalisib. Dönöb-dolanib ve bu gün kü siyasi yerinde ve fikrinde dayanib.


Ondan elave ki her kim öz gözünden ya öz gözluyunden Azerbaycani ve Azerbaycanin menefeyin görür ve düşünür.


Bularin heç biri dəlil olabilmez ki bir fikir, obirinden üstün olub ve obirisin, sual içareti altina alsin.


Bunlardan eleve, Azerbaycan ve Azerbaycanli diyende, hami adamlara ki Azerbaijan toprağlarında dogulub ya Azerbaycanli bir xanim ya ağadan törense, teserri tapır.


Hec kimin Azerbaycanli olmada, o birisine üstünlüyü yoxdu . Gerek ki Azerbaycan seven bir insan, her kim ki bu yola donur , onu daha mohkem bagrina basa ve ona hormetli yer vere. Fikirine deyer vere. Onunla otura-dura . Onu tek qoymaya.


Dönen baci-qardaşi, dönmesinden peşman etmiye. Yalniz qoymiye ki yeniden reqibe sari donse, bize doşmen kimi baxar.


Bizim ne qeder derin ve savadli ve siyasi baci qardasimiz var ki milletimizin çetin gunlerinde, dunya medyasinda ses sala?

Bu suvala cavab vermelidi ki eyer Azerbaycan milleti ayağa qalxseydi ya sabah ki gun qalxsa, dunyada olan onlar min mediya senetine, neçe savadli, fikirli ve taninmiş adamlarımızı meerrifi edebilerik? ki içerinin sesin donyanin qolağina yetirsinler?


Heç kim Ayetollah Şerietmadarinin Iranda ve Iran-Azerbaicaninda olan rolun dana bilmez. Tebyi ki o kişinin oğlu da onemli yer daşiyir ve elbette ki özüne ayid fikiri var.


Biz Azerbaycanli olaraq, onun siyasi fikir ve Azerbaicanin menefeyin düşünmesine hörmetle yanaşmaliyix. Eyer özümüzü beqiyyelerden ayrı bilsek, özümüze bu haqqi versek ki digerlerin fikrin ve düsuncelərin sorğulayaq , onda Azerbaycanin sıfrasinin dövresinde kim qalar?

Suvalinan tenqidin derin farqi var elbette.


O adamlardan ki indi azerbaycan daşin siynelerine döyörler, neçesi, Xordad ayının etirazlarindan evvel, Azerbeycanı indiki kimi düsünürdüler?


Öz baci qardaşlarimizin üreklerin sindirmeyib ve olarin Azerbaycana olan mehebbetlerin, qorotmayax. Olara daha yaxinleşib ve Azerbaycana döğru çekmemiz lazimdir.


Ayetollah Şariyetmedari ve o rehmetliyin hörmetli oğlun gerek bagrimiza basib, Azerbaycan menefeyi yolona çekek. Albatte ki o özq bizden qabax bu yoldeydi ve var. Amma bizler onu Azərbaycanlıqdan uzaqlıqa ittihamlayırıx.


Tebyi ki bular o demek deyil ki insanlarin fikrin tenqid etmek haramdi. Yox! Amma özün ucada görüb ve Azerbaycana malik kimi baxmaq, heçde mösbet tasiri qoymaz.


Birde ki Mehendis Hasan Şariyetmedari öz adilan Azerbaycan xalqin bir siyasi düşünce ve herekete çağırır. Onu, ya Azerbaycan xalqi tanir ya tanimaz. Ya sesine, ses verer ya vermez. Biz Azərbaycan xalqının vekili kimi heş kimi söequ suval alrına alıb və ya öz adımıza təhqir etməməliyik. Heş kimsəni elbette.


Bu onun ve Azerbaycan milletinin birinci ve en önemli haqlaridi. Bu, Iki terfli haqdir. Ücüncü bir terefe yaraşmaz ki birine etiraz etsin ki sen niye Azerbaycan milletin o siyasi fikrive teref çağırırsan.


Bucür etiraz, hem istibdaddan qalxan fikirdi hem de millete malik olma mevzeyinden gelen bir sesdir.


Hetta eyer bir gün, biri Azerbaycanda Parliman üzvü ola ya Vali ya Reyis Cumhur ya Qaziyolqozat ola bele, o haqqa sahib olabilmez ki bir adamı Azerbaycan xalqin çağirmax mane olsun.


Biz, hamımız, tamam Azerbaycanlilarin bu haqqin rasmiyyete tanimaliyik ki her kimin haqqi var oz adina ya teşkilatinin adina, bir milleti, bir herekete ya susqunluğa çagirsin. O milletin de haqqidir ki o sesi qebul etsin ya red etsin.


O çagırışın, geleceye ağir mesuliyyeti var. Milletin cavab verib vermemesininde ağir mesuliyyeti var. Amma bu mesuliyyet, çağiranlara o qeder ağır deyil ki sakit olanlara ağirdir.


Sakit olanlar ve fikirlerin bildirmiyen insanlarin mesuliyyeti daha ağirdi. Çün şayed onun fikiri millete çatseydi, bir tarixi zererin qabağin alabilerdi. Amma eyer çağırmasa, millete ne zererin yolu ve nede xeyirin yolu açılmaz.


Gelecekde hamimiz zerer ederik, eyer zererli yolu seçsek . Xeyirli yolu, her kim öz fikirile, gotür qoy edir. Amma çün gelecek qaranlixdadir, indiden heç ne belli olmaz. Ona gorada, çoxlari milleti çağırmağa bele risk etmezler. Risk edenler, milletin xeyirin daha derin düşünürler.


Bunlan bele, ziyalı, siyasi, fikirli bir insan, gerek ki geleceyi gorsün . Ona gora fikir aşır -doşır etsin. Millete üz çeverib, olari bir hereketde iştiraka ya uzaqlığa devet etsin ta milletin zererlerin azaltsin ve xeyirlerin daha çox çoxaltsin.


Her kiminde, milletin bir üzvü olaraq , haqqi var ki o adama ya fikire ses versin ya verməsin.


Amma bir çox azerbaycanin deyerli yazıçıları, öz ana doğma ve taninmiş adlarila yox belke qondarma adlarla yazirlar ( eyer yazsalar). Xalq olari taniyib tanimamaxda, şek var. Yoxdu?

Saturday, June 20, 2009

خامنه ای را نخواهم بخشید

خامنه ای را نخواهم بخشید



بارها مرگ را دیده ام. از نزدیک. وقتی پدر بزرگم داشت می رفت و ما همه در بالینش بودیم. نگاهش می کردیم. او هم می دانست که می رود. به مرگ و آخرت ایمان داشت. مرا با فشار بی جان دستش، نزدیکتر می خواست. خم می شدم تا شاید آخرین کلام پیرم را بشنوم که می دانستم تا چندی دیگر، در زیر خاک خواهد بود و برای همیشه در آن جا و به دور از دسترس من خواهد خفت و من دیگر، صدایش را نخواهم شنید و گرمی دستش را حس نخواهم کرد و کنارش نخواهم نشست تا از مادر بزرگم بخواهد "زن پا شو! تخم مرغی در روغن بزن! شاید گرسنه است و خجالت می کشد این پسر."


من اگر گرسنه هم نبودم، تعارفش را رد نمی کردم. می گفتم: اتفاقا گرسنه ام."


حتی اگر نیمرو کم نمک هم بود، با ولع می خوردم تا جدم، از ته دل خوشحال شود. تا وقتی بپرسد: سیر شدی یا لقمه ای با پنیر می گیری؟ "بگویم: سیر سیرم! جا ندارم. خدا نعمتتش را افزون کند، بابا!"


آخه ما با پدر بزرگ"بابا" می گوییم و به پدر "قاغا".


با فشار بی وزن دست لزران بابا، خم می شدم. گوش به لب هایش می سپردم. صدایی بالا نمی آمد. می دانستم که در عمق جانش، فریاد می زند. اما من به فریاد دورن او نامحرم بودم.


سری خم کرده و به چشمانش نگاه می کردم. با سیاهی و سفیدی چشمش اشاره اکی می کرد. پلک های از ردیف در رفته اش را به روی هم می گذاشت.


متوجه می شدم که به چه اشاره می کند، بابا.


به قرآن روی زانوهایم اشاره می کرد "بخوان! برای چه ایستاده ای؟ می خواهم صدای تو و صدای قرآن را بشنو و بمیرم!" حدس می زدم.


و من بغضم می گرفت. گلویم ورم می کرد. راه هوا بسته می شد و سیل و باران، چنان از چشمانم جاری می گشت که جز خطوط به هم ریخته سیاه قرآن را نمی دیدم. با گریه، بریده بریده ولی بلند، قران را می خواندم و او دستم را به نرمی هوای اطراف، می فشرد و در دلش به تکرار ...


بارها نفسش بند آمد و چشمانش با آرامی بسته شدند و پلک ها، پرده بر دیده او کشیدند و من ناله و شیون کنان، قرآن را به سرعت خواندم و باور نکردم که پیرمرد رفته است ولی چشمانش که در میان چنگال عقاب پیر، گرفتار شده بود، چندان هم درشت نبود تا پیاله دم مرگش باشد.


اما ندا را که نمی شناختم و تا به حال حتی به خواب و خیال هایم هم راه نیافته بود را به محض این که دیدم، شناختم. راستش! عاشقش شدم. عاشق چشمان درشت و پیاله ایش شدم.


او دم مرگ بود و من داشتم عاشق چشمانش می شدم.


همه کسانی که در اطراف او جمع شده بودند، فریاد می زدند و از او می خواستند، نترسد. اما او بی توجه به آن ها، نمی ترسید. آرام به اطراف نگریست.


آرامش عجیبی داشت. شاید به آزادی رسیده بود. نیم دایره نگاهی به برادر و پدرش انداخت و نگاهش را به دور دست های آینده دوخت. خون سرخ از میان لب های نرم جوانش و از میان راه بینی ها، به آرامی بیرون آمد. در چهار جهت رخساره، جاریان یافت و صورت سیب سفید و سرخ دخترک را با جویبارهایی از سرخی، نقاشی کرد و به تاریخ پیوست.


ندا، چسمانش، راهش، و نگاهش که در سیم خرداد در تهران جان داد، فراموشم نخواهد شد.


خون سرخ و گرم او را جانیان اسلام و مسلمان، به فرمان خامنه ای، بر کف خیابان سرد آزادی ریختند که از انقلاب می آمد. من در میدان آزادی، خامنه ای را نخواهم بخشید حتی اگر خانواده ندا او را ببخشند.


انصافعلی هدایت

شب مرگ ندا

تونتو

ساعت 1:27

یکشنبه 21 جون 2009

پیاله های سفیدی که برای آزادی پر شدند

پیاله های سفیدی که برای آزادی پر شدند




پیاله سفید چشمانی درشت

پر از می سرخ آزادی شد

امروز

گلوله نشناخت که آن دختر

در خیابان آزادی

که مردم و پلیس

رو در روی هم ایستاده

و با هم به مبادله می کنند

آتش و کلوخ.

در کنار پدری پیر و برادری جوان

در پی یک لقمه سرافرازی و

یک لقمه آزادگی

در سر سفره ای به پهنای اعتراض

گام بر می دارد

آمد

و نشست بر سینه تشنه آزاد

و نا گاه پدر

برادر هم

سست شدن گام ها و

افتادن دختر و خواهر

را حس کردند

از دستانش گرفتند

و آرام

بر زمین سرد دیکتاتور پرور

درازش کردند

"چه شد؟" بی خبر از سوزش گلوله داغ

پدر پرسید

"ندا!" داد زد برادر

خون پرنده آزادی و صلح

فواره زد از سینه

و تیر پدر کمان گشت در یک آن

"دستت را بگذار به روی زخم"

پدر گفت و برادر غرق در حیرت

گرمی خون کبوتر

دست برادر را به نرمی و ولرمی نوازش کرد

"نترس! نترس دخترم!"

به آرامی، زمزمه گرد پدر

"بمان!" فریاد زد برادر

"بمان ندا! بمان! ندا! ندا! بمان!"

کبوتر اما در روی رخت سیاه سرد

با اندک فاصله از

کلوخ ها و سنگ ها و کاشی شکسته ها

دورتر از پوکه گلوله و گاز اشگ آور

افتاده بود.

آرام

تاریخ می دوید به بالینش

و کبوتر

در اندیشه؛ چرا و برای چه، می سوزد درونش؟

گلوله

گرمی گداخته اش را

در خون کبوتر سرد می کرد

و از شتاب و تعجیل

آرام می گرفت

چشمان آرام و بدون ترس دوشیزه ندای ما

چون پیاله ای بود بزرگ

چرخی زد

عکس خیال من

در حوض سفید او

به موج گرفتار آمد

چتر سفید گلی باز شد

نگاه کوتاهی،

به پدر

به برادر

در نیم راه هم

نگاهکی به من

در غربت

و آنگاه

به آینده خیره گشت

و رگ های خون گرم

از سینه

جاری شد

از نای بالا آمد

از دهان و از بینی

راهی به برون جست

و به آرامی

گل صورت دخترک را

به سرخی آزادی

نقاشی کرد

و پیاله چشمان بزرگ ندا

خیره به تاریخ و آینده ماند

انصاف

تورنتو

شب:00:20

21 جولای 2009

تقدیم به چشمان ندا که امروز در خون خفت در خیابان آزادی تهران و من بارها از نو تماشایش کردم و به دور از چشم همسر و فرزندانم، برایش گریستم از عمق جان.

Friday, June 19, 2009

فرصتی تاریخی برای ملت های ایران





انصافعلی هدایت

ژورنالیست آزاد و مستقل

تورنتو – کانادا

تلفن: 14164978070+

Hedayat222@yahoo.com

2009- 06- 19




جنگ قدرت دو جناح حکومت در ایران، از چند روز قبل از دوران تبلیغات رسمی انتخاباتی ریاست جمهوری دهم آغاز شده بود. اما با مناظره های تلویزیونی، وارد مرحله جدیدی شد. با "کودتای انتخاباتی و تقلب در شمارش آرای رای دهندگان" به گفته جناح خارج از حکمرانی (اصلاح طلبان) این جنگ تیزتر شد. با سخنان امروز خامنه ای در نماز جمعه، دستور آتش و جنگ خیابانی داده شد.

اکنون، موسوی و همراهان وی یا باید تسلیم شوند و تن به پیامدهای منفی تسلیم بدهند و یا باید بر شدت مقاومتشان بیفزایند. راه دیگری برای جبهه مقاومت در مقابل ولایت مطلقه فقیه نمانده است. این جبهه باید خط خود را روشن تر سازد. نمی تواند دولا دولا و شتروار راه برود. خامنه ای این تاکتیک را شناخته است و برای مقابله با آن، اقدام کرد و ابتکار عمل را در دست گرفته است.

باید پای شعارهای مردم در خیابان ها را به فراتر از بطلان انتخابات کشید. به خواست های اصلی مردم بها داد و آن ها را به شعارهای اصلی اعتراض ها بدل کرد. مردم و به خصوص داشجویان، در این سال ها، خواستار حذف ولایت فقیه، تغییر قانون اساسی، آزادی های مدنی، آزادی انتشار اخبار در رسانه های آزاد، آزادی در اجتماعات، آزادی در تشکیل احزاب بدون اجازه و تایید مقام های رسمی، و ... شده اند. این ها خواست های اصلی مردم هستند. ریاست جمهوری، نقش بر ایوان است.

اگر در همین شعار بطلان نتیجه انتخابات محدود بمانیم، به کنترل آگاهانه خواست های مردم و نادیده گرفتن خواست های استان های حاشیه ای مبتلا شده ایم. نیروها و توان واقعی آنان را به نفع خامنه ای و حکمرانان، از صحنه دور نگه داشته ایم. کسانی را که به طور طبیعی با ما هم سنگر و هم پیمان هستند را نادیده گرفته ایم. در عین حالی که در حاشیه ماندن این لشگرهای عظیم مردمی، به نفع خامنه ای و همراهان او تمام خواهد شد.

حد اقل خواست جناح خامنه ای و احمدی نژاد آن است که استان های خارج از مرکز، از جمله استان های ترک زبان، کرد زبان، سیستانی و بلوچستانی، اعراب، ترکمن، خراسانی، گیلانی و مازندرانی و ... ساکت و بی طرف بمانند. تا نیروهای تحت امر خامنه ای و احمدی نژاد، تنها برای سرکوب یکی دو دانشگاه و شهر متمرکز گردند. آتش به روی آن ها گشوده، به تسلیم بکشانند. صداهای اعتراض را در نیمه راه، خفه سازند.

آنگاه، به بهانه ایجاد نا امنی، شورش و ... همه سران اصلاحات، خاتمی ها، موسوی و همسرش، کروبی ها و حزبش، اعضای خانواده و وفاداران به هاشمی رفسنجانی، اعضا و رهبران جبهه مشارکت ایران اسلامی، اعضا و هواداران سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ایران، احزاب و جمعیت های وابسته به هاشمی رفسنجانی، جامعه روحانیون مبارز و ... دانشجویان، اعضا و هواداران نهضت آزادی، نیروهای ملی و مذهبی، جنبش زنان، کارگران و ... را یکی بعد از دیگری تسویه کنند. از صحنه حذف کنند. شاید هم اعدام های دهه شصت را براه بیاندازند تا آرامشی نسبی را برای حکومت ایجاد کنند.

خامنه ای راه خود را از مردم به پشتوانه اهرم های سپاهی، بسیجی، و بخشی از علما حکومتی از عموم مردم جدا کرده است. او همانند قیام های قبلی دانشجویان، به تاکتیک همیشگی خود دست زد و خواست تا دانشجویان و معترضان و حتی رهبران این حرکت جمعی را به دو دسته تقسیم کند تا هر کدام برای رهایی خود از سایه شوم مجازات ها، دیگری را مسئول بدانند و هم دیگر را هم متهم نمایند.

او با این حرکت، اقشار شرکت کننده در آن را به مومن، ارازل و اوباش تقسیم کرد. تا شرکت کنندگان در اعتراض ها را به دودسته تقسیم کرده و به جان هم بیاندازد. علاوه بر این، به مردمی که تا این لحظه به صحنه حمایت از موسوی نیامده اند هم چشم غره بدهد.

اما اگر همه مردم ایران هم ندانند که اکثریت ایران، به خصوص دانشجویان، در 20 سال اخیر چه می خواسته اند، دو گروه، بهتر، از آن خواست ها خبر دارند:

1. اصلاح طلبان و نظریه پردازان جناح راست که در دانشگاه ها و در جلسه های پرسش و پاسخ دانشگاهی و دانشجویی، با صدها سوال و درخواست در باره تغییر قانون اساسی روبه رو بوده اند که شامل تغییر نوع رابطه حکمرانان و مردم، نوع سیستم حکومتی و قوانین انتخاباتی هم می شود. از نظر روشنفکران و دانشجویان، ولایت فقیه، نامشروع ترین اصل قانون اساسی است که دانشجویان در بیست سال گذشته روی آن متمرکز شده اند و اعتراض کرده اند و می کنند.

2. دانشجویان دسته بزرگ دوم هستند که در همه آن نوع مراسم های دانشجویی و اعتراض ها، سخنرانی ها، جلسات پرسش و پاسخ، به قانون اساسی و ولایت مطلقه آن، رابطه بین مردم – حکومت، آزاد و مستقل نبودن نهادهای اجتماعی اعتراض کرده اند. خواستار نهادهایی رها از یوغ دولت و نظارت استصوابی و غیر استصوابی شده ند.

مردم ایران از انقلاب مشروطه تا کنون، چندین انقلاب خونین یا صلح آمیز در نواحی مختلف ایران بر پا کرده اند تا قانون را اجرا کرده و از حقوق انسانی و قانونی خود که در سند مشروطیت آمده بود، دفاع کنند. اما هر بار، به طور شدیدتری سرکوب شده اند. حکومت های ایران، برای سرکوبی آن ها، موضوع و خواست مردم آن مناطق را عوض کرده و آن را به شکلی که خود می خواسته اند، نمایانده اند تا بخش اعظم مردم، در دیگر نقاط ایران، یا ساکت بمانند و یا علیه مردمی که بپا خواسته اند، موضع گیری کنند.

خامنه ای و متحدان او هم در بیست سال گذشته، به راه سیاستمداران بعد از انقلاب مشروطه رفته اند. به خواست های حقوقی، طبیعی و شهروندی مردم گوشه و کنار ایران، هیچ توجهی نکرده اند. بلکه همانند سیاستمدران گذشته، آنان را سرکوب کرده اند.

مردم آذربایجان، کردستان، خوزستان، سیستان و بلوچستان، ترکمن صحرا و ... صدها بار، با اقدام های بسیار صلح آمیز، خواست های خودشان را به گوش وی رسانده اند. طومارهای فراوانی را نوشته و خواسته هایشان را از طریق دفتر خود وی و سران قوای سه گانه وی، پیگیری کرده اند. اما کسی به آن ها توجه نکرده است و نمی کند.

زبان، آموزش در مدارس و دانشگاه ها در زبان بومی در هر منطقه، رفع بیکاری و سرمایه گذاری در آن نواحی، استفاده از مدیران و کارشناسان بومی، آزادی های منطقه ای در حدی که در مرکز وجود دارد، مجوز برای تاسیس احزاب بومی برای پیشبرد خواست های منطقه ای، آزادی در اداره امور کلان و خرد منطقه، ازادی در تدوین قوانین مورد نیاز مناطق بر حسب جغرافیا، همسایه ها و ثروت های رو زمینی و زیر زمینی، تصویب قوانین با توجه به نیاز مردم و دین آنان و ... از آن خواسته ها بودند و هستند.

در یک کلام، مردم این مناطق، خواستار حکومت های منطقه ای با خودمختاری نسبی بودند و هستند. اما رهبران ایران، نه تنها به این خواست ها بی توجهی کرده، بلکه مردان و زنان روشن فکر مرکزگرا را هم به پشتوانه دستگاه های گسترده تبلیغاتی، رسانه ای، پولی، احساساتی و ترس از تجزیه ایران، به مخالفت با این خواست ها و مردم واداشته اند.

در پی این بی توجهی رهبران ایران، روشنفکران، فعالان سیاسی، اصلاح طلبان، روزنامه نگاران، نویسندگان، فعالان حقوق بشر، و ... مرکزگرای ایرانی، مردم آن مناطق تحت فشار هر چه بیشتر نیروهای مرکز قرار گرفته و سرکوب شده اند.

نه تنها تهران و رهبران آن، به خواست های مردم استان ها و مناطق حاشیه ای بی توجهی نشان داده اند، بلکه این تصور درست را هم در میان آن مردم بوجود آورده اند که تهران با همه احزاب، سازمان ها، ان. جی . اوهایش، با همه روشنفکرانش، با فعالان حقوق بشرش، با همه طیف های اصلاح طلبش و ... به آن ها پشت کرده اند. در یورش حکومت برای سرکوبی اعتراض ها و خواست های مردم آن مناطق، با رهبران مرکز، خامنه ای و متحدانش، همراه شده اند. مرکز و مدعیانش، آنان را تنها گذاشته اند. به اختناق و سرکوب مرکز، زبان اعتراض نگشوده اند. آن ها را در مقابل گلوله ها و فشارهای دولتی در شهرها و کوه های آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، استان اردبیل، استان زنجان، مناطق ترکمن صحرا، استان های عرب نشین، مناطق بلوچی، نواحی کرد نشین و ... تنها گذاشته اند. به این ترتیب و با این سیاست، حکومت توانسته است تا این ملت ها را از هم جدا ساخته و به راحتی، همه آن ها را به نوبت، سرکوب کند.

خامنه ای و فرمانبران او، نه تنها به خواست های این مناطق بی توجهی نشان داده اند، بلکه آنان را در سایه چشمان بسته مرکزگرایان و طرفدارانش، از دم تیغ گذرانده اند. مردم این مناطق، طعم تلخ بی توجهی دیگر نقاط ایران به سرنوشت آنان را چشیده اند. چنین تجربه های تلخی را تحمل کرده و قورت داده اند. منتظر فرصت مناسبی مانده اند تا به مرکز و هوادارانشان نشان دهند که تنها ماندن در مقابل نیروهای تا دندان مسلح مرکز و بی توجهی به آنان، تا چه اندازه تلخ بوده و هست.

اکنون خیزش هایی به بهانه اعتراض به نتایج انتخابات، در مناطق فارس نشین دیده می شود. ترک های ایران، کردها، عرب ها، سیستانی ها و بلوچستانی ها، ترکمن ها، لرها، بختیاری ها، خراسانی ها، گیلانی ها، مازندرانی ها و ... به طور عمدی و آگاهانه، خود را بی تفاوت نشان می دهند. تا طعم تلخ سرکوبی، تنهایی، متهم شدن، شکست، زندان، سرخوردگی، بی یاوری و بی هم پیمانی را تهران و مرکزنشینان هم بچشند و بدانند که اگر آن ها مردم یک کشور با یک سرنوشت مشترک هستند، باید به خواست های حقوقی وقانونی هم احترام گذاشته و در مقابل حکومت، از خواست های دموکراتیک، حقوق طبیعی و شهروندی هم دیگر حمایت کنند. اگر از خواست های هم حمایت نکنند و هم دیگر را در مقابل نیروهای مرکز تنها بگذارند، آن که پیروز میدان خواهد شد، مردم و خواست های آنان، دموکراسی، قانون، حقوق بشر و ... نخواهند بود.

من، در این روزها بارها و بارها با روشنفکران آذربایجانی، کردستانی، خوزستانی، سیستانی، بلوچستانی، ترکمنی، لرها، گیلانی ها و ... گفتگو کرده ام.

همه این افراد و تشکیلات سیاسی، معتقدند که تهران و مرکزنشینان، نه تنها در تاریخ یک صد ساله اخیر، آنان را تنها گذاشته اند، بلکه هم گام و هم پیمان با قدرت مرکزی، آنان و خواست هایشان را بشدت محکوم کرده و زمینه سرکوبیشان، توسط نیروهای مسلح حکومتی را فراهم آورده اند. به سخن دیگر؛ احزاب، سازمان ها، جمعیت ها، روشنفکران، فعالان سیاسی تهران و ...، آتش توپخانه حکومت ها علیه مردم و خواست هایشان در مناطق حاشیه ای ایران بوده اند.

روشنفکران این مناطق اعلام می کنند که باید از حرکت تهران و مرکز حمایت نکرد تا در مقابل سرنیزه های مرکز تنها بمانند. تا سرکوب شوند. تا طعم تلخ بی توجهی دیگر هموطنان در دیگر بخش های کشور را بچشند. تا شکست را مزه کنند. تا سرخوردگی را تجربه کنند. تا ...

اما گفته اند که با حکومت مرکزی نیز همچون آن ها، همراه نخواهند شد. تهران و مبارزان آن را سرزنش و محکوم نخواهند کرد. آنان را متهم نخواهند ساخت. تا بر زخمشان، نمک نپاشند. همان کاری که احزاب، سازمان ها، جمعیت ها و روشنفکران مرکز محور با آنان کرده اند و می کنند.

این گروه می گویند؛ این، یک نوع، مردانگی در اخلاق و رفتار سیاسی است که تا کنون، مرکزنشینان نسبت به مبازرات قانونی و حقوقی حاشیه نشینان، از خود نشان نداده اند. اکنون مرکز فقط تنها می ماند. ما به آنان حمله نمی کنیم. محکومشان نمی سازیم. در جناح حاکمان و دشمنان آن ها هم قرار نمی گیریم. همان کاری که مرکز با حاشیه نکرده است.

می توان ادعا کرد که این نوع برداشت و قضاوت، با توجه به شواهد نه چندان دور دست تاریخی، صحیح است. به عنوان مثال: مرکزنشینان به خواست های مردم آذربایجان در چهار سال گذشته کاملا بی توجه بوده اند. خواست های آنان را نادیده گرفته اند. به انکار آنان و خواست هایشان در همراهی با حکومت، تاکید رزیده اند. به هنگامی که آذربایجان سرکوب شده، سکوت کرده اند. اخبار چندانی از اعتراضات تیریز، ارومیه،اردبیل و دیگر شهرهای این مناطق در مطبوعات و رسانه های مرکز منعکس نشده است. گروه های تحقیق و تفحص براه نیفتاده است. آنان را به بهانه های پوچی چون پان ترکیسم، تجزیه طلبی و .. سرکوب کرده اند. فعالان سیاسی و مدنی تهران و مرکز، خواست های میلیون های آذری در راهپیمایی ها را نادیده گرفته اند و به اعزام نیروهای مرکز برای سرکوبی آنان، اعتراض نکرده اند. آنان را تک و تنها گذاشته اند تا سرکوب شوند.

عقلای سیاسی مرکز می دانند که درایران، بدون حمایت مالی، جانی و معنوی آذربایجان، راهی بسوی پیروزیشان ندارند. چرا که تعداد جمعیت و نفوذ آنان در سیستم و حکومت، حتی از قوم فارس هم بیشتر است. باید برای هر تغییری، حمایت آذربایجانیان را جلب کرد. حتی اگر برای لغو نتیجه انتخابات ریاست جمهوری دهم باشد.

این خطای استراتژیک مرکز، در نگاه به مسایل و خواست های پیرامون است که نتیجه آن را خواهد دید و می بیند. اگر ملت های پیرامون از این اقدام شجاعانه مرکز حمایت نکنند، مرکز، تنها خواهد ماند. شکست خواهد خورد و برای مدت های طولانی، شهامت و جرات اعتراض را از دست خواهد داد.

خامنه ای به این راز آگاه است. تلاش می کند تا ترک ها، کردها، عرب ها، سیستانی ها، بلوچ ها، ترکمن ها، لرها، گیلانی ها و مازندارنی ها و ... در این جریانات خاموش و بی تفاوت بمانند. نیروهایش در این مناطق در تب و تاب هستند و تلاش می کنند تا با ارائه تفاسیر مورد قبول مردم و روشنفکران این مناطق، آنان را از اعتراضات مرکز دورتر کنند. این بی تفاوتی ها، وزنه ی ترازوی نیروها را به نفع وی و حامیانش سنگین تر می کند. نیروهای مسلح او به سادگی می توانند اعتراضات دست خالی در مرکز را از پای در آورند. سکوت در نواحی پیرامونی، آگاهانه یا نا آگاهانه، در مسیر منافع خامنه ای و حمایت از دیکتاتوری احمدی نژاد قرار دارد.

البته این کار به تحکیم عمیق تر دیکتاتوری در همه نواحی و سراسر ایران هم خواهد انجامید. نه تنها نفس مرکزیان را خواهد گرفت، بلکه به حکومت اطمینان و اعتماد بیشتری برای سرکوبی مردم نواحی حاشیه ای خواهد داد. مردم نواحی حاشیه ای هم که از قبل متهم و محکوم هستند، با سرکوب عمیق تر و شدیدتری رو به رو خواهند شد.

اساس و شالوده اعتراض هایی که در دوره چهار ساله اول احمدی نژاد در مناطق پیرامونی ایران انجام گرفته است، در دوران حکومت احمدی نژاد بنیان گذاری نشده بودند. بلکه ساختار تشکیلاتی آن حرکت ها، در دوران محمد خاتمی؛ رهبر اصلاح طلبی ایران، نطفه بسته و شکل گرفته بودند که خود را در دوران احمدی نژاد نشان دادند. ولی در دوران احمدی نژاد، اغلب آن ها سرکوب شده و غیر قانونی گشته اند. درچهار سال بعدی احمدی نژاد، این خفقان عمیق تر هم خواهد شد و اندک نهادهای مدنی موجود، بیش از این، ضعیف تر خواهند شد.

حرکت استراتژیک، در این مرحله حساس از تاریخ ایران، به دو بخش تقسیم می شود. اول آن که دو طرف مردمی معادله – مرکز و پیرامون- در خارج از یوغ حاکمیت، با هم آشتی بکنند. از خواست های هم دفاع بکنند. به هم یاری بیایند. تا در هیچ مبارزه ای، در مقابل دولت و سرنیزه هایش، دست خالی و تنها نمانند.

در هر حال، در این مقطع، موسوی و اطرافیانش، رهبری یک حرکت رو به جلو اجتماعی را در دست گرفته اند. آنان از خواست های ملل مناطق پیرامونی ایران آگاهند. می دانند که ملل پیرامون، خودشان را برده و مستعمره مرکز می دانند و می خواهند به تساوی حقوقی و اداری با مرکز دست یابند. در اداره امور مناطق خود، نقش اصلی و محوری را داشته باشند و مرکز در آن جا کمتر دخالت بکند. زبان هر ملتی در هر آن جا که در اکثریت قرار دارند، زبان رسمی شده و فارسی به عنوان زبان دوم اداری تلقی شود.

موسوی و حامیانش می دانند که باید نیروهای سرکوب و مسلح مرکز به قطعه های ریز و غیر قابل تاثیر، تقسیم شوند تا به جای آن که در چند شهر متمرکز شوند، در همه نقاط و شهرهای ایران پراکنده شده، توان و نقش موثر نظامی خود را از دست بدهند. تا نتوانند نقش سرکوبی خود را ایفا کنند.

نیروهای حاشیه هم می دانند که این جنگ، مثل گذشته، درگیری زرگری نیست. موسوی و خاتمی در پی تغییر نتیجه ریاست جمهوری نیستند. چرا که تا کنون همه انتقادها بر محمد خلاتمی آن بوده و هست که در دوران ریاست جمهوریش از توان مردمی که به او رای داده بودند، در مقابله با ولی فقیه، استفاده نکرد. ولی اکنون موسوی، بدون آن که مقام ریاست جمهوری را در دست داشته باشد، نشان می دهد که می خواهد نقش خود و مردم را به رخ خامنه ای بکشد و در مقابل او بایستد و این از یک آذربایجانی ترک ساخته است.

این، یک جنگ جدی و سرنوشت ساز در بین دو جناح داخلی حاکمیت است که اکنون، بود یکی، مساوی با نبود دیگری است. اگر موسوی پیروز شود و حتی اگر خامنه ای این شکست تاکتیکی را بپذیرد که نتیجه اعلام شده انتخابات را لغو کند، او در سراشیبی سقوط و عقب نشینی قرار خواهد گرفت و یکی بعد از دیگری، به دادن امتیازها به رقیب، مجبور خواهد شد و اعتماد بنفس وی و نیروهای وفادارش از دست خواهد رفت. در نهایت، این، مردم خواهند بود که در راه دموکراسی، امتیاز خواهند گرفت و قدم خواهند زد. قانون اساسی تغییر خواهد یافت. ولایت فقیه حذف خواهد شد و اگر ما ملل حاشیه ای بیدار و در صحنه باشیم، خواست های تاریخیمان را نقد خواهیم کرد.

تا کنون، علایمی کم رنگی، از این دست از درگیری های درون حاکمیت بچشم می خورد ولی خامنه ای می توانست آن ها را مهار کند اما موسوی تبریزی تا کنون مهار نشده است. می رود تا مشروعیت قانونی و شرعی دیکتاتوری خامنه ای به نام دین و دینداران را بهم بریزد. خامنه ای متحدان سنتی خود را هم از دست داده و تنها مانده است.

هاشمی و علمای دینی، رئیس جمهور برگزیده او را تحریم کرده اند. به او تبریک نگفته اند. چند تن از مراجع شیعه، نه تنها به احمدی نژاد تبریک نگفته اند بلکه تسلیت هم گفته و از کارکنان دولت خواسته اند تا نان حرام دولت احمدی نژاد را به سر سفره هایشان نبرند. آیا چنین اتفاقی در ایران سابقه داشته است؟

نیروهای حاشیه ای ایران، باید بی تفاوتی که ناشی از دلخوری و محاسبات اشتباه استراتژیک است را کنار بگذارند. باید همه شهرهای ایران را به صحنه مبارزات مسالمت آمیز در آورند. شب ها هم نباید خیابان ها را ترک گویند. ترک خیابان ها، باعث ریزش نیروی معترضان و تجدید قوای سرکوبگران خواهد شد. آنان علاوه بر شعارهایی که موسوی و همراهان او می دهند، باید شعارهای منطقه ای خود را هم بدهند.

چرا که این فرصت تاریخی، به این زودی ها تکرار نخواهد شد تا استان های حاشیه ای، خواست هایشان را به گوش جهانیان برسانند و به مردم دنیا بگویند که مرکزگرایان ایران و روشنفکران آن، تا کنون، خواسته های حقوقی، بشری، طبیعی و شهروندی آنان را نادیده می گرفتند و آنان و خواست هایشان را سانسور می کردند.

پیرامونیان باید ثابت کنند که در اتحاد استراتژیک با نیروهای موسوی، می توانند به بخش زیادی از خواست های منطقه ایشان دست یابند. در کمترین حالت ممکن، خامنه به عمق و گستره خواست های مردم مناطق پیرامونی، پی خواهد برد و برای مهار آنان و خواست هایشان و برای آن که مردم آن مناطق در آینده به جبهه مخالفانش نپیوندند یا جبهه متحدی در مقابل مرکز بوجود نیاورند، به حاشیه، امتیازهای زیادی خواهد داد.

سکوت اصلاح طلبان در باره حقوق ملت های محروم حاشیه ای ایران و سکوت ملت های حاشیه ای در کنار این اعتراض ها در مرکز، تنها منافع خامنه ای و دار و دسته اش را تامین خواهد کرد و دیکتاتوری در سراسر ایران عمیق تر خواهد شد.

Wednesday, June 17, 2009

بیانیه کنگره ملت های ایران فدرال در حمایت از اعتراض های مردم ایران

اطلاعیه‌


مردم مبارز ایران!
جمهوری اسلامی حتی نتایج انتخابات غیردمکراتیک و تبعیض آمیز خود در 22 خرداد 1388 را هم برنتابید و برای برکرسی نشاندن کاندیدای مورد نظر ولی فقیه‌،‌ کودتا کرد. شما مردم ایران، در همین یک قرن، بارها، و برای کسب حقوق شهروندی خود- به طور سراسری یا منطقه ای- قیام ها کرده اید. بارها و با انقلاب هایی، خواست ها و ميل واقعى خویش براى اعمال حاکميت خود و رھايى از ديکتاتورها را به اٽبات رسانده اید۔ اما ھر بار و دوباره، کودتاگرانى حاکميت را از شما سلب و استبداد را برقرار کرده اند۔

اکنون و برای بار دیگر، کودتاى احمدى نژاد، تحت حمايت آشکار"ولى فقيه"، در جریان است. اما شما مردمی که به حقوق خودتان آشنا هستید، برای گرفتن همه حقوق حقه و خواست های واقعی خود، جان بر کف نهاده و به خیابان ها آمده اید۔ آمده اید تا آزادی، دموکراسی، برابری حقوقی، تساوی در برابر قانون، حق انتخاب آزاد، حق انتخاب کردن و انتخاب شدن بدون هیچ نوع تبعیضی، حق داشتن رادیوها، تلویزیون ها، رسانه های مدرن و آزاد و ده ها حقوق قانونی شهروندی ديگر و از جمله داشتن انتخاباتى بدور از تقلب و شمارش دقيق آراء رأى دھندگان را فرياد بزنید. به خیابان ها آمده اید تا همه حقوق شهروندی که از آن ها در یک قرن اخیر محروم مانده اید را بستانید و مستبدان را عقب برانید.

ملت های ایرانی!

مسئله، احمدی نژاد و خامنه ای نیست و این گونه مسایل با ابطال انتخابات نیز حل نخواهد شد. باید مشکل را از ریشه حل کرد و ريشه همه این مصائب در نوع سیستم کنونی، ولایت مطلقه فقیه و قانون اساسی آن نهفته است و باید قانون اساسی، نوع حکومت و رابطه دولت با مردم را تغییر داد. برای نیل به این هدف، تداوم بی امان مبارزه ضروری است و نباید از پای نشست.

ما احزاب و سازمان های عضو کنگره‌ ملیت های ایران فدرال از همه خواست های دمکراتیک، آزادیخواهانه‌ و عدالت خواهانه‌ شما حمایت می کنیم و در مبارزه‌ برای این اهداف، در کنار شما هستیم.

امروز مردم ایران، متشکل از تمام ملیتها و پیروان مذاهب گوناگون واز اقشار و گروھاى مختلف سياسى ٬ اجتماعى و فرھنگى در این مرحله‌ حساس که‌ بار دیگر مورد تهاجم وحشیانه‌ رژیم قرار گرفته‌ است، بیش از پیش نیاز به‌ اتحاد و همبستگی دارد.
ما بار دیگر ضمن حمایت از مبارزه‌ مردم سراسر کشور و محکوم کردن جنايات و کشتار بى رحمانه رژيم جمھورى اسلامى ، دست دوستی و همبستگی بسوی کلیه‌ نیروهای آزادیخواه و دمکراتیک در داخل و خارج کشور دراز کرده‌ و آن ها را به‌ اتحاد و همکاری در راستای مبارزه‌ علیه‌ دیکتاتوری و سرکوب و استقرار یک نظام دمکراتیک و پلورال، فرا می خوانیم.

کنگره ملت های ایران فدرال

29 خرداد 1388

بررسی مشروطه و علل دو کودتای انگلیسی بر علیه قاجارها و تورک ها

  بررسی مشروطه و علل دو کودتای انگلیسی بر علیه قاجارها و تورک ها انصافعلی هدایت کسانی که “جنبش مشروطه” را انقلاب می‌نامند، آگاهانه در پی شست...