آیا بچه محمدرضا و نوه رضا (شاه!!)، خواهان طی طریق راه پدربزرگش نیست؟
چرا رضا پهلوی که مرموزانه از بیان شجاعانه نوع حکومت مورد نظرش برای آینده می هراسد، خواهان تشکیل مجلس موسسان، در ۶ ماه بعد از سرنگونی رژیم ملاها 
است؟
است؟
آیا ۶ ماه فرضی و زمان بعد از تغییر رژیم، برای آگاهانیدن مردم به حقوقی که یک قرن از آن ها سلب شده است، زمان بسیار اندکی نیست؟
آیا ۲ سال اول بعد از هر نوع انقلاب، کودتا، شورش، عصیان، تغییر رژیم، و ... دوران شور و هیجان های روانی کور نیست که نمی توان در آن دوران تصمیم منطقی گرفت؟
در ۶ ماه مورد نظر پهلوی، مللی که برای یک قرن، سابقه تشکیلاتی نداشته اند، همچنین تی وی، رادیو و دیگر رسانه ها را نداشته اند، می توانند، احزاب، جمعیت ها و رسانه های خودشان را تاسیس کرده و ۱۰۰ سال تبلیغات زهرآگین پانفارسیسم را خنثی بکنند؟
چرا رضا پهلوی همان تاکتیک پدر بزرگش را بکار می برد و مانند پدر بزرگ کودتاچیش، رسما و علنا نمی گوید که خواهان چه نوع رژیم یا حکومتی در دوران بعد از تغییر رژیم در ایران است؟
ظاهرا رضا پهلوی میرپنج، در اواخر دوران "حکومت سلطنت مشروطه قاجار"، علنا از "حکومت جمهوری" طرفداری می کرد ولی وقتی توانست قوای قهریه، قضائیه و سیاسیه را قبضه بکند، نوع حکومت مورد نظر خودش را کتمان کرد تا طرفداران و عوامل او بتوانند براحتی، سیاست و سیاستمداران و قانونگذاران را مهندسی بکنند تا بتواند به رضا را شاه بدل بکنند.
آیا رضا پهلوی دوم یا نوه همان رضا میرپنج هم می خواهد تا به مهندسی روانی، زمانی، اجتماعی، سیاسی و سیاستمداران دست بزند و خواسته خودش را به مردمان و ملل در ایران تحمیل بکند؟
چرا رضا پهلوی خودش نه تنها یک عضو ساده از ملت نمی داند بلکه خودش را برتر از همه دیده و خودش را "سمبل"! می داند؟
او خودش را سمبل چه چیزی می شمارد که او را از مردم، برتر می کند؟
او خودش را سمبل چه چیزی می شمارد که او را از مردم، برتر می کند؟
او خودش را سمبل چه چیزی می داند؟
آیا نباید برای تشکیل هر مجلسی (از جمله مجلس موسسان قانون اساسی) و برای گذار از این رژیم به رژیم دیگر، از تجربه دیگر کشورهای دموکراتیک استفاده کرد؟
برای مثال، انگلستان برای خروج از اتحادیه اروپا، ۳-۴ سال وقت گرفت. قبل و بعد از رفراندوم عمومی در باره خروج بریتانیا از اتحادیا اروپا، سال ها موافقان و مخالفان، احزاب، جمعیت ها، رسانه ها، دانشگاهیان، و ... بحث، گفتگو و مناظره کردند.
برای مثال، انگلستان برای خروج از اتحادیه اروپا، ۳-۴ سال وقت گرفت. قبل و بعد از رفراندوم عمومی در باره خروج بریتانیا از اتحادیا اروپا، سال ها موافقان و مخالفان، احزاب، جمعیت ها، رسانه ها، دانشگاهیان، و ... بحث، گفتگو و مناظره کردند.
چرا برای تشکیل مجلس موسسان قانون اساسی و تعیین نوع رژیم یا حکومت، کمتر از ۲ سال در نظر گرفته اند و از تجربه کشورهای اروپایی و دموکراتیک بهره نمی برند؟
انصافعلی هدایت
تورنتو -کانادا
No comments:
Post a Comment