مقدمه ورود به بحث روز شنبه (09 مارچ 2019) در برنامه "دیالوگ" که بطور زنده از "گوناز تی وی" پخش خواهد شد
امشب و در این برنامه "دیالوگ" به بررسی دو موضوع خواهیم پرداخت. کوچک سازی دولت و 200 میلیارد دلار هزینه برای نیروگاه بوشهر که به هیچ کار نمی آید.
دولت ایران یکی از دولت هایی با کارمند و پرسنل بسیار زیاد بوده و با تورم پرسنل و کارمند رو برو است. بودجه تامین هزینه زندگی میلیون ها پرسنل، کارمند و نگهداری تاسیسات لازم برای آن ها، بسیار سنگین و گران تمام می شود.
کمتر دولتی در دنیا موجود است که نسبت به جمعیت و درآمدش، این همه کارمند داشته باشد.
نه تنها خود دولت و در وزارتخانه هایش با ازدهام پرسنل مواجه است بلکه سازمان ها و شرکت های وابسته به دولت هم با تورم در پرسنل و نیرو انسانی غیر متخصص مواجه هستند. برای همین هم، بسیاری از شرکت های وابسته به دولت که علی القاعده باید سود ده می بودند، زیان ده شده اند.
اخیرا، وزیر ثروتمندترین وزارتخانه کشور؛ وزیر نفت، اعلام کرده است که این وزارتخانه بجای 70.000 پرسنل، دارای 220 هزار پرسنل است. او گفته است: "نمی توان حتی یک نفر از آن همه پرسنل را اخراج کرد. چرا که همه آن ها سفارشی هستند."
در همین حال، معاون سازمان انرژی اتمی؛ محمد احمدیان هم اعلام کرد: "با این قیمت برق و تکنولوژی قدیمی نیروگاه هسته ای بوشهر، حتی تامین برق خود نیروگاه هم مشکل است، چه برسد به برق کشور. روسیه سر ما کلاه گذاشته است و 200 میلیارد دلار سرمایه مردم در اینجا به باد رفته است."
یعنی ایران برای این نیروگاه 200 میلیارد دلار هزینه کرده است؟
آیا تکنولوژی هسته ای بوشهر قدیمی و غیر کارآمد بوده است؟
آیا کارشناسان و متخصصان هسته ای ایران و مشاوران خارجی آن، متوجه کهنگی تکنولوژی نیروگاه هسته ای بوشهر نبوده اند؟
آیا به بهانه بوشهر، می خواهند 200 میلیارد دلار دیگر را هم چپاول بکننند؟
چرا مدیران ارشد دولت و نظام، به انتقادها و راهنمایی های منتقدان و متخصصان گوش ندادند؟
با 200 میلیارد دلار، چند نیروگاه هسته ای مدرن و قدرتمند از کشورهای اروپایی یا ژاپن و ... می شد خرید و فعال کرد؟
گرچه این معضل برای اولین بار مطرح نمی شود اما بعد از تحریم های جدید و شدید اقتصادی و مالی-پولی آمریکا بر علیه رژیم، آیا دولت ایران مجبور خواهد بود تا بدنه نیروها و پرسنل بسیار چاق خودش را ضعیف بکند؟
آیا مطرح شدن این موضوع در رده های عالی مدیریت دولتی ایران، به معنی "ورشکستگی" دولت است؟
چرا و بر اساس کدام سیاست هایی، بدنه دولت ایران این همه چاق شده است؟
آیا دولت و مدیران دولتی در ایران، از آینده تراکم پرسنل و نیرو در بدنه دولت و تاثیر آن بر سیاست های آینده دولت بی خبر بودند؟
آیا دولت ایران مجبور به اخراج نیروها و سیاست های پرسنلی انقباضی خواهد بود؟
اخراج پرسنل از وزارتخانه ها و شرکت های وابسته به دولت، چه پیامدهایی برای دولت و خود پرسنل ایجاد خواهد کرد؟
آیا تعدیل نیروی انسانی از سیستم دولتی، چاره کار ایران برای کاهش فشارهای اقتصادی و مالی دولت ایران است؟
اگر دولت ایران بخواهد از فشار تورمی نیروهای غیر متخصص خودش بکاهد، باید چه تعداد یا چه درصدی از پرسنل خودش را اخراج بکند؟
اگر دولت بخواهد 50 درصد پرسنل خودش را اخراج بکند، چه پیامدهای اقتصادی خواهد برای دولت خواهد داشت؟
اخراج 50% پرنسل می تواند چه مسایل اجتماعی به بار بیاورد؟
آیا تعدیل پرسنل دولتی به تعدیل پرسنل نیروهای نظامی، انتظامی و امنیتی هم منجر خواهد شد؟
اخراج پرسنل دولتی چه تاثیرهایی بر امنیت اجتماعی خواهد گذاشت؟
آیا با اخراج نیمی از پرسنل دولتی، دایره نارضایتی های عمومی گسترده تر نخواهد شد؟
آیا دولت، می تواند نیمی از پرسنل خودش را بیکار بکند، در حالی که اکثر کارخانه های دولتی و نیمه دولتی و حتی شرکت های تولیدی و خدماتی بخش خصوصی هم در حال تعطیلی و ورشکستگی قرار دارند؟
برای مقابله با بحران های مالی دولت، چه راه حل هایی در مقابل دولت ایران وجود دارد؟
آیا راه حل هایی برای تعدیل نیروهای انسانی در بودجه سال آینده پیش بینی شده است؟
چه میزان و درصد از بودجه مالی سال آینده، به تامین حقوق پرسنل اختصاص یافته است؟
آیا پرداخت حقوق ماهیانه کارمندان دولت، به تولید ثرت و تولید در صنایع منجر می شود؟
آیا ورشکستگی مالی صنایع تولیدی به ورشکستگی مالی و بودجه ای دولت هم منجر شده است؟
برای پاسخ به این قبیل از سوال ها از آقایان
دکتر محمدحسین یحیایی؛ دکترا در اقتصاد
جناب جهانگیر لقایی؛ کارشناس ارشد اقتصاد
جناب مهیم سرخوش؛ کارشناس ارشد اقتصاد و مدیریت
دعوت کرده ام تا مهمان این هفته برنامه "دیالوگ" باشند.
انصافعلی هدایت
تورنتو - کانادا
هشتم (08) مارچ 2019
hedayat222@yahoo.com
No comments:
Post a Comment