دیالوگ: آیا مجلس، خانه فساد و نمایندگان مفسدان فی الارض نیستند؟
در سال 2006، زنی سیاهی "تارانا بارک"، فعال حقوق اجتماعی، کلید جنبش "می تو موومنت" یا "جنبش من هم" را در اعتراض به حشونت های کلامی و رفتاری مردان نسبت به زنان در محل کار را زد.
این حرکت، بسرعت مورد حمایت رسانه ها و زنان در آمریکا و سایر کشورها قرار گرفت. هدف "جنبش من هم" اعتراف و اعتراض به دست درازی نامردان صاحبان کار، پول و قدرت به نوامیس مردم و سوء استفاده ازنیاز زنان به کار و درآمد بود. همچنین، این حرکت می خواست به هر نوع توهین، تحقیر، سرکوفت و افسرده کردن زنان در محل کار پایان بدهد.
جنبش من هم، یکبار دیگر، در سال اکتبر 2017 (اوایل زمستان 1396) از طریق هشتک "می تو" در سراسر کرده زمین شیوع یافت. زنانی از سطوح پایین جامعه، مغازه ها و شرکت ها، تا درون نیروهای نظامی، امنیتی، دولت و مجلس، از آزار و اذیت مردان در محل کارشان سخن گفته و نام آزار دهند جنسی و کلامی را افشا کردند.
این چنبش و این زنانی که جسارت آشکار کردن فساد خفته در لایه های اجتماعی را داشتند، در زیر حمایت افراد سالم و اخلاقی اجتماعی پیش رفت. افراد، روشنفکران، رسانه ها و الیت جوامع از شهامت، شجاعت و معصومیت این زنان حمایت کردند. مجالس قانونگذاری، قوانین و مجازات های سنگینی برای چنان مردانی که از قدرت و پول خودشان سوء استفاده می کردند، تصویب کردند.
کار بجایی رسید که نمایندگان مجلس فدرال کانادا، تصویب کردند تا نمایندگان این مجلس، همیشه، دوربین سنجاق شده به سینه یشان، به همراه داشته باشند تا سخنان و رفتار آن ها با دیگران را ضبط بکند. بخشی از پلیس کانادا هم که در ارتباط مستقیم با مردم بودند، به حمل چنین دوربین هایی مجبور شدند.
در این حرکت افشاگرانه و فداکارانه که برای اصلاح اجتماعی انجام می گرفت، از بی ناموسی، پستی و سوء استفاده گری هزاران مرد صاحب ثروت و قدرت پرده برداشته شد.
نه تنها افکار عمومی، این مردان سوء استفاده چی را مجازات کرد، بلکه دادگاه ها و نمایندگان مردم هم به مجازات چنان افرادی همیت گماشتند.
در مقابل، دادگاه ها، پلیس، مردم و افکار عمومی و رسانه ها از شجاعت و فداکاری اصلاحگرانه این زنان حمایت کردند تا اخلاق را از غارت چنان بی رشف هایی نجات بدهند.
هیچ کس، نهاد و رسانه ای این زنان را به فاحشه گری متهم نکرد بلکه از معصومیت و قربان شدگی این زنان در مقابل صاحبان پول و قدرت دفاع کردند.
گرچه این جنبش در خیلی از کشورها رواج یافت و مورد حمایت مردم، اخلاق، دین، دینداران و قانون قرار گرفت اما صدایی از زنان ایران برنیامد. گو آن که در شرکت ها، دفاتر کار خصوصی، سازمان ها، کارگاه ها و کارخانه ها دولتی و خصوصی به ناموس، حقوق و اخلاق انسانی زنان نیازمند به کار تجاوز نمی شود.
در حالی که می دانیم، کمتر محل کاری است که تجاوز کلامی و بدنی نسبت به زنان در آن ها رخ نداده باشد.
تعداد زیادی خبر و ویدئو از تجاوز روحانیان، امام جمعه ها، پزشکان، معلمان، اساتید قرآن، مدیران و صاحبان قدرت در ادارات و سازمان ها، وزارتخانه ها، مجلس، دولت و قوه قضائیه و دادگاه ها منتشر شده که بخشی از آن ها در یوتیوب و وبسایت های دیگر قابل مشاهده هستند.
در این میان اما، یک زن جوان با تحصیلات حقوق که با قوانین ایران هم آشنا بود، بعد از سال ها تلاش، صدایش را همزمان با "جنبش من هم" بالا آورد و نه تنها از ناموس و حیثت شخص خودش دفاع کرد بلکه از ناموس و حیثیت صدها هزار زن که در محل کار و بخاطر نیاز مالی، مورد سوء استفاده قرار می گیرند، با صراحت سخن گفت، افشاگری کرد.
آیا مجلس، خانه فساد و نمایندگان مفسدان فی الارض نیستند؟
چرا مطبوعات، جامعه، بخصوص جامعه زنان ستم دیده ایران به این جریان نپیوستند و از این شهیده حمایت نکردند؟
متهم اصلی این پرونده کیست؟ آیا تنها یک نفر متهم است یا چون مجلس هم سکوت کرده است و به فریادهای آن شهیده پاسخ نداده است، مجلسیان هم متهم هستند؟
دادستان و قوه قضائیه چه مسئولیتی داشتند و چه کرده اند؟
چرا متهمان یا مظنونان دستگیر و محاکمه نمی شود؟
چرا مجلس منحل نمی شود؟
کدام نهادها، سازمان ها، نیروها در کشته شدن زهرا نویدپور، بطور مستقیم و غیر مستقیم، نقش بازی کرده اند؟
چرا نمایندگان مجلس از ناموس زنان جامعه دفاع نکردند و از قاتل و متجاوز به ناموس مردم حمایت کردند؟
آیا دیگر نمایندگان هم دارای چنین پرونده هایی هستند؟
چرا دادستانی، قوه قضائیه و پلیس که کوچکترین سخن و نوشته افراد را دیده و آن ها را به اشد مجازات محکوم می کنند، از این زن شهیده و افشاگری های اصلاح طلبانه اش حمایت نکرده و او را در مسیر کشته شدن قرار دادند؟
فرق بین جامعه عقب مانده و پیشرفته در چنین مواردی چیست؟ در آمریکا و اروپا با چنین پرونده ها و جریان ها چگونه رفتار می کنند؟
مفهوم تئوریک اخلاق و بی اخلاقی و همچنین معنای عملی اخلاق و بی اخلاقی در ایران چیست؟
آیا می توان قوه قضائیه، قضات و دادگاه ها، نیروهای امنیتی، مجلس و دولت و حتی احزاب و مطبوعات و رسانه ها را صدای خواست ها و حقوق مردم ستم دیده خواند؟
و آیا می توان به آن ها اعتماد کرد؟ آیا می توان سرنوشت مردم و جامعه را به آن ها دسپرد؟
مردمی که ناموس زنان و دخترانشان مایه هوسرانی پولداران و قدرتمندان شده است، چکار می توانند بکنند؟
امتیاز این مردان پولدار و صاحبان قدرتی که مردم آن قدرت را به آن ها داده اند، بر مردم عادی کوچه و بازار چیست که جسارت تجاوز به نوامیس مردم و کشتن زنان و مردان را بخود می دهند؟
سکوت در مقابل ظلم و ستم به نیازمندان نان روزانه، به چه معنی است؟
چرا دینداران، رهبران دینی و آیت الله ها خاموشی پیشه کرده اند؟
چرا جمهوری اسلامی و رهبران آن، از خجالت خودکشی نکرده یا استعفا نمی دهند و از مردمی عذر خواهی نمی کنند؟
این پر روئی ضد اخلاق و ضد انسانیت و این مصونیت از مجازات، از کجا ریشه می گیرد؟
خانم مینا احدی؛ فعال سیاسی، حقوق بشری و مدافع حقوق زنان از اروپا
آیت الله عبدالحمید معصومی تهرانی؛ آیت الله خلع لباس شده و زندان کشیده ای که تسلیم حکم دادگاه نشده است، از تهران
در برنامه "دیالوگ" این هفته، به این قبیل از سوال ها در رابطه با افشاگری و شهادت مرحوم زهرا نویدپور پاسخ خواهند داد.
انصافعلی هدایت
تورنتو - کانادا
هیدهم (18) ژاونیه 2019
hedayat222@yahoo.com
با عرض معذرت بخاطر انتشار مجدد چنین صحنه هایی، برای آشنایی بیشتر با این جنایتکاران، ویدئوهای زیر را ببینید:
https://www.facebook.com/haqiqatamam/videos/1242890629194275/?t=25
در لینک بالا، یک نماینده در مجلس و در اتاق کارش، به یک زن تجاوز می کند
Comments
Post a Comment