تورکیه جدید در پاسخ به کودتاگران و حامیان خارجی آن ها متولد شد

باز گشت دموکراسی برای ملت تورک بسیار گران و پر هزینه تمام شد. بیش از160 تن از طرفداران دموکراسی تورک، در راه دموکراسی، دولت قانونی و مردمی عالیجناب رجب طیب اردوغان شهید شدند. بیش از 1400 نفر هم در راه دموکراسی زخم برداشته اند.

این کودتا در تاریخ کشور تورکیه، از جهت گستردگی و خشونت و حمله به مراکز سیاسی-اداری و شلیک به مردم، بی نظیر بوده است.

گر چه جناب اردوغان در یک جنگ روانی، کودتاچیان را تعدادی اندکی نامید، ولی واقعیت آن است که این کودتا بسیار گسترده تر از جنگ روانی بوده است.

کودتاچیان نه تنها چندین لشگر ارتش را به خیابان ها آوردند، بلکه از صدها تانک، دها هلیکوپتر و هواپیماهای جنگی اف 16 استفاده کرد.

نفرات و فرماندهان کودتاچیان در تمامی شهرهای مرکزی همه 81 ایالت تورکیه حضور سنگین و نفرت انگیز داشتند.
کودتاچیان نه تنها مردم را به گلوله بستند، بلکه مجلس ملی تورکیه را هم هدف سلاح های سنگین هواپیماها، هلیکوپترها، تانک ها و دیگر سلاح های سبک و سنگین قرار دادند. حتی هتل محل اقامت رئیس حمهور اردوغان در "مرمریس" را بمباران کردند.

بسیاری تصور می کردند که اردوغان از بین رفت و تمامیت سرزمینی و سیاسی تورکیه و همچنین خیزش اقتصادی تورکیه محو و نابود شد. تصور می کردند که تورکیه نابود شدو بخصوص فارث ها از شدت شادی تا آستانه دیوانگی پیش رفتند.

اما چنان نشد. چرا که بین مردم تورک تورکیه و مردم فارث عیران و رهبران این دو ملت و کشور، بسیار تفاوت است و فرق از زمین تا آسمان است.

عین چنین کودتایی اما در مقیاس ماکتوار در زمان ریاست جمهوری محمد خاتمی رخ داد که می توان به آن عنوان کودتای "طهران" را داد. چرا که نقطه صقل آن، فقط در طهران بود.

چون مردم فارث عیران با دموکراسی بیگانه بودند و هستند، در همه شهرها و مراکز جمعیتی به خیابان ها نیامدند تا برای دموکراسی و آزادی خود بها و هزینه پرداخت کنند.

مدیا و رسانه های گروهی عیران، طرفدار کودتاچیان در طهران و در کنار دیکتاتور مطلق ایستاده بودند و نه تنها از دموکراسی و آزادی ملت و رسانه ها دفاع نکردند، بلکه بر طرفداران اندک و انگشت شمار آزادی، نهادهای مدنی و دموکراسی حمله کردند.

از همه خیانت آمیز تر آن بود که محمد خاتمی بر روی رای بیش از 20 میلیون انسان تاکید می کرد.

همه طرفداران آزادی و دموکراسی در عیران فارث زده، منتظر بودند تا خاتمی به میدان آمده و از 20 میلیون رای دهنده به خود بخواهد تا به خیابان ها و میادین شهرها آمده و از آزادی و حقوق خود و دموکراسی دفاع کنند.

این خیال خام، در دل و جان طرفداران اندک آزادی و دموکراسی در عیران فارث زده مرد. خاتمی به مردم، رای مردم، آزادی فکر و اندیشه، آزادی رسانه ها، حقوق مردم، دموکراسی و ... اعتقاد نداشت. همان طور که کودتاگران سپاه به نهادهای مدنی و حقوق ملت و آزادی ها اعتقادی نداشتند. نقطه مشترک فارث رهبر با فارث کودتاچی و فارث دولت و فارث در خیابان و کوچه ها، عدم اعتقاد به دموکراسی و آزادی ها بود.

همه مردم و نخبگان متوجه شدند که محمد خاتمی از آن 20 ئمیلیون رای برای فشار بر رقیب های سیاسی خود استفاده می کرده است تا مزایای بیشتری در سیستم اداری فارث عیران و کنترل بر نیروهای سیاسی- نظامی و امنیتی و اقتصادی (نفتی) بدست بیاورد.

چون خاتمی و فارث ها به قدرت و توان و حقوق مردم و دموکراسی اعتقاد نداشت، از همان مردم نخواست تا به خیابان ها آمده و برای دفاع از حکومت خود، دموکراسی خود و آزادی خود به پا برخیزند.

مدیای عیران هم به مردم و دموکراسی و آزادی اعتقادی نداشت. سعی نکرد تا از قوه ملت برای دفاع از حقوق و آزادی های خود دفاع جانانه بکند.

چرا که منافع ملی و گروهی و حتی منافع شخصی و تشکیلاتی فارث ها و رسانه های گروهی آن ها در حضور دموکراسی و مردم و آزادی ها نبود و نیست. بلکه در سایه دیکتاتوری تامین و تظمین می شود.

معکوس آن چه در عیران فارث زده رخ داد، در تورکیه تورک دیده شد. مردم تورکیه به دموکراسی خود ایمان داشتند. می دانستند که کس یا نهاد هایی با مهندسی، ریاست جمهوری و نمایندگان مجلس را از صندوق آرا بیرون نیاورده اند بلکه خود آن ها این نمایندگان و دولت را انتخاب کرده اند.

دولت، مجلس و نمایندگان، منتخب شورای نگهبان رهبری (قانون اساسی) نبودند بلکه خودشان را نماینده مردمی می دانستند که آن ها را به مجلس فرستاده اند اما دولت و نمایندگان مجلس تورکیه هم مانند مردم تورکیه به دموکراسی و آزادی های مردم ایمان داشتند و خودشان را مانند نمایندگان فارث زده، به چند میلیون تومان در هر ماه نفروخته اند.

برای همین عالیجناب رئیس جمهور: رجب طیب اردوغان در گفتگوی های کوتاه تلفنی با چند رسانه هنوز توقیف نشده توسط کودتاچیان، از مردم خواست تا برای دفاع از دولت خود، مجلس خود، برای دفاع از اراده خودشان، برای دفاع از آزادی های مدنی، سیاسی، اقتصادی و جهت دفاع از دموکراسی خود به پا برخیزند و به میدان ها و خیابان های همه شهرها در تمامی 81 ایالت بیایند.

نمایندگان مجلس از همه احزاب ها و جناح ها هم به پارلمان آمدند. گر چه پارلمان هدف حمله کودتاچیان قرار گرفت اما نمایندگان در دفاع از حقوق ملت و از آزادی های مردم، عقب نشینی نکرده و مجلس را ترک نکردند.

کودتاچیان در همه جا حضور داشتند. بدون نگرانی وارد همه ادارات می شدند و هر کس را هم که مایل بودند، دستگیر و تحت نظر می گرفتند.

احزاب سیاسی هم دست در دست رئیس جمهور تورکیه مردم را به خیابان ها فراخواندند. مردم تورک، علارغم اعلام حکومت نظامی و ممنوعیت رفت و آمد در خیابان ها و میادین و شهرها، مانند آب پاک دموکراسی از خانه های امن خود به بیرون ریختند و مرگ توسط گلوله های خارجی را بجان خریدند.

نظامیانی که بر ضد منافع ملت تورک به خیابان ها آورده شده بودند و می خواستند با زور سر نیزه، تورکیه و آزادی ها، منافع سیاسی و اقتصادی آنان را قربانی منافع دشمنان ملت تورک بکنند، به مردم شلیک کردند. افراد زیادی را کشتند و مجروح کردند ولی تورک و تورکیه عقب نشینی نکردند.

مردم تورک با دستان خالی و به عنوان الگوی دموکراسی قابل تعظیم در خاورمیانه، به مقابله با تانک ها، هلیکوپترها، و سلاح های سبک و سنگین رفتند.

رئیس جمهور محبوب تورکیه هم به استانبول برگشت و به مردم خود که با خواست وی به خیابان ها و میادین شهرها و فرودگاه ها آمده بودند، پیوست. مردم تورک، اطراف فرودگاه را تسخیر کرده و با نیروهای کودتاچی در آن جا درگیر شده بودند. مردم رئیس جمهور خود را در کنار خودشان دیدند که مانند خود آنان از دموکراسی و آزادی و دولتش دفاع می کند و حاضر نیست، کشور و دموکراسی را تسلیم اراده نظامیانی که منافع تورکیه را در سینی طلایی به خارجیان تسلیم می کردند، نشد.

عالیجناب رجی طیب اردوغان کودتاچیان را بازیچه عواملی خارجی "پنسیلوانیا" خواند و آن ها را وابسته دانست.

بتدریج و در مدت کمتر از 24 ساعت تورکیه و مردم تورک، دموکراسی تورک، و نهادهای مدنی تورک در مقابل ارتجاع و نیروهای ضد دموکراسی در منطقه، موفق و پیروز شدند. خیابان ها را و ارتش را تسخیر کردند.

گر چه دولت و مردم تورکیه از حقوق و آزادی های خود دفاع کردند و قدرت دموکراسی را بنمایش گذاشتند، اما باید پرسید، آیا نظامیان بدون حمایت قبلی نیروهای خارجی و بخصوص آمریکا و ناتو می توانستند، کودتا کنند؟

آیا نیروهای خارجی این کودتا را برای نابودی تورکیه مدرن و توسعه یافته تدارک ندیده بودند تا همه دستاوردهای سیاسی، حقوقی، اقتصادی و مدنی و آزادی های فکر- اندیشه و آزادی های رسانه ای را نابود سازند؟

آیا این کودتا برای آن رخ نداد که سیاست های ناتو، تورکیه را تجزیه کنند؟

آیا کودتاگران بازیچه ساست مداران خارجی نبودند تا در سایه حماقت کودتاچیان، به سمت تجزیه تورکیه و تاسیس دولت کوردستان بزرک اقدام کنند؟

آیا کودتا برای آن برنامه ریزی نشده بود که تمامی دستاوردهای اقتصادی و آزادی های مردم تورک را نابود سازند و دیکتاتوری را به تورکیه باز گردانند؟

آیا کودتا برای انتقام گیری از مقاومت تورکیه و شخص اردوغان در برابر سیاست های منطقه ای آمریکا و ناتو نبود؟

اگر این نظامیان راست می گفتند و خواهان صلح بودند، چرا توان خود را صرف مقابله با ترور نکردند و آن را رو در روی دولت و ملت تورک قرار دادند؟

ارتش می تواند ضامن "سئکولاریسم" در قانون اساسی باشد اما آیا ارتش معنی و مفهوم دموکراسی را می داند؟

آیا ارتش تسلیم اراده ملت تورک و خواست آنان بوده است؟

آیا کودتاچیان، در ضدیت با اراده ملت و رای ملت تورک به خیابان ها نیامدند؟

آیا ملاک کودتاگران، رای ملت تورک بوده است؟

اگر ملت تورک اراده بکند که برای خود نوع خاصی از سئکولاریسم یا حکومت دینی-سئکولار داشته باشند، ارتش حق خواهد داشت تا اراده مردم را نادیده بگیرد؟

تورکیه جدید در پاسخ به کودتاگران و حامیان خارجی آن ها متولد شد