چرا ملل غیر فارس نمی توانند برای مبارزه با پانفارسیسم و دولت ایران متحد بشوند؟

 

روشنفکران و رهبران احزاب ملل تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ، کرد، لور و ... مواقف هستند که تحت ظلم و ستم مضاعف قرار دارند. منشاء آن همه ظلم و ستم هم ایران، دولت ایران و پانفارسیسم است. آن ها منافع مشترک ملل و منافع ملی ملت خود و دیگر ملل را هم بخوبی می شناسند 

همچنین، آن ها می دانند که تنها راه رهایی از این همه ظلم و ستم، همکاری آن ملل با هم برای مقابله با سیاست های ایران، دولت ایران و پانفارسیسم است اما و متاسفانه، بخاطر یکصد سال ایجاد اختلاف و دشمنی در بین ملل غیر فارس، از طرف ایران، دولت ایران و پانفارسیسم، رهبران و در نتیجه، آن ملل نمی توانند با هم همکاری بکنند.

هر ملتی که سر به شورش و عصیان برمی دارد، تنها می ماند و صدای همکاری و اتحاد و همراهی با آن ملت، بطور عمدی و یا غیر  عمدی، در میان دیگر ملل خاموش می ماند. آن ملت سرکوب می شود و نوبت ملت دیگر که می رسد، و حتی گاهی به عنوان انتقامگیری از سکوت ملت دیگر، آن ملت هم دوباره تنها می ماند.

بدین سان، این ملل، دور از هم و در تنهایی، مغلوب دشمن مشترک می شوند. دشمن، آن ها را از هم جدا می کند و در بین آن ها شکاف و اختلاف ها را دامن می زند و از هر نوع احتمالی برای اتحاد و همکاری ملل در مقابله با ایران، دولت ایران و پانفارسیسم می کاهد.

اگر این سیاست دولت ایران به پیش برود و اگر رهبران ملل و روشنفکران آن ها نتوانند مشکلاتی را که دشمن مشترک آن ها در این صد سال اخیر ایجاد کرده اند، شناسایی و بر آن ها غلبه بکنند، احتمال پیروزی این ملل بر ایران، دولت ایران و بر پانفارسیسم زیر صفر است.

مشکلات در میان این ملل چه می توانند باشند که مانع عمده بر سر راه اتحاد و همکاری عملی ملی در بین این ملل هستند؟

این ملل از هم جدا و چه بسا از هم دور هستند. نتیجتا، درد همدیگر را همان طور که باید، احساس نمی کنند.

نسبت به هم و نسبت به همسایه ها و نسبت به آن مللی که با هم منافع مشترک و درد و دشمن مشترک دارند، آگاهی چندان عمیقی ندارند.

دشمن و قدرت و حیله گری آن دشمن مشترک را نمی شناسند.

به توهم قدرت مبتلا هستند و تصور می کنند که به تنهایی می توانند دشمن را شکست داده و این پیروزی را به نام خود در تاریخ ثبت بکنند.

 دولت ایران و پانفارس ها، در صد سال گذشته، روحیه و احساسات ملی و اتحاد در بین ملل را نابود کرده اند.

دولت ایران با دستکاری در مرزهای جغرافیایی، در مرزهای تاریخی و سرزمینی این ملل شبهه ایجاد کرده اند که موجب ادعای ارضی نسبت به هم شده است.

ملل، در تله تئوری های پانفارسیسم افتاده، همانند پانفارسیسم، برای اثبات هستی خود در این سرزمین ها، به دامن تئوری های تاریخی و قلمرو تاریخی پناه بوده اند و نسبت به سرزمین های همسایه ادعای عرضی دارند.

اگر چه ممکن است هر کدام این ملل در مقطعی از تاریخ، امپراطوری خودشان را داشته اند اما تسخیر مجدد سرزمین های آن امپراطوری، غیر ممکن است و طرح آن ها، به ایجاد دشمنی و نفاق در بین ملل می انجامد.

رهبران و روشنفکران همه این ملل، به نوعی از بیماری عوام یا پاپولیسم زدگی مبتلا شده اند. نه تنها نمی توانند در مقابل عوام بایستند و به آن ها خط بدهند بلکه با آن همراه هم می شوند. در حالی که وظیفه رهبران، راهبرد ملت خود است نه دنباله روی عوام ساده ای که نه سیاست را می فهمد و نه مقتضای قرن بیست و یکم را.

همه رهبران و روشنفکران ملل، هر کدام تا درجه ای، تحت تاثیر سیاست ها و آموزه های پانفارسیسم قرار گرفته اند و از آن ها رها نشده اند. گر چه در ظاهر، دشمن پانفارسیسم، دولت ایران و ایران هم دیده بشوند، در عمق ذهن، تعلق خاطری به ایران، دولت ایران و پانفارسیسم و زبان فارسی وجود دارد که آن ها را با زنجیرهای نامرئی به ایران و پانفارسیسم وابسته کرده است. 

برای همین هم نمی توانند خیلی جدی و علنی با پانفارسیسم و ایران و دولت ایران، به همان شکلی که آن ها با این ملل دشمنی می کنند، دشمن باشند. یعنی هنوز از سیطره ایران، دولت ایران و پانفارسیسم خلاص نشده اند.

برای بحث و بررسی این نوع از مسایل که باعث فراق و اختلاف در میان ملل شده است، سه مهمان از سه ملت تورک، عرب و کرد در برنامه این هفته "دیالوگ" حضور خواهند داشت.

مهمانان:

جناب احمد اوبالی؛ مدیر گوناز تی وی - تورک

جناب یوصف عزیزی بنی طرف؛ از نویسندگان و روشنفکران عرب

جناب جلیل آزادیخواه؛ از روشنفکران و نویسندان کرد

انصافعلی هدایت

تورنتو - کانادا

نوزدهم (19) مارچ 2021

hedayat222@yahoo.com