مهاجرت و ایرانیان

 

مهاجرت و ایرانیان

 

 بررسی نگاه و نگرش ایران به عنوان یک واحد سیاسی-فرهنگی و ایرانیان به عنوان ملل مختلفی که درون آن واحد سیاسی زیست می کنند، به مسئله مهاجرت و مهاجرین و نتایج مثبت و منفی مهاجرت بسیار مهم و حیاتی است.

مهاجرت، در تعریف نویسنده این مطلب، به کوچ فردی یا خانوادگی یا گروه کوچکی گفته می شود که وطن یا محل زندگی فعلی خود را مناسب زندگی راحت تر و با امکانات لازم یا مناسب بروز عملی تفکر، خواست و آرزوهای خود نمی یابد و خود را مجبور به کوچ می بیند و می کوچد تا بسمت و سوئی که می خواهد برود یا در آن مسیر تلاش بکند. حالا ممکن است، بعد از مهاجرت به آن اهدافی که داشته برسد یا در تجربه متوجه بشود که اشتباه می کرده و یا نمی تواند به آن چه فکر و آرزو می کرده (هدافش) دست بیابد.

فرهنگی که ماشین پروپاگاندای دولتی برای ملل در ایران ساخته است، مهاجرت و مهاجر را نمی پذیرد. با مهاجر و مهاجرت دشمنی می کند. فرقی هم نمی کند که ایرانی به کشور دیگری مهاجرت بکند یا دیگرانی از دیگر کشورها به این واحد سیاسی مهاجرت بکنند. ایران و ایرانیان با هر دو مخالف هستند. مهاجرین خودی را خائن و عامل بیگانه، وطن ستیز، بیگانه پرست و در بهترین حالت خودخواهی که نمی خواهد امکانات مالی و توان جسمی و فکری خودش را شرف توسعه و رفاه وطنش بکند، می داند.

جالب است بدانیم که این فرهنگ در یکصد سال اخیر و با تاکید ویژه بر پانفارسیسم و ناسیونالیسم پان ایرانیست به چنین پدیده ای بدل شده است. در حالی که در دوره قاجاریه و قبل از آن، مرزها به این پررنگی، سفت و سختی نبودند و افراد یا گروه ها براحتی مهاجرت می کردند. نه تنها مهاجرت منفی تلقی نمی شد، بلکه گرفتن شهروندی دیگر کشورها و برافراشتن پرچم کشور دیگر بر سر در خانه خود و نمایش علنی شهروندی دیگر کشور افتخاری هم ‌بود. دولت قاجار هم آن افراد را به جاسوسی و عامل نفوذی یا بیگانه پرست بودن متهم نمی کرد. همان طور که مردم هم آن ها را طرد نمی کردند. بلکه به نوعی از اعتبار و ارجمندی اجتماعی آن فرد هم ربط داده می شد و در صورت لزوم و نیاز، به مکان کار یا زندگی متعلق به آن فرد پناه می بردند و از دستگیری و مجازات احتمالی توسط دولت خود مصون می ماندند.

با این حال، مهاجرت در دوره های گذشته و به دلیل کند بودن جابجایی و پر هزینه و دراز مدت بودن مهاجرت، بسیار محدودتر از مهاجرت در این روزگار بود‌.

بیشتر مهاجرت های در دوران قبل، مهاجرت به شکل چادرنشینی، ییلاق و قشلاق بودند. تعلق افراد متوجه معنا و مفهوم دنیایی در خارج از روستا و شهر خودشان نداشتند. این آگاهی را رسانه های عمومی و بخصوص رادیو و تلویزیون همگانی کردند.

با استقرار پانفارس های پان ایرانیست و اعمال سیاست های انبساطی پانفارسی و انقباضی ضد ملل تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ، لور، کرد و ... مهاجرت از این سرزمین ها و ملل به فارسیستان که در حال توسعه بود، آغاز و بتدریج شدت گرفت.