سال های خونین سوریه، به دقیقه های پایانی این سال های خون و کشتار نزدیک می شود که باید به عنوان یک انسان، از این روند، خوشحال شد و از آن استقبال کرد که شاید از درد و رنج انسان مظلوم، در این بخش از کره خاکی، اندکی کاسته شود ولی آلام و دردهای مردمان کشته داده، مجروح، علیل و آوره های وطن، برای سال های طولانی و شاید هم تا دل چند نسل آینده این مردم، دوام یابد. شاید، از این پس، این سرزمین و ملت غرق در رنج و خون، کشتار و شکنجه، روی صلح را ببینند.
ایران، به عنوان بازیگر اصلی این فاجعه انسانی، نقش مهمی در تداوم آن داشت و دارد. میلیاردها دلار پول ملل ایرانی را در آن جا صرف نگداشتن یک دیکتاتور در قدرت کرد.
چرا؟
چون پدر این دیکتاتور، در سال های جنگ ایران علیه عراق، تنها کشور عربی بوده که در کنار ایران ایستاده بوده است و ایران بر خود وظیفه می داند که از خدمات پسر دیکتاتور همان دیکاتور، حمایت کند و او را بر سر اریکه قدرت نگه دارد.
علاوه بر این که بودجه مملکتداری سوریه را ایران متقبل شده، بلکه بودجه و سلاح های جنکی مورد نیاز ارتش و نیروهای وابسته به دولت سوریه را هم ایران تامین می کرد
سوریه و جنگ آن، فرصت مناسبی بود تا ایران سلاح های تولیدی خود را در آن جا آزمایش کند و خطاهای سلاح هایش را رفع نماید.
همچنین سوریه، محلی برای آموزش نیروهای تروریسیتی وابسته ایران بود. ایران نه تنها از نیروهای بسیجی و پاسدار خود برای جنگ در سوریه اصتفاده می کرد، بلکه از میان مردمان فقیر افغانستان، پاکستان، عراق، آزربایجان، تورکیه و کشورهای آفریقایی هم مزدورهایی را استخدام کرده و برای آموزش دیدن و آبدیده شدن در جنگ و کشتار انسان ها، آن ها را راهی سوریه می کرد.
ایران دارای ده ها هزار نیروی غیر رسمی اما آموزش دیده و تجربه اندخته در جنگ در سوریه است.
سوال این است: اگر سوریه به صلح دست یابد، ایران با نیروهای آموزش دیده، تجربه اندوخته و معتاد شده به کشتار انسان ها و بوی خون، چه خواهد کرد؟
ایران از این همه نیروها چه استفاده ای خواهد کرد؟
آیا آن همه وقت، پول، کشتار انسان ها و تجربه به هدر خواهد رفت یا ایران از همه این سرمایه انسانی، تجربی در جایی و بر علیه انسان هایی و امنیت مللی استفاده خواهد کرد؟
آیا هدف بعدی ایران یک یا چند کشور عربی در خوزه خلیج است؟ همان طور که روزنامه های تهران و موشک هایش، آن ها را نشانه رفته اند؟
آیا کشورهای مسلمان اما توسعه یافته ای چون مالزی، اندونزی و ... هدف بعدی ایران است؟
آیا نیروهای وابسته به ایران، راهی بحران سازی در تورکیه خواهند شد؟
آیا جمهوری جوان آزربایجان هدف بعدی ایران خواهد بود؟ ایرن در یک ماه گذشته در تلاش بوده است تا مسئله "قاراباغ" و اشغال آن توسط ارامنه را به مسئله بعدی در منطقه بدل کند. نیروهای ایرانی، تلاش کرده اند تاآزادی قاراباغ را مقدمه آزادی قدس نشان بدهند.
آیا ایران از این نیروهای تشنه به خون انسان ها و ضحاک ها در سرکوب خواست ها و حقوق ملل در داخل ایران استفاده خواهد کرد؟
این ها سوال هایی است که تلاش خوهم کرد تا در برنامه امشب دیالوگ، به اتفاق دو مهمان گرامی، به آن ها پاسخ بدهم.
آقایان:
دکتر رضا حسین بر، از رهبران ملت بلوج، فعال سیاسی و لابیست بلوج در یک طرف و از انگلستان
در طرف دیگر این بحث، آقای رضا پرچی زاده، دانشجوی دوره دکترا در دانشگاه "پنسیلوانیا" در آمریکا است
سلام
No comments:
Post a Comment