نمایش اعتراف گیری در تلویزیون

در مواقع بحرانی که حاکمیتی توانایی اداره امور مملکت را ندارد و شورش ها، نظم عمومی و دوام حاکمیت را تهدید می کنند، دولت ها و حاکمیت های ضعیف، از اعتراف های تلویزیونی و اعدام ها در ملاء عام به عنوان یک ابزار سیاسی و ترسناک استفاده می کنند تا ترس را وارد رگ و پی جامعه سازند تا جامعه از درون تسلیم اراده حاکمیت شود.

چرا حاکمیت دست به اعدام های علنی در کوچه و بازار می زند؟ آیا این رفتار، نشان نمی دهد که حاکمیت، توانایی اعمال قدرت و قانون را ندارد و می خواهد با تزریق ترس و روحیه مرگ و اعدام، جامعه را به ثبات برگرداند؟ آیا نشانگر عدم مشروعیت نظام نیست؟ 

 در چنین مواقعی حاکمیت ها از ابزارهای پروپاگاندا و تبلیغی خود استفاده می کنند تا تاثیر و عمق ترس را عمیق تر بکنند.. رادیو و تلویزیون های یک سویه و سانسور شده خودشان را به صحنه می آورند تا از متهمانی که دولت می تراشد، استفاده کرده و به جامعه تزریق کند که حاکمیت بسیار قدرتمند است و تک تک مخاطبان را تحت تاثیر این پروپاگاندا قرار بدهد تا همه سلول های جامعه را تسلیم خود بکند

یکی از ابزارهای غیر حقوقی و غیر قانو نی دولت های در حال زوال و بی قدرت، پناه بردن به بی قانونی هاس و عمل به مثابه گروه های مافیایی است. یکی از ابزارهای دولت در چنین مرحله ای استفاده از اعتراف های تلویزیونی است تا اتهام های بدون سند و تبلیغاتی را نمایش داده و نشان بدهد که حاکمیت بسیار قدرتمند است و همه چیز و همه رفتارهای افراد جامعه را تحت نظر و کنترل دارد اما همین اعتراف های دروغین، نشان می دهند که دولت با ضعف بسیار شدید روبرو است و قانون برای دولت، در "حد نبود و نیست" است.

بسیاری از تحلیلگران معتقدند که حاکمیت در ایران امروزی به دوران اوایل انقلاب برگشته است که دولت بسیار بی ثبات بود و عملا هیچ کنترلی بر  تشکیلات های درون دولتی هم نداشت و تنها سلاح دولت انقلابی، محاکمات چند دقیقه و بی سند و اتهام زنی به افراد و اعتراف گیری تلویزیونی از آن افراد بود تا ترس و تسلیم عمومی را به جامعه تزیق کند

اخیرا هم حاکمیت ایران، دوباره از سلاح اعترافگیری های تلویزیونی و صدور احکام اعدام استفاده می کند.

ما در این برنامه ، به اتفاق یک نویسند عرب ، یک حقوقدان تورک و یک فعال سیاسی فارس به بررسی این مسئله می پردازیم

آقایان یوسف عزیزی بنی طرف

نقی محمودی
و 

ناصر کرمی 
مهمان این هفته هستند و با پاسخ به سوالات من، افکار و اندیشه هایشان را با من و شما در میان خواهند گذاشت.

آیا شما شاهد دست اول یا دست دوم جریان اعتراف گیری های تلویزیونی بوده اید؟

هدف اعتراف گیری های تلویزیونی چیست؟
در چه شرایطی یک فرد متهم به اعتراف مجبور می شود؟

چرا دولت چنین نمایش هایی را در تلویزیون ها به نمایش می گذارد؟

آیا اعترافات تلویزیونی مستند و قانونی هستند؟

چرا چنین نمایش ها و اعترافاتی در مقابل چندین روزنامه نگار شناخته شده در جامعه اجرا نمی شوند؟ یعنی چرا چنین محاکماتی علنی نیستند؟