ENSAF

  سلام به حضور حضرتعالی من، انصافعلی هدایت، تهیه کننده و مجری برنامه "دیالوگ" در "گوناز تی‌وی" هستم که روزهای شنبه و در ساعت 21:00 بوقت تبریز بطور زنده پخش می شود. در تقلا هستم که برنامه ای در باره تحریف و دروغپردازی در کتاب های دینی، فلسفی، سیاسی، اجتماعی و حقوقی تهیه بکنم. به تجربه دریافته ام که نویسندگان و مترجمان ایرانی در تدوین و تالیف و ترجمه کتاب ها، بیطرفی فکری، سیاسی و ایدئولوژیک را کنار گذاشته و بر اساس مقاصد سیاسی، ایدئولوژیک، نژادی و ... خواست های درونی و فکری و سیاسی و ایدئولوژیک شدن را وارد کتاب ها می کنند. متوجه شده ام‌که در ترجمه، در اغلب موارد، کلمات، جملات و پاراگراف های یا صفحه ها و فصل‌هایی را بر اساس دیدگاه خودشان علاوه کرده یا حذف می کنند. گاها هم‌کتاب هایی با نام‌نویسندگان خارجی در ایران منتشر می شود که خود ایرانی ها آن ها را نوشته اند ولی از نام و شهرت خارجی ها برای گسترش افکارشان و شاید هم فروش بیشتر، سوء استفاده می کنند. مایلم از حضور شما خواهش بکنم‌تا در این برنامه های بسیار مهم شرکت بفرمایید. چرا که وقتی اهل کتاب و تحقیق، به آن کتاب های پ

  یاخیندان تانیمادیغیم وطنداشیم، قانداشیم، یول یولداشیم، بیر سوره‌دیر اوسته‌کی شکیلده‌کی فیکیری ایرلی آپاریر. منده، سعید مینایی جنابلارینین یازیلاری ایله بیر آز زامان دیلیمی ایچینده تانیش اولموشام‌. اوسته‌کی یازئنی اوخودوم. سئودیم. حیمایت اتدیم. و کامنت اولاراق، بیر اوزون یازی‌دا یازدیم. منیم یازیمین  اوزون اولما سببی بودور کی منیم بو دوشونجه‌م،  فیکیر اولاراق، چوخ ضریف و دقیق بیر فیکیر‌دیر. اونملی اولدوغوندان دولایی،‌ ایللر دیر کی من بو فیکیری ایچیمده، یازئلارئمدا، گوناز‌ تی وی‌ده اورتایا آتیرام.  هر گون بیر موددت، او فیکیرین اوزه‌رینده حاللاشلیق ادیرم. هر گون، او دوشونجه و فیکیرین بیر ساحه سینه آیاق باسیرام. بو فیکیر اویونو، منه چوخ جالیب گلیر. اوندان‌دیر کی تامام دوشونور دوستلاری بو دوشونجه‌ ایله گولشمه‌گه چاغیریرام. آمما منیم سعید مینایی‌ جنابلارینه کامنتیم. آز-چوخ اونا، بوردا ال آپاریب، باش گوزونه آل دولاندیراجاغام. بلکم، بیر آز آدبی اولاراق، بزه‌دیم، توزه‌دیم. یاشاااااا بی.  من ایللردیر بو مسئله‌نی تی‌وی ده و یازئلارئمدا وورقولاماغا جهد اتمیشم آمما هر سوزون، هر بیر قلم و دیلدن، ف

  محمدرضاشاه در جشن های دو هزار و پانصد ساله اعلام کرد که استوانه کوروش، اولین متن حقوق بشر است که ایرانی ها (فارس ها) به جامعه بشری عرضه کرده اند.  او می خواسته بگویند که فارس ها در زمینه توجه به حقوق بشر از همه ملت ها پیشقدم‌تر بوده اند. شاید مفهوم این بزرگ بینی و افتخار به استوانه حقوق بشری کوروش، آن بوده است که ایران و ایرانی یا فارس ها نیازمند حقوق بشر سازمان ملل متحد و کشورهای آمریکا و اروپا نبوده و نیستند.  همان ایده که در سال های بعد، به عرضه حقوق بشر اسلامی پانفارس ها در دوره آیت الله های پانفارس انجامید. شاید هم‌به همین سبب بوده است که ایران فارس، هیچ وقت به پذیرش عملی و اجرایی حقوق بشر غربی که کمتر از یک‌قرن عمر دارد، نکرده است. خانم هایده ترابی که در دانشگاه های آلمان و  آمریکا، روی زبان و خط استوانه کوروش کار و تحقیق کرده، در مصاحبه با یک رادیویی فارسی زبان در سوئد اعلام کرده است که پانفارس ها در دوره محمدرضاشاه پهلوی و در ترجمه فارسی و اولیه آن، حداقل هفت سطر به متن استوانه منتسب به کوروش اضافه کرده اند.  در حقیقت، ابرانی ها برای این که خود و افکارشان را مترقی نشان بدهند،

  یکی دو هفته قبل در باره "آیا با فاشیسم فارسی-ایرانی مواجه هستیم؟" بحث کردیم و سه مهمان دیدگاه های گاها متضاد خودشان را ارائه کردند. در همان برنامه قول دادم که در یکی دو هفته آینده امان موضوع را با محوریت "اپوزیسیون رژیم و حاکمیت" هم‌مورد بحث و مداقه قرار بدهیم. در آن برنامه متذکر شدیم که فاشیسم در صورتی ظهور یافته و محقق می شود که یک دولت با تمامی امکانات، وزارتخانه ها، قوای مقننه، قضائیه و مجریه، سازمان ها و نهادهایش و به همراه توانایی اعمال تشویق و تنبیه افراد وجود داشته باشد. در غیر این صورت سخن گفتن از فاشیسم چندان معنی دار نخواهد بود. با توجه به آن بحث، حالا سوال این است که آیا مخالفان یا اپوزیسیون حاکمیت (چه در داخل و چه در خارج از ایران) هم فاشیست هستند؟ اگر صفت اصلی فاشیسم قدرت دولتی با تمامی امکانات باشد، اپوزیسیون حاکمیت از دایره دولت خارج است و دولت را اداره نمی کند. با این وجود، آیا اپوزیسیون حاکمیت هم فاشیست است؟ تعریف فاشیسم چیست؟ ملاک های و معیارهای اندازه‌گیری فاشیست بودن یک فرد یا سازمان و تشکیلات چیست؟ اگر در خارج از دولت بودن اپوزیسیون پانفارس م

زمانی که مصاحبه جناب محمدعلی مجد در باره "قحطی بزرگ" را خواندم، بر اساس آن‌مصاحبه، تصمیم‌ گرفتم تا آن کتاب را بخوانم. من، بطور طبیعی و سنتی کتاب را یواش و آرام می خوانم. انگلیسی من هم‌ضعیف است و جبرا کتاب انگلیسی را هم بسیار آرامتر می خوانم. در نتیجه توانستم متن فارسی آن را پیدا بکنم. وقتی ترجمه فارسی را دانلود کردم و شروع بخوانند آن کردم، دیدم چیز عجیبی در فارسی کتاب است که با عقل و نتایجی که من از مصاحبه نویسنده کتاب گرفته ام، نه تنها سازگار نیست بلکه ضد و نقیض است. جناب محمدعلی مجد در کتابش، انگلستان را مسئول گرسنگی و قحطی در ایران‌می دانست ولی مترجم نامحرم عثمانی و تورو ها را مقصر می داند و اولین جمله کتاب را به حمله به تورو ها و عثمانی ها آغاز می کند. بعد از خواندن چند ثفحه، علیه مترجم و کتابرفارسی شوریدن و تسلیم متن نشدم و تلاش کردم تا متن نویسنده مترجم را با نویسنده اصلی به زبان‌انگلیسی مقایسه بکنم. نتیجه شاخ و دم در من رویاند. مترجم فارسی با سوء استفاده از نام ‌جناب مجد و کتابش و احساسات ایرانیان، در زیر عنوان ترجمه، کتاب جدیدی را نوشته است که جدای از کتاب جناب مجد اس

  من (انصافعلی هدایت) بارها گفته ام‌ که زبان فارسی به عنوان یک زبان، ذاتا، یک زبان بی ادبی است.  چرا؟ نگاه بکنید به دو متن منتسب به ظریف تا به گفته من پی ببرید. ظریف یکی از "الیت" و تحصیل کردگان عالی رتبه و استاد دانشگاه و رهبر دیپلماسی خارجی ایران است. در متن اول و فارسی منتسب به ظریف، او فقط و بدون هر گونه کلمه احترام آمیز و رعایت ادب انسانی که لازمه فرهنگ دیپلماسی هم است، بی ادبانه، رئیس ممهور تورکیه را  "اردوغان"  می خواند و مانند یک جاهل و لمپن ظاهر می شود. در حالی که جناب اردوغان، رئیس جمهور و منتخب اکثریت رای دهندگان تورکیه است ولی ظریف، بدون استفاده از کلماتی چون جناب، آقا، عالیجناب، رئیس جمهور محترم، منتخب مردم تورکیه و ... ایشان را مخاطب ساخته است. این نوع سخن گفتن، نه مودبانه است و نه متناسب زبان دیپلماتیک است. اما همین بی گاو سیاسی پانفارسیسم که نمی داند چگونه سخن بگوید، در متن انگلیسی خود، قبل از نام عالیجناب اردوغان، از کلمه "پرزیدنت" استفاده کرده است.  چرا؟ چون، ظریف، در زبان انگلیسی مجبور به مودب بودن بوده است. او مودب نبوده است بلکه زبانی

تورک ها، به یک رسم دیرینه سیاسی معتقدند و آن این که اگر جمعیتی، به آن آگاهی و اراده سیاسی رسید که خود را یک‌ملت و شایسته حاکمیت ملی خود یافت و برای این‌ منظور، دولت ملی خود را تاسیس کرد و پرچم ملی خود را بالا برد، این پرچم دیگر پایین نخواهد آمد. اگر چه صدها سال این ملت در اشغال قوای استعماری و نظامی دیگر کشور باشد، شیرینی دولت و پرچم ملی را چشیده است و دوباره برای بدست آوردن آن اراده سیاسی بپا برخواهد خواست و دولت ملی و پرچم ملی و ادتش ملی و نهادهای مدنی و ملی خود را دوباره تاسیس خواهد کرد. ملت تورک آزربایجان و تورکمن، در چند صد سال اخیر، بارها پرچم ملی خودشان را برافراشته اند. دولت های ملی خودشان را تاسیس کرده اند. حتی امپراطوری‌های بزرگی را تاسیس کرده اند. آخرین امپراطوری بزرگ تورک ها در فراتر از مرزهای ایران‌کنونی، دولت قاجاریه بود که پرچم‌و آزاده دولتمداری و حاکمیت تورک ها را برافراشته و به امپراطوری تبدیل شده بود. از سال های پایانی قاجاریه تا به امروز، ملت تورک در ایران بارها برای برافراشتن مجدد پرچم ملی خودشان و تاسیس دولت ملی خودشان قیام کرده و دولت تاسیس کرده اند. چندین دولت مل

 

 دوستی مقاله ای را نوشته و در آن بر ترجیح حقوق شهر یا شهرداری و قوانین آن بر حقوق طبیعی و زیستی شهروندان شهر تاکید کرده است. من (انصافعلی هدایت) متفاوت فکر می کنم. سد معبر، یک معضل اجتماعی و شهرسازی است که ریشه در اقتصاد و معیشت مردم دارد. یعنی سد معبر زمانی بروز و ظهور می یابد که در ساختار نهادهای لازم و موجود شهری ناتوانی دیده و حس می شود و انسان‌هایی با مشاغلی برای پاسخ دادن به نیازهای طبیعی و زیستی خودشان، به شغل هایی با سرمایه کم رو می آورند که شهر و سرداری به عنوان نهاد اداره شهری از آن به عنوان سد معبر یاد می کند ولی آن ها در کاهش قیمت محصولات به مصرف کننده و پاسخ بهدنیازهای شهروندان نقش مهمی بازی می کنند. اغلب شهروندان با خریدشان از آن ها، فعالیتهای سدمعبر کنندگان را به رسمیت می شناسند. در اینجا در بین شهروندان و نهادهای شهری تنش و شکاف ایجاد می شود. شهروندان همدیگر و نیازهای همدیگر را حس می کنند و از هم حمایت می کنند اما شهرداری به عنوان نهاد مدیریت شهری، شهروندان را درک و احساس نمی کند. روش های آسان تامین زندگی آن ها را مهیا نمی کند. کار و درآمد مکفی برای شهروندان جهت تامین ن

پانفارسیسم، از هر فرصتی برای مخالفت با تورک ها و کوچک شمردن پیروزی های تورک ها سوء استفاده می کند. آخرین رفتار دشمنانه پانفارسیسم با تورک ها در جریان پیروزی های پی در پی تورک ها به هنگام آزاد سازی "قره باغ" اشغالی از دست ارمنستان روی داد.  در این جنگ های کوتاه مدت، آزربایجان تورک، نه تنها در میدان جنگ نظامی بر دشمن غلبه کرد، بلکه توانست جنگ را در میدان سیاست هم ادامه داده و سرزمین های تاریخی تورک ها را بدون خونریزی بیشتر آزاد سازد. این پیروزی های سریع، کام پانفارسیسم را در داخل و خارج ایران تلخ کرد و آن ها به دنبال بهانه ای برای کم اهمیت نشان دادن آن ظفرها بودند. این بهانه زمانی بدست پانفارس ها افتاد که صدای اذان و "الله اکبر" در پی آزاد سازی هر کوه، روستا، قصبه و شهر از بلندای کوه ها و مناره ها شنیده شد. پانفارس هایی که قرآن را آتش می زدند و از اسلام بری بودند و اسلام را با لجن خودشان به کند کشیده بودند، "وا اسلاما" و "وا شیعیا" سر دادند که چرا شیعه تورک آزربایجان، پیروزی هایش را با اذان بدون "اشد ان علیا ولی الله" سر می دهد؟ پانفارسیس