ایران از هر نظر، در حالت سقوط و نابودی قرار دارد. این همه، به برکت مدیریت کیلویی و غیر علمی رهبران سیاسی و اقتصادی این کشور رخ می دهد.
بانک های نیمه دولتی و وابسته به نهادهای نظامی و غیر نظامی ورشکسته شده اند.
بانک های دولتی هم در حال ورشکستگی قرار دارند.
کارخانه ها یکی بعد از دیگری در حال بسته شدن هستند و کارگران، دسته دسته، بیکار می شوند.
تولید داخلی نابود شده و کشوری که مدعی خودکفایی با تولیدات داخلی بود، تنها بر اساس واردات اداره می شود.
ارزش هر دلار به حدود 14000 تومان رسیده است و بنا به احتمالی، در 15 روز آینده، به بیش از 25000 تومان خواهد رسید.
حدود 150 تن از صرافان، بدون هیچ گناهی، دستگیر و زندانی شده اند تا دولت بتواند نتیجه سیاست خود در باره قیمت دلار را بر شانه های صرافان بگذارد. در حالی که فروشنده 90 درصد دلار در بازار، دولت و نهادهای دولتی هستند و باید مسئولان آن نهادها و دولت دستگیر و محاکمه می شدند.
دزدی های هزاران میلیارد تومانی تاریخ، توسط مدیران گزینشی، مورد اعتماد تسبیح بدست رخ می دهد.
معلمان و کامیون داران اعتصاب کرده اند.
ده ها هزار دانش آموز ترک تحصیل کرده اند.
ده ها میلیون ها زن، کودک، پیر و جوان، نمی توانند با شکم سیر، شب را صبح بکنند.
داروهای حیاتی برای بسیاری ازبیماران، جزو اولویت های مدیریت اقتصادی این نظام نیست.
دریاچه ها و منابع آب های زیر زمینی، بخاطر سیاست های غلط سدسازی، در حال خشکیدن هستند.
کویرزایی در سرزمین های آزربایجان جنوبی با خشکاندن عمدی دریاچه اورمیه به مرحله نهایی رسیده است.
این همه، در حالی رخ می دهند که در ایران، ده ها نهاد سیاست گذاری اقتصادی، وابسته به رهبر، دولت، مجلس، شورای مصلحت نظام، مراکز مطالعات استراتژیک و دانشگاه ها فعال هستند و برای سر و سامان دادن به اقتصاد، در حال فعالیت هستند.
در این میان اما آیت الله علی خامنه ای، هر از گاهی، به عنوان رهبر، به میدان می آید و کلید یک برنامه اقتصادی جدیدی را می زند.
یک زمانی اولویت اقتصادی علی خامنه ای سد سازی و خصوصی سازی اقتصادی بود که نه تنها به "رها سازی اقتصادی" بلکه به "خصولتی سازی" کارخانه ها و معادن انجامید.
زمان دیگر، "انرژی هسته حق مسلم ماست" سیاست اقتصادی، علمی و تکنولوژیکی را تشکیل داد و ده ها میلیارد دلار از اموال این مردمان فقیر را بر سر ساخت مراکز هستهاى اصفهان، نطنز، اراک، بندرعباس، فردو و تولید نسلهاى دوم، سوم سانتریفیوژهای غنىسازى اورانیوم، ساخت مرکز آب سنگین اراک و... برباد داد و در نهایت، نابودی آن ها را "نرمش قهرمانانه" نامید.
برنامه ریزی های گسترده، بخصوص برای اقتصاد که برنامه چشم انداز 20 ساله اقتصادی نام گرفت. علاوه بر آن، چندین برنامه 5 ساله اقتصادی هم تدوین گشت.
سوال این است که
علی خامنه ای دارای کدام تخصص اقتصادی است که چنین برنامه هایی را عنوان می کند و به هدف اعلامی هم نمی رساند؟
آیا او و تیم های اقتصادی او، همه امکانات را بطور علمی سنجش کرده و برای برنامه مورد نظر بسیج می کنند؟
چرا برنامه های اعلامی او مثمر نمی شود و نتیجه معکوس می دهند؟
آیا علی خامنه ای بدون مشورت با نهادهای برنامه ریزی اقتصادی و مطالعاتی، برنامه های اقتصادی خودش را اعلام می کند؟
این برنامه ها، چقدر با امکانات ایران تطابق دارند؟
جایگاه مراکز و نهادهای برنامه و بودجه ریزی در کشور، با وجود چنین رهبری، در کجاست؟
آیا بین سیاست های اعلامی توسط رهبر و نهادها و مراکز استراتژیک برنامه ریزی های اقتصادی هماهنگی وجود دارد؟
کدام یک از این همه نهادهای اقتصادی، در یک طرف و رهبر، در طرف دیگر، مسئول مستقیم بحران سقوط اقتصادی ایرانیان هستند؟
آیا برنامه ریزی ها، شعارها و هدف گذاری های ایران، در سخنان اخیر رهبر، قابل دستیابی هستند؟ هدف رهبر از برنامه جدیدش چیست؟
با فرا رسیدن دور جدید تحریم های گسترده علیه ایران، برنامه اعلامی خامنه ای چگونه عمل خواهد کرد؟
آیا این برنامه ها و سیاست های اقتصادی، می تواند امنیت دارایی های مردم را تامین بکنند؟ بر سر دارایی ها و نان سر سفره مردم چه خواهد آمد؟
وقتی رهبر اهداف و شعارهای اقتصادی را بدون توجه به وضعیت داخلی و بین المللی ایران اعلام می کند، چه نیازی به ده ها هزار کارشناس و طراح برنامه های اقتصادی وجود دارد؟
آیا مسئولیت ورشکستگی اقتصادی ایرانیان، تنها بر عهده رهبر است یا نهادهای اقتصادی هم در این ورشکستگی های اقتصادی ایرانیان سهیم هستند؟
هزینه هایی که مردمان ایران در دوران رهبری آیت الله علی خامنه ای بابت اشتباهات سیاسی و اقتصادی رهبر پرداخته و متحمل شده اند، چقدر است؟
راه حل های خروج ایرانیان از این ورشکستگی اقتصادی چیست؟
انصافعلی هدایت
تورنتو - کانادا
نوشته شده در 19 اکتبر 2018
پخش شده در 20 اکتبر 2018
hedayat222@yahoo.com
.png)
No comments:
Post a Comment