مقایسه ضرورت و آزادی افشاگری در ایران و جهان
برای این که افراد و مدیران، از قدرتی که قانون به آن ها داده، سوء استفاده نکرده و از آن قدرت برای تامین منافع شخصی، نزدیکان، همفکران و همجزبی های خود استفاده نکنند، نمایندگان مجلس و مطبوعات حق افشاگری مخالفان، رقیبان، مدیران و کارمندان را دارا هستند. افشاءگری و جلوگیری از سوء استفاده افراد و مدیران در هر کاری و در هر سطحی، چه دولتی و چه بخش خصوصی، یکی از ضرورت های دموکراسی و آزادی بیان است. در جایی که افشاگری دیده نمی شود و تضمین و مصونیتی برای آزادی افشاگر وجود ندارد، نمی توان از وجود دموکراسی و آزادی سخن گفت. بدون حق افشاگری برای افراد در جامعه، دموکراسی، آزادی، قانون و برابری افراد و فرصت ها بی معنا خواهد بود و "تبعیض"، در رگ و پی جامعه جریان خواهد داشت. در نتیجه، افشاگری، از اصول غیر قابل ترک و عنصر اصلی نمایندگی و روشنفکری و کار مطبوعاتی و رسانه ای است. یعنی نمی توان، هم نماینده، مطبوعاتی-رسانه ای و همچنین روشنفکر بود و افشاگری هم نکرد. افشاگری، به قدری مهم است که در بعضی از ممالک، افشاگر، بیش از نماینده مجلس اعتبار و اهمیت می یابد و به او حق مصونیت...