آیا افق دید مبارزاتی ما کوتاه مدت و بسته نیست؟

 

آیا افق دید مبارزاتی ما کوتاه مدت و بسته نیست؟

دعوت بخشی از فعالان جامعه مدنی-سیاسی آزربایجان جنوبی از مردم عرب الاحواز به حضور فعال در حمایت از اراده ملی تورک ها در جنگ جاری سیاسی بر ضد حاکمیت فاشیست های فارس، کار و اقدام بسیار جالب و ستودنی است. 

من (انصافعلی هدایت) نه تنها از این اقدام روشنفکران و متفکران تورک حمایت می کنم بلکه  تمایل داشتم تا این اقدام در سطح گسترده تری رخ بنماید.

حتی از دوستان خواستم تا حقوق ملی انکار شده و تابو شده تورک ها در یک صد سال گذشته را در متن صدها و هزاران طومار و خواست‌نامه‌های اقشار و اصناف مختلف ملت تورک به نمایش گذاشته به رخ دولت، حاکمیت فارس ها و جهانیان بکشانند.

تصور من این است که اگر ما می توانستیم، از قبل و برای چنین مواقع و فرصت های تاریخی  برنامه ریزی کرده و حقوق ملی قدغن شده خود را بجای حلقوم تعدادی از فعالان سیاسی و مدنی و همچنین از حلقوم بخشی از بدنه دانشجویی فریاد بزنیم، اگر حقوق ملی خود را توسط صدها، بلکه هزاران انجمن صنفی، و بخش‌های اجتماعی .و … نوشته، منتشر بکنیم، نتایج بسیار متفاوت تری از آن چه بدست آورده ایم، بدست می آوردیم. 

در آن صورت، صداها و خواست های ملل تورک، عرب، بلوچ، کرد و … برای  "تغییرات بنیادی" و زیربنایی، بسیار قدرتمندتر و بلندتر شنیده می‌شدند. 

اما متاسفانه و مثل صد سال گذشته، بجای برنامه ریزی برای کنش‌های گسترده تر و سازمان یافته، فقط به نشان دادن اراده خود به حاکمیت و جوامع بین المللی، آن هم به شکل تحریم بسنده کردیم. 

اگر به جای یک صدا برای تحریم در جهت تغییرات زیربنایی و دستیابی به حقوق ملی، به بسیج تمامی اقشار، طبقات، صنوف اجتماعی برای بلندتر کردن این صدها و خواست های ملی برنامه ریزی می کردیم و بجای یک صدا، صدها و هزاران صدا، طومار، و بطور همزمان و از طرف اقشار، طبقات و صنوف شغلی و اجتماعی و … بر می خواست، اراده ملل برای تغییر زیربنایی و حقوق ملی هم در افق و هم در ارتفاع، خودش را نه خواست یک قشر و طبقه، بلکه خواست و اراده ملی  تمامی اقشار ملل اثبات کرده و شنیده می شد. 

دولت مرکزی و پان‌ایرانیست‌ها، در هر فرصتی تلاش کرده اند و تلاش می کنند تا اتحاد ملی و اجتماعی ملل؛ چه در درون هر ملت و چه در سطح همکاری بین ملل در ایران سیاسی را تجرید و تجزیه کرده، خواست‌های ملی این ملل را نه خواست همه اقشار، طبقات، صنوف که خواست بخش کوچکی از مللل نشان بدهند.

آن ها با این تجریدسازی و تجزیه و همچنین در سایه سکوت اجتماعی و بیر تفاوتی بخش های بزرگتری از جوامع و ملل، موفق شده اند تا آن بخش از ملل معترض و حقوق و اراده یشان  را سرکوب بکند.

 در حالی که اگر می توانستیم، در طول مثلا یکی-دو روز تا یک هفته، تمامی انجمن‌های صنفی، اقشار، گروه‌ها، احزاب، ان‌جی‌اوها و ... خواست‌های ملی ملل خودمان را با نام و نشان رسمی و شفاف صنفی خود فریاد بزنیم، نه تنها روحیه ملت‌گرایی، شجاعت اجتماعی، اتحاد و همصدایی درون ملل افزایش می یافت که صدای هر ملتی به تمامی و در کلیت خود هک شنیده می شد. 

من تصور می کنم؛ ما، به عنوان روشنفکران ملت خود مقصریم و خیلی کوتاهی کرده ایم.

متاسفانه، ما روشنفکران ملل، مبارزات ملی را برای یک مرحله و در یک سطح و برای مدت زمان کوتاهی طراحی کرده و در همان حد متوقف می شویم. 

در حالی که باید مبارزه برای حقوق ملی را پیچیده تر کرده و برای مبارزه در هر مرحله و شرایطی، لایه‌های مختلف و سناریوهای متفاوتی را طراحی و پیش‌بینی بکنیم تا بتوانیم با خلق اتمسفری همه جانبه، دشمن ملل و حقوق ملی ملت خودمان را مجبور به تسلیم به اراده خودمان بکنیم. 

برای اعمال و تحمیل تغییرات مورد نظر به دولت و حاکمیت، باید قشر خاکستری ناراضی که تقریبا بیش از نود درصد ملل و جوامع است را به شرکت فعال و در لایه های مختلف نه تنها تشویق که مجبور بکنیم.

انصافعلی هدایت