این متن را به عنوان ورودیه ای برای برنامه "دیالوگ" شنبه (24 فوریه 2018) در تلویزیون "گوناز تی وی" نوشته ام..
در روز بین المللی زبان های مادری، بیش از 4000 دانشجوی تورک از 3-4 دانشگاه در سرزمین آزربایجان، با امضای توماری خطاب به رئیس جمهور ایران، خواهان رسمی شدن زبان تورکی، در ایران شدند.
دانشجویان تورک، نه تنها نام، نام فامیل و دانشگاه خودشان را نوشتند، بلکه شماره دانشجویی شان را هم قید کردند تا دولت ایران بداند، با انسان هایی بی نام و نشان و ترسو طرف نیست. با دانشجویانی روبرو است که با حقوق قانونی و ملی خودشان آشنا هستند.
تورکان ساکن در گوشه کنار ایران، می دانند، ملتی با زبان، تاریخ و سلسله حکومت های تورک، سرزمینی با مرزهای تاریخی، فرهنگی، هنری، معماری، موسیقیایی و ادبیاتی و ... و مشخصی هستند و آن طور که دول 100 سال اخیر ایران خواسته اند تحمیل بکنند، "آذری" نیستند.
در این میان، بخشی از جوامع ایرانی از رسمی شدن زبان ها و هویت های ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ و ... در ایران نگران هستند. به باور این گروه، با رسمی، آموزشی و اداری شدن هویت ها و زبان های ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ و ...، زبان و هویت فارس ها نابود خواهد شد.
این دسته، راه نجات زبان و هویت فارسی را در دشمنی و نابودی هویت و زبان و تاریخ و هنر و معماری و ... دیگر ملل می دانند و با قوت با این هویت ها و رسمی شدن زبان هایشان در ایران مخالفت می کنند.
همین جبهه گیری پانفراسیسم و پان ایرانیسم بر علیه تمامی ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ، کرد، و ... نه تنها باعث پیدایش نفرت و دشمنی در میان ملل فارس و غیر فارس در یکصد سال اخیر شده است، بلکه هر روز بر عمق این خصومت ها افزوده می شود.
نگرش دشمنانه و تورک، تورکمن، عرب، بلوچ، و ... ستیزانه پانفارسیسم و پان ایرانیسم باعث شده تا این ملل از مشارکت در قدرت سیاسی، اقتصادی و توسعه همه جانبه کشور "محروم" و "ممنوع" شوند. بدین ترتیب، این ملل از طرف پانفارسیسم و پان ایرانیسم، ایزوله و تبعید و در سرزمین های تاریخی خودشان زندانی شده اند.
یعنی، پانفارسیسم و پان ایرانیسم هم در عمل و هم در فکر، با مشارکت و حضور تمدنی، فرهنگی، تاریخی و هویتی ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ و ... برای توسعه این منطقه، نه تنها مخالفت کرده، بلکه حضور پر رنگ این تمدن ها، فرهنگ ها و تجربه های تاریخی ملل را نشانه مرگ خود دانسته است.
در پی همین ترس است که حذف این ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ و ... در ایران اتفاق افتاده است.
این ملل نقش داشتن از شرکت در حرکت جوامع خودشان هم بسوی توسعه منع شده اند.
از امور سیاسی، آموزشی و حقوقی و اداری بکنار گذاشته شده اند.
خودشان را همراه و همدل قوم حاکم فارس که زبان و هویت خودش را به دیگران تحمیل می کنند، نمی دانند.
این همه دشمنی، خصومت، جدایی، تصادم با ملل دیگر، در فکر پانفارس و پان ایرانیست ها رخ داده است.
دشمنی با این ملل، خودش را در رسانه ها، کتاب های درسی و غیر درسی، در سینما، رادیو و تلویزیون نشان داده است. متاسفانه، این دشمنی، از مرحله تبلیغ و تحقیر و توهین آن ملل عبور کرده و به مرحله سرکوب حقوق قانونی و انسانی آنان، آن هم با سلاح و در سابه قانون ضد انسانی، رسیده است.
در فضای ضدیت با هویت این ملل، فکر و عمل متقابل از طرف ملل تحت ستم، در طول یک قرن اخیر چه می تواند باشد؟ آیا یک قرن تحمل کافی نیست؟
در سال 1945 سازمان ملل متحد با حضور حدود 50 کشور آغاز بکار کرد ولی در سال 2017 درروی کره زمین 195 کشور موجودبودند اما 193 کشور عضو سازمان ملل متحد بوده اند.
در 101 کشور بیش از یک زبان "رسمی" یا "ملی" وجود دارد.
بعضی از این کشورها، توسعه یافته و در رفاه هستند، مانند کشورهای اروپایی و کانادا. بعضی ها، توسعه نیافته و فقیر هستند اما در همه آن ها، به جای برتری خاک بر انسان، بر برتری انسان و حقوق انسانی بر خاک، معتقد هستند.
زبان های رسمی در اسرائیل؛ عبری و عربی هستند اما دانش آموزان و دانشجویان حق دارند تا زبان دومشان را به غیر از این دو زبان رسمی انتخاب بکنند. یک عرب اسرائیلی حق دارد، عبری را به عنوان زبان دوم خود انتخاب نکند.
به اشتباه تصور می کردم که در کانادا، زبان های انگلیسی و فرانسه، زبان های رسمی هستند. متوجه شدم که در این کشور 11 زبان رسمی وجود دارد. تعدادی از این زبان ها، به تعدادی افراد محدود و در مناطق خاصی تعلق دارند.
در این میان، روسیه مورد بسیار قابل توجهی است. در روسیه هم مانند ایران، ملل و اقوام زیادی زندگی می کنند. طبق قانون و اندیشه پیشرو روسی، این ملل و اقوام حق دارند "جمهوری مستقل"، با زبان رسمی خودشان را داشته باشند.
آیا می توان تصور کرد که پانفارسیسم و پان ایرانیسم به ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ، کرد، گیلکی، مازنی و دیگر ملل و اقوام ساکن در ایران، چنین حقی قایل باشد که این ملل ساکن در جغرافیای ایران "جمهوری مستقل" خودشان را داشته باشند و زبان خودشان هم زبان رسمی باشد؟
در کشور جمهوری آزربایجان هم "جمهوری نخجوان"، کشوری "خودمختار" است اما پانفارسیسم و پان ایرانیسم، این حق را مساوی با مرگ زبان و هویت فارسی برای ایران می داند و با این حق، مخالفت و دشمنی می کند.
در آلمان، علاوه بر زبان آلمانی، چندین لهجه، موقعیت "زبان" گرفته و زبان مللی مناطق خاص جغرافیایی شده اند.
در قانون اساسی هندوستان، از 22 زبان رسمی نام برده شده است اما دولت این کشور نه تنها بر آن ها محدودیت ایجاد نکرده بلکه بر شش زبان دیگر نیز "موقعیت بسیار ممتازی" داده و از آن ها حمایت جدی می کند.
در "نروز" زبان هایی رسمی هستند که یکی از آن ها 15000 نفر سخنور دارد. در دیگری 500 نفر و در دیگری 300 تن و در دیگری هم انگشت شمار سخنور موجود هستند اما زبان رسمی، قانونی، اداری و آموزشی هستند.
در "نیوزیلند"، چهار زبان رسمی است که یکی از آن ها زبان "اشاره" و مختص "کرها" است.
در این برنامه دیالوگ، با حضور چهار مهمان ارجمند، به "بررسی علل مخالفت پان فارسیسم و پان ایرانیسم با رسمیت زبان های مادری" در ایران خواهیم پرداخت.
آقایان:
1. دکتر حسن کیانزاد: پزشک و سخنگوی برون مرزی حزب پان ایرانیست، یکی از موسسان و رئیس افتخاری "نهاد مردمی" در آمریکا و فعالیت و رهبری چند تشکیلات دیگر.
2. جناب فرامرز بختیار: کارشنای علوم سیاسی از دانشگاه بالتیمور آمریکا و رهبر حزب "اتحاد بختیاری لرستان، کهگیلویه و بویر احمد"، عضور "کنگره ملیت های ایران فدرال و از موسسان شورای دموکراسی خواهان ایران.
3. جناب محسن ابراهیمی: کارشناس حامعه شناسی و علوم سیاسی از ایران و کانادا، تحلیلگر سیاسی، عضو دفتر سیاسی حزب کمونیست کارگری ایران و دبیر کمیته آزربایجان .
4. مهندس ناصر کرمی: عضو چندین سندیکا و انجمن تخصصی مربوز به انرژی و مهندسی، نویسنده پان ایرانیست در وبسایت های مختلف.
سؤالها:
چرا پانفارسیسم و پان ایرانیسم، تنها هویت و معرف همه ملل با هویت‌های بسیار مختلف در جغرافیای کنونی ایران است و با دیگر هویت‌ها سر ستیز دارد؟
خطرات حاکمیت تفکر دیگر ستیز و انحصار طلب پانفارسیسم و پان ایرانیسم چه مواردی هستند؟
چرا پانفارسیسم و پان ایرانیسم مخالف رسمیت یافتن همه هویت‌ها در ایران هستند؟
نتایج حاکمیت پانفارس و پان ایرانیست در یک قرن اخیر چه پیامدهایی داشته و دارد؟
آیا فکر نمی‌کنید که اندیشه دیگر ستیزانه پانفارسیسم و پان ایرانیسم، باعث پیدایش دشمنی در میان ملل ساکن ایران شده است؟
آیا احتمال می‌دهید که در پی رواج خشن پانفارسیسم و پان ایرانیسم و حذف دیگر هویت‌ها و جنگ با آن ها، ایران به سمت و سوی تجزیه می شود؟
در سیستم اجتماعی مبتنی شده بر پانفارسیسم و پان ایرانیسم، چطور می‌توان بر تحقق حقوق مساوی و برابر فارس، تورک، تورکمن، عرب، بلوچ، لر، بختیاری، گیلکی، مازنی و ... امیدوار شد؟
آیا تفکر انحصارگرای پانفارسیسم و پان ایرانیسم باعث و بانی همه تبعیض های کنونی در جوامع ایرانی و بین ملل نیست؟
تورنتو - کانادا
بیست و چهارم 2018
hedayat222@yahoo.com
دانشجویان تورک، نه تنها نام، نام فامیل و دانشگاه خودشان را نوشتند، بلکه شماره دانشجویی شان را هم قید کردند تا دولت ایران بداند، با انسان هایی بی نام و نشان و ترسو طرف نیست. با دانشجویانی روبرو است که با حقوق قانونی و ملی خودشان آشنا هستند.
تورکان ساکن در گوشه کنار ایران، می دانند، ملتی با زبان، تاریخ و سلسله حکومت های تورک، سرزمینی با مرزهای تاریخی، فرهنگی، هنری، معماری، موسیقیایی و ادبیاتی و ... و مشخصی هستند و آن طور که دول 100 سال اخیر ایران خواسته اند تحمیل بکنند، "آذری" نیستند.
در این میان، بخشی از جوامع ایرانی از رسمی شدن زبان ها و هویت های ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ و ... در ایران نگران هستند. به باور این گروه، با رسمی، آموزشی و اداری شدن هویت ها و زبان های ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ و ...، زبان و هویت فارس ها نابود خواهد شد.
این دسته، راه نجات زبان و هویت فارسی را در دشمنی و نابودی هویت و زبان و تاریخ و هنر و معماری و ... دیگر ملل می دانند و با قوت با این هویت ها و رسمی شدن زبان هایشان در ایران مخالفت می کنند.
همین جبهه گیری پانفراسیسم و پان ایرانیسم بر علیه تمامی ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ، کرد، و ... نه تنها باعث پیدایش نفرت و دشمنی در میان ملل فارس و غیر فارس در یکصد سال اخیر شده است، بلکه هر روز بر عمق این خصومت ها افزوده می شود.
نگرش دشمنانه و تورک، تورکمن، عرب، بلوچ، و ... ستیزانه پانفارسیسم و پان ایرانیسم باعث شده تا این ملل از مشارکت در قدرت سیاسی، اقتصادی و توسعه همه جانبه کشور "محروم" و "ممنوع" شوند. بدین ترتیب، این ملل از طرف پانفارسیسم و پان ایرانیسم، ایزوله و تبعید و در سرزمین های تاریخی خودشان زندانی شده اند.
یعنی، پانفارسیسم و پان ایرانیسم هم در عمل و هم در فکر، با مشارکت و حضور تمدنی، فرهنگی، تاریخی و هویتی ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ و ... برای توسعه این منطقه، نه تنها مخالفت کرده، بلکه حضور پر رنگ این تمدن ها، فرهنگ ها و تجربه های تاریخی ملل را نشانه مرگ خود دانسته است.
در پی همین ترس است که حذف این ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ و ... در ایران اتفاق افتاده است.
این ملل نقش داشتن از شرکت در حرکت جوامع خودشان هم بسوی توسعه منع شده اند.
از امور سیاسی، آموزشی و حقوقی و اداری بکنار گذاشته شده اند.
خودشان را همراه و همدل قوم حاکم فارس که زبان و هویت خودش را به دیگران تحمیل می کنند، نمی دانند.
این همه دشمنی، خصومت، جدایی، تصادم با ملل دیگر، در فکر پانفارس و پان ایرانیست ها رخ داده است.
دشمنی با این ملل، خودش را در رسانه ها، کتاب های درسی و غیر درسی، در سینما، رادیو و تلویزیون نشان داده است. متاسفانه، این دشمنی، از مرحله تبلیغ و تحقیر و توهین آن ملل عبور کرده و به مرحله سرکوب حقوق قانونی و انسانی آنان، آن هم با سلاح و در سابه قانون ضد انسانی، رسیده است.
در فضای ضدیت با هویت این ملل، فکر و عمل متقابل از طرف ملل تحت ستم، در طول یک قرن اخیر چه می تواند باشد؟ آیا یک قرن تحمل کافی نیست؟
در سال 1945 سازمان ملل متحد با حضور حدود 50 کشور آغاز بکار کرد ولی در سال 2017 درروی کره زمین 195 کشور موجودبودند اما 193 کشور عضو سازمان ملل متحد بوده اند.
در 101 کشور بیش از یک زبان "رسمی" یا "ملی" وجود دارد.
بعضی از این کشورها، توسعه یافته و در رفاه هستند، مانند کشورهای اروپایی و کانادا. بعضی ها، توسعه نیافته و فقیر هستند اما در همه آن ها، به جای برتری خاک بر انسان، بر برتری انسان و حقوق انسانی بر خاک، معتقد هستند.
زبان های رسمی در اسرائیل؛ عبری و عربی هستند اما دانش آموزان و دانشجویان حق دارند تا زبان دومشان را به غیر از این دو زبان رسمی انتخاب بکنند. یک عرب اسرائیلی حق دارد، عبری را به عنوان زبان دوم خود انتخاب نکند.
به اشتباه تصور می کردم که در کانادا، زبان های انگلیسی و فرانسه، زبان های رسمی هستند. متوجه شدم که در این کشور 11 زبان رسمی وجود دارد. تعدادی از این زبان ها، به تعدادی افراد محدود و در مناطق خاصی تعلق دارند.
در این میان، روسیه مورد بسیار قابل توجهی است. در روسیه هم مانند ایران، ملل و اقوام زیادی زندگی می کنند. طبق قانون و اندیشه پیشرو روسی، این ملل و اقوام حق دارند "جمهوری مستقل"، با زبان رسمی خودشان را داشته باشند.
آیا می توان تصور کرد که پانفارسیسم و پان ایرانیسم به ملل تورک، تورکمن، عرب، بلوچ، کرد، گیلکی، مازنی و دیگر ملل و اقوام ساکن در ایران، چنین حقی قایل باشد که این ملل ساکن در جغرافیای ایران "جمهوری مستقل" خودشان را داشته باشند و زبان خودشان هم زبان رسمی باشد؟
در کشور جمهوری آزربایجان هم "جمهوری نخجوان"، کشوری "خودمختار" است اما پانفارسیسم و پان ایرانیسم، این حق را مساوی با مرگ زبان و هویت فارسی برای ایران می داند و با این حق، مخالفت و دشمنی می کند.
در آلمان، علاوه بر زبان آلمانی، چندین لهجه، موقعیت "زبان" گرفته و زبان مللی مناطق خاص جغرافیایی شده اند.
در قانون اساسی هندوستان، از 22 زبان رسمی نام برده شده است اما دولت این کشور نه تنها بر آن ها محدودیت ایجاد نکرده بلکه بر شش زبان دیگر نیز "موقعیت بسیار ممتازی" داده و از آن ها حمایت جدی می کند.
در "نروز" زبان هایی رسمی هستند که یکی از آن ها 15000 نفر سخنور دارد. در دیگری 500 نفر و در دیگری 300 تن و در دیگری هم انگشت شمار سخنور موجود هستند اما زبان رسمی، قانونی، اداری و آموزشی هستند.
در "نیوزیلند"، چهار زبان رسمی است که یکی از آن ها زبان "اشاره" و مختص "کرها" است.
در این برنامه دیالوگ، با حضور چهار مهمان ارجمند، به "بررسی علل مخالفت پان فارسیسم و پان ایرانیسم با رسمیت زبان های مادری" در ایران خواهیم پرداخت.
آقایان:
1. دکتر حسن کیانزاد: پزشک و سخنگوی برون مرزی حزب پان ایرانیست، یکی از موسسان و رئیس افتخاری "نهاد مردمی" در آمریکا و فعالیت و رهبری چند تشکیلات دیگر.
2. جناب فرامرز بختیار: کارشنای علوم سیاسی از دانشگاه بالتیمور آمریکا و رهبر حزب "اتحاد بختیاری لرستان، کهگیلویه و بویر احمد"، عضور "کنگره ملیت های ایران فدرال و از موسسان شورای دموکراسی خواهان ایران.
3. جناب محسن ابراهیمی: کارشناس حامعه شناسی و علوم سیاسی از ایران و کانادا، تحلیلگر سیاسی، عضو دفتر سیاسی حزب کمونیست کارگری ایران و دبیر کمیته آزربایجان .
4. مهندس ناصر کرمی: عضو چندین سندیکا و انجمن تخصصی مربوز به انرژی و مهندسی، نویسنده پان ایرانیست در وبسایت های مختلف.
سؤالها:
چرا پانفارسیسم و پان ایرانیسم، تنها هویت و معرف همه ملل با هویت‌های بسیار مختلف در جغرافیای کنونی ایران است و با دیگر هویت‌ها سر ستیز دارد؟
خطرات حاکمیت تفکر دیگر ستیز و انحصار طلب پانفارسیسم و پان ایرانیسم چه مواردی هستند؟
چرا پانفارسیسم و پان ایرانیسم مخالف رسمیت یافتن همه هویت‌ها در ایران هستند؟
نتایج حاکمیت پانفارس و پان ایرانیست در یک قرن اخیر چه پیامدهایی داشته و دارد؟
آیا فکر نمی‌کنید که اندیشه دیگر ستیزانه پانفارسیسم و پان ایرانیسم، باعث پیدایش دشمنی در میان ملل ساکن ایران شده است؟
آیا احتمال می‌دهید که در پی رواج خشن پانفارسیسم و پان ایرانیسم و حذف دیگر هویت‌ها و جنگ با آن ها، ایران به سمت و سوی تجزیه می شود؟
در سیستم اجتماعی مبتنی شده بر پانفارسیسم و پان ایرانیسم، چطور می‌توان بر تحقق حقوق مساوی و برابر فارس، تورک، تورکمن، عرب، بلوچ، لر، بختیاری، گیلکی، مازنی و ... امیدوار شد؟
آیا تفکر انحصارگرای پانفارسیسم و پان ایرانیسم باعث و بانی همه تبعیض های کنونی در جوامع ایرانی و بین ملل نیست؟
آیا فکر و رفتار مبتنی بر پانفارسیسم و پان ایرانیسم باعث ایجاد دشمنی در منطقه بین ایرانیان و دیگر ملل نشده است؟
انصافعلی هدایتتورنتو - کانادا
بیست و چهارم 2018
hedayat222@yahoo.com
No comments:
Post a Comment