استفاده از کلمه استعمار، مشروعیت دادن به اشغال است

استفاده از کلمه استعمار، مشروعیت دادن به اشغال است       

              #اصفهان شهریور ۱۳۰۶، یحتمل حوالی ‎#میدان_نقش_جهان

فیلم توسط "فردریک گادامر" عکاس پروژه "آرشیو سیاره" برداشته شده.  

 

انصافعلی هدایت در زیر این ویدئوی قدیمی از اصفهان نوشت: 

نمی توان فقط و به تنهایی از کلمه "استعمار" در مباحث اجتماعی، بخصوص در ایران سیاسی صد ساله سخن گفت.

چرا که باید بدانیم که عمل استعمار و استعمارگری، بعد از اشغال نظامی و از بین بردن اراده ملی یک ملت و نابودی دولت و اراده ملی آن ملت، بر مردم مستولی می شود.

 

سخن گفتن از استعمار، کاهش بار معنایی اشغال و حتی مشروعیت دادن به اشغال و اشغالگری است. 

 از طرف دیگر، اشغال، تنها با اشغال نظامی یک سرزمین و قتل عام مبارزان و روشنفکران یک ملت رخ نمی دهد، بلکه اشغال و اشغالگری زمانی تکمیل شده به حداکثر می رسد که نیروهای اشغالگر بتوانند با تکیه بر نیروی نظامی و ایجاد ترس از مرگ، شکنجه، زندان و دیگر مجازات‌ها، بر زبان، ادبیات، سیستم آموزشی و تربیتی آن ملت غلبه بکنند.

در این غلبه روانی، اشغالگر می تواند بر ذهن و توانایی عقلی ملت مغلوب مستولی شده و ذهن و عقل آن ملت را بر اساس اراده و نیاز اشغالگر و بطور سیستماتیک طراحی و مدیریت بکند.

   در پی این اقدام، اشغالگر خواهد توانست حضور اشغالگرانه و خشن بالذات خود را در ذهن اشغال شدگان سرزمینی و عقلی، نرم و ملایم کرده و از اشغال شدگی به استعمار شدگی تعبیر کرده یا حتی از اشغال شدگی، به استعمار داخلی و یا ‌... کاهش بدهد و از قبح اشغال در افکار عمومی جهانی و ملت اشغال شده فرو بکاهند.   

 در چنین زمانی که قوه عقلانی آن ملت هم تسلیم ترس شده و تسلیم خواست و اراده اشغالگر شده است، سخن گفتن اشغال شده از اشغال و اشغالگری، و مبارزه برای آزادی ملی و دستیابی به حقوق ملی، خشن و خشونت بار و رادیکالیسم جلوه و تلقی خواهد کرد. 

در حالی که خشونت و رادیکالیزم با اشغال و اشغالگری، با قتل عام، با قتل عام روشنفکری، با شستشوی مغزی-آموزشی، با نابودی توانایی عقلی و با دست کاری سیستم آموزشی و تربیتی در جهت ضدیت با منافع ملی ملت خود و در راستای حمایت از سیستم اشغالگر آغاز شده و تداوم یافته است. 

اما دستگاه تبلیغاتی اشغالگر چنان نشان خواهد داد که اشغال و خشونتی روی نداده است، بلکه کسانی که از اشغال و اشغالگری سخن می گویند و خواهان پایان دادن به انواع اشغال هستند، خود مروجان خشونت و رادیکالیزم بوده و هستند.

چنان که به مرور زمان، دشمنی و مخالفت با اشغالگری و قتل عام عقلی در رسانه های اشغالگر و مردمی که قوه تعقل‌شان اشغال شده است، با رادیکالیسم و خشونت ارزیابی خواهد شد. 

اما ملاک این قضاوت، ارزیابی و صدور حکم در ضدیت با مخالفان اشغال و استعمار و پایان دادن به اشغال، همان اصولی است که اشغالگر در عقل اشغال شدگان و از طریق سیستم آموزش و تربیت اجباری و بر اساس تحمیل زبان و جهان بینی و منافع اشغالگران گنجانده است. 

 

برای قضاوت در این مورد، به رهایی از اشغال شدگی عقلی، بازگشت به آزادی فکری ملی و تلاش برای نابودی اشغال و اشغالگران به هر وسیله ممکن احتیاج است.   

زمانی که بخشی از جامعه روشنفکری، از اشغال و اشغالگری حمایت کرده، در جهت نرم و ملایم کردن خشونت ماهوی اشغالگری تلاش بکنند و خودی ها را به رادیکالیسم و خشونت یا پرهیز از رفتارهای دموکراتیک متهم بکنند، آن ملت در اشغال خواهد بود و آزادی و دموکراسی جایگاهی در آنجا نخواهد داشت‌.

چرا که دموکراسی و آزادی، هیچ نوعی همرنگی و همراهی و همزیستی با اشغال و اشغالگری ندارد. اشغالگری با همه اصول دموکراسی و آزادگی مخالف و حتی دشمن است.

برای دستیابی به دموکراسی، باید به اشغال و اشغالگری پایان داد. پایان دادن به اشغال و اشغالگری هم جز استفاده از اهرم زور و خشونت ممکن و میسر نبوده و نیست. 

چرا که زبان اشغال و اشغالگری زور و خشونت است و شما در گفتگو با خشونت، اگر توان و جرات گفتگو به همان زبان را نداشته باشید، بازنده هستید. 

10.Sep 2024 

انصافعلی هدایت