پروپاگاندا و تبلیغات دولتی چیست؟ تبریز باز هم بهترین شهر دنیا شد(!؟)

امروز و برای چندمین بار، باز هم خبر دادند که "سازمان ملل متحد" در پی یک بررسی علمی(!) و کارشناسانه (!) شهر تبریز را بهترین شهر عیران و دنیا برای زندگی نامیده است.

اصلن چنین بررسی ای نه تنها در خود سازمان ملل متحد بلکه در سازمان های وابسته به آن هم وجود ندارد.

بودجه یکی از ارکان و عوامل تشخیص پیشرفته بودن یک شهر از دیگری است. هر چقدر یک استان یا شهر، بودجه بیشتری از بقیه شهرها داشته باشد، به احتمال زیاد، (البته با توجه به گستردگی شهر و آمار نفوس مردم) به همان میزان هم توسعه یافته تر از بقیه است.

برای همین هم کافی است بدانید و توانایی مقایسه اعداد و ارقام با هم را داشته باشید تا بفهمید که بودجه آلودگی هوا، بودجه ایجاد و نگهداری فضای سبز شهری و اطراف آن، بودجه راه سازی و خانه سازی، بودجه ایمن سازی اماکن و بناهای شهری، بودجه های لازیم برای توسعه و ایجاد صنایع و ماشین های حمل و نقل عمومی مانند اتوبوسرانی و مترو، بودجه و سرمایه های ایجاد اشتغال با سرمایه گذاری های دولتی و تشویق بخش خصوصی داخلی و خارجی برای سرمایه گذاری ها، ساخت یا تجهیز بیمارستان های تخصصی و بخصوص بیمارستان های سوانح و سوختگی، میزان درآمد شهروندان در شهرهای مورد مقایسه، میزان درآمد سرانه شهروندان هر شهر در مقایسه با شهروندان دیگر شهرها، میزان دستمزد روزانه و ماهانه شهروندان شهرهای مورد مقایسه در زمان معین مورد نظر برای مقایسه، میزان بیکاری ، میزان مهاجر فرستی و مهاجر پذیری، میزان فرار مغزها و سرمایه های مادی و علمی و تخصصی، میزان بودجه اختصاصی برای رشته گردشگری و زیباسازی شهرها، ووو در استان ها و شهرهای مورد مقایسه، پرده اسرار تبلیغاتی دولت را بر هم خواهد زد و روزنامه نگاران و دولتمردان پروپاگاندیست را رسوا خواهد ساخت.

اگر هر مورد اقتصادی و زیستی که در تبریز و یا دیگر شهرها به ذهنمان می رسد را با استان های فارث، مقایسه بکنید، به پروپاگاندا و تبلیغاتی بودن این نوع شعارهای دولتی برای فریب مردم تورک آزربایجان پی خواهید برد.

اگر این ارقام بودجه ای و ارقام درآمدی بخش های یاد شده و همچنین میزان مالیات پرداختی شهروندان (که از توان خرید و توسعه اقتصادی و فرهنگی و ... شهروندان می کاهد) مقایسه بفرمایید و آن ها را در بین کلان شهر تبریز با تک تک کلان شهرهای طهران، مشهد، شیراز، اصفهان، کرج، و شهرهای در حال تبدیل شدن به کلانشهرمانند یزد، کاشان، و ... مقایسه بفرمایید، به دروغ بودن این آمار و ارقام ساخته دولتی و ادارات دولتی پی خواهید برد.

میزان و گستردگی بافت فرسوده شهری و همچنین مناطق حاشیه نشین شهرها هم یکی از ارکان شناخت درست از نادرست بودن این نوع ادعاها است که این نوع پروپاگاندا و بزرگنمایی دولتی را برخ خواهد کشید.

این نوع فعالیت در خبرنگاری را "پروپاگاندا" و "تبلیغات حکومتی"می نامند.

همان طور که می دانید 99% تبلیغات دولتی (اخبار رسمی) که خبرنگارن در بوق کرنا می کنند، کارهای پروپاگاندایی است که دولت انجام نداده (!) است ولی در اثر تبلیغات به مردم القاء می کند که کاری انجام شده و یا در حال انجام است. در حالی که در اغلب موارد، مدیران و وزیران فقط یک کلگ می زنند و مثلن پروژه ای را افتتاح می کنند و کاری به غیر از این رخ نمی دهد. ممکن است 36 سال هم از افتتاح های همان پروژه گذشته باشد ولی پیشرفت چند درصدی در آن کار رخ نداده باشد. کار اصلی همان "کلنگ زنی" بوده است که برای خودش چند درصد (!) حساب می شود بلکه 90 درصد هم محاسبه می شود.
در حالی که می دانیم، خبر این چنینی زمانی خبر است که پروژه با موفقیت به پایان رسیده باشد ولی ده ها بار مشاهده کرده ایم که دولت پروژه ای را اسما افتتاح کرده است اما برای تکمیل آن بودجه ای اختصاص نداده است. این همان "تبلیغات تو خالی" یا پروپاگاندای دولتی است.

بنا بر این، اغلب خبرنگاران خبره (!) از شگردهای پروپاگاندایی دولت و کارگزاران آن در شهرها بی خبرنیستند. البته، در 99% موارد خبرنگارانی که مورد سوء تستفاده سیستم اداری قرار می گیرند هم خبرنگار حرفه ای نیستند بلکه روپورتاژ نگار و آگهی نگار حرفه ای هستند که با دزدیدن عنوان خبرنگار، بابت چاپ پروپاگاندای دولتی از ادارات دولتی، مبالغ هنگفتی پول دریافت می کنند.

یکی دیگر از راه های درآمد همین تیپ از تبلیغات نگاران دولتی، تولید "خبر-آگهی" در قبال "هدیه" ادارات دولتی است.

متاسفانه این نوع خبرنگاران توانایی و حتی جسارت به زیر سوال بردن مدیران دولتی و اقدام های پروپاگاندایی آنها را ندارند.
این گروه، چشم و گوش بسته تسلیم تبلیغات دولتمردان هستند و مانند کودکان دوره دبستان که معلمانشان را عالمترین و راستگوترین فرد دنیا تصور می کنند، در مقابل مدیران دولتی می نشینند و در گفته های آن ها هیچ شک و شبهه ای حس نمی کنند. این دسته از خبرنگاران، دستگاه ضبط صدا هستند.

این گروه، حتی بخودشان جسارت نمی دهند که دیده های روزانه و یا تجربه زندگی خودشان را به عنوان موارد نقض ادعای دولتمردان بکار بگیرند و در داده های دولتی شک کنند.
برای همین به مانند طوطی شکر شکن حافظ، فرمایشات (!) دولتمردان و مدیران را تکرار می کنند: "تبریز بهترین شهر دنیا"(!) و ما هم پذیرفتیم!