تبریز در اشعار جامی، خواجوی کرمانی، رضی الدین آرتیمانی و سعدی

تبریز در اشعار جامی، خواجوی کرمانی، رضی الدین آرتیمانی و سعدی

1

جامی در باره تبریز گوید:

پخت از دور مه و گردش سال

میوهٔ باغ خجندی به کمال

لیک باد اجل آن میوهٔ پاک

ریخت در خطهٔ تبریز به خاک

آن دو طوطی که به نوخیزیشان

بود در هند شکرریزیشان

2

خواجوی کرمانی در باره تبریز گفته است:

اول بنوش ساغر و وانگه بده شراب

زیرا که بادهٔ شکرآمیز خوشترست

گر دیگران ز میکده پرهیز می‌کنند

ما را خلاف توبه و پرهیز خوشترست

خواجو کنار دجلهٔ بغداد جنتست

لیکن میان خطهٔ تبریز خوشترست

3

رضل الدین آرتیمانی در باره نبریز گفته است:

در عشق حکایت غم انگیز نیست

افسانه مصر و شام و تبریزی نیست

گفتم شاید جز او ببینم چیزی

چون دیدم من بغیر او چیزی نیست

4

سعدی هم در باره مردن تبریز این گئنه داستان سرایی می کند:

عزیزی در اقصای تبریز بود

که همواره بیدار و شب خیز بود

شبی دید جایی که دزدی کمند

بپیچید و بر طرف بامی فگند

کسان را خبر کرد و آشوب خاست

ز هر جانبی مرد با چوب خاست

چو نامردم آواز مردم شنید

میان خطر جای بودن ندید