ایران، نه در آذربایجان که در عراق اتومیبل تولید می کند

در حالی که میلیون ها آذربایجانی در ایران بیکارند و برای پیدا کردن کار، وطن خودشان را ترک کرده و به مناطقی می روند که با زبان، آداب و روسم آن ها بیگانه اند، دولت ایران سرمایه های ملی مردم را نه در مناطق آنان که در دیگر کشورها سرمایه گذاری می کند.

آقای عبدالعزیز سعیدیان: معاون صادرات ایران خودرو اعلام کرده است که کارخانه ای برای تولید اتومبیل در شهر اسکندریه عراق تاسیس کرده است که توانایی تولید 30 هزار اتومبیل در هر سال  را دارد.

این کارخانه، تا یک ماه دیگر براه خواهد افتاد. چرا که ایران از سه سال قبل، مقدمات تاسیس این مجتمع عظیم صنعتی را مهیا کرده است.

این در حالی است که بنا به آمارهای پزشکی قانونی، سالانه بیش از 3000 نفر در سرزمین های حاصلخیز آذربایجان جنوبی، به علت بیکاری، خودکشی می کنند. سهم جوانان با تحصیلات فوق دیپلم، لیسانس، فوق لیسانس و دکترا در میان آنان بسیار چشمگیر است.

دولتمداران ایران بجای ایجاد اشتغال برای مردم سخت کوش آذربایجان، در عراق و دیگر کشورها سرمایه گذاری می کنند.

چرا که این دولتمردان، دو ایدئولوژی و سیاست اصلی "فارس محوری" و "اتحاد سیاسی در خارج از ایران با گروه های هم هدف" را در پیش گرفته اند.

این ایئولوژی ها، گر چه ممکن است منافع ملت فارس در ایران را تامین کند اما منافع اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی  ملت های غیر فارس و بخصوص تورک های آذربایجان جنوبی ساکن ایران را تامین نمی کنند.

برای مقابله با این اوضاع، ده ها سرمایه دار آذربایجانی؛ شمالی و جنوبی، چه در داخل ایران و چه در کشورهای دیگر، برای سرمایه گذاری در سرزمین های آذربایجان جنوبی وارد آنجا شده اند و توانایی خود برای ایجاد اشتغال را به مسئولان ایرانی ارائه کرده اند  اما ایدئولوژی فارس محور مدیران ارشد ایران، به این سرمایه داران اجازه نداده است تا در خاک های آذربایجان سرمایه گذاری کنند.

مقام های ایرانی به این دسته از فرزندان کار آفرین آذربایجان پیشنهاد داده اند تا برای سرمایه گذاری و دریافت امتیازهایی مانند زمین مجانی، تخفیف مالیاتی و ... به دیگر مناطق ایران و بخصوص به مرکز کویری ایران بروند.

از طرف دیگر، طبق آمارها، رشد جمعیتی اذربایجانیان در ایران منفی است و جمعیت این سرزمین هر روز، کمتر می شود. دلیل این امر، علاوه بر سیاست های کنترل جمعیت و داشتن فرزند کمتر، فشارهای اقتصادی، بیکاری و نا امیدی از آینده است.

از دیگر سو، نیروهای فعال و مولد آذربایجانی برای تامین زندگی خود و خانواده یشان، مجبور به مهاجرت می شوند که این موضوع هم بر شدت رشد منفی جمعیت ترک های آذربایجانی در ایران تاثیر مستقیم دارد.

فرزندان و مدیران با تجربه و دارای توان مالی و اقتصادی آذربایجان تلاش کرده اند تا بدون تحمیل هزینه مالی بر بانک ها و موسسات مالی  ملت های ساکن ایران، شرکت ها و کارخانه های تولید خودرو را در شهرهای آذربایجان  براه بیندازند اما با گذشت 16-17 سال از آغاز این پروژه ها، هنوز فارس محوران پان ایرانیست به آذربایجانیان که ثروت و مدیریت لازم را دارند، اجازه قدم برداشتن در این مسیر را نداده اند.

در نتیجه، توانایی های مالی، اقتصادی، مدیریتی، وقت و انرژی آنان در مقابله با مانع تراشی های مخالفان آذربایجان، بهدر رفته است.

می توان حجم سرمایه گذاری ایران در عراق را با عظیم ترین سرمایه گذاری های ایران در آذربایجان جنوبی مقایسه کرد و متوجه شد که در تاریح ایران و مدیریت سیاسی، اقتصادی فارس ها بر آذربایجان،  کدام صنعت در آذربایجان راه اندازی شده است که بتواند در هر سال 30.000 اتومیبل را مونتاژ کند؟

مهمترین کارخانه تولید صنعتی در آذربایجان جنوبی، تراکتور سازی تبریز هست که دو شعبه دیگر در کردستان و شهر اورومیه دارد.

بگفته مهندس ابوالفتح ابراهیمی؛ مدیر عامل این کارخانه، تراکتور سازی آذربایجان در سال گذشته 17.795 تراکتور تولید کرده است. ولی همه این ها در تبریز یا اورومیه رخ نداده است. بلکه به گفته همین منبع "15.410 تراکتور در تبریز، 1500 تراکتور در کردستان و 855 تراکتور در اورومیه ساخته شده اند.

می توان حجم و تفاوت سرمایه گذاری ها و ایجاد اشتغال در آذربایجان را با مناطق فارس نشین یا عراق را مقایسه کرد. می توان از این مقایسه پی برد که آذربایجان مستعمره ای در دستان فارسگرایان است که باید عقب مانده نگه داشته شود تا مردمان آن مجبور به جلای وطن شوند.

این در حالی است که مدیر صادرات ایران خودرو اعلام نکرده است که سرمایه گذاری دلاری و ریالی ایران برای پروژه اسکندریه در عراق چقدر بوده است و آیا این سرمایه به ایران برگشت پذیر است یا نه؟

سرمایه گذاری ایران در هر کدام از کشورهای  سودان، سومالی، نیجریه، لیبی، عراق، زیمباوه، ونزوئلا و ... ، در چند سال اخیر، ده ها برابر بیشتر از سرمایه کذاری ایران در یک صد سال اخیر در آذربایجان بوده و هست.

 در حالی که می دانیم، تراکتور سازی آذربایجان نه در دوران بعد از انقلاب 1357 که قبل از آن ساخته شده است.

می دانیم که در تراکتور سازی تبریز کمتر از 5000 نفر (بطور مستقیم) کار می کنند. در حالی که برای تولید 30.000  اتومبیل در عراق، بیش از 10000 نفر (مستقیم) کار خواهند کرد.

این در حالی است که تبریز، صنعتی ترین و پیشرفته ترین شهر آذربایجان و قلب تپنده آذربایجان و پایتخت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی این سرزمین است. اوضاع اقتصادی و کاری در دیگر شهرهای آذربایجان به مراتب عقب مانده از این ابر شهر آذربایجان هستند.

برای مثال، عقب ماندگی اقتصادی در شهر اهر، بشدت نمود اجتماعی پیدا کرده است. تنها، در حدود 2000 نفر در این شهر بیش از 100.000  نفری در کارگاه های کوچک  مشغول بکار هستند.

به خاطر بیکاری گسترده در اهر و اطراف آن، آمار خودکشی ها ده ها برابر نقاط دیگر ایران، بخصوص مناطق فارس نشین است.

آمار خودکشی مردان در اهر به مراتب از مناطق بلوچستان، کردستان و عربستان عمیق تر و بیشتر است. 

چرا که مردمان آن مناطق می توانند با قاچاق کالا به دیگر کشورها یا از دیگر کشورها به سرزمین های خود، زندگی مناسبی را برای خود تهیه کنند

اما مردم آذربایجان هم به خاطر باورهای عمیق دینی، هم به خاطر اتهام هایی سنگینی که به آنان زده می شود و هم به دلیل حضور نظامی و امنیتی ایران در مرزهای این منطقه و نوع رابطه ایران با همسایگان آذربایجان جنوبی، نمی توانند از راه قاچاق کالا هم زندگیشان را تامین کنند.

 در نتیجه،  مردان باسواد آذربایجان خود را می کشند تا عار بیکاری را بر پیشانی خود حمل نکنند. اما همه این جنایت ها در حالی اتفاق می افتد که دولت مرکزی و ایران، مسئول ایجاد اشتغال برای مردم آذربایجان از یک سو  و ایجاد شرایطی برای مردم و علاقه مندان آذربایجان است تا در این سرزمین ها سرمایه گذاری و اشتغال ایجاد کنند.