قدیمی یا نو بودن زبان اهمیتی ندارد؟
زبان، نه تنها جهان‌بینی، درک جهان، احساسات، تفسیر از جهان و انسان را شکل می دهد بلکه باعث بیان احساسات، جهان‌بینی، و انتقال تجربه‌ها هر فردی به دیگران هم می شود.
زبان، بسیار مهمتر از تنزل آن به یک وسیله ارتباطی یا وسیله انتقال معنی از فردی به فرد یا جمع دیگر است. زبان، ممیزه اصلی انسان از دیگر موجودات است.
در نتیجه، باید در باره جایگاه و نقش زبان گفتگو کرد. مهم این نیست که کدام زبان، در دل تاریخ مکتوب بوده است یا مکتوب نبوده است.
مهم آن است که هر ملتی زبانی و حتی لهجه زبانی مخصوص بخود با ویژگی های منحصر بفردی دارد و باید به آن زبان آموزش دیده، زندگی بکند تا بتواند جهان را با زبان خود، نه با زبان‌هایی که شخصیت، انسانیت، تجربه، احساسات و ... او را کتمان می کنند، بشکل تصنعی و ناقص ترجمه بکند.
مهم آن است که هر فرد و ملتی، همان طور که به زبان تازه یا قدیمی خود می نگرد، همان طور که به زبان دارای خط ویژه یا بدون خط مخصوص خود ارزش و اهمیت می دهد، به زبان فرد یا ملل دیگر هم، همان گونه بنگرد و همان ارزش‌گذاری را داشته باشد.
یعنی مهم آن تست که هر انسانی، همان ارزش و اعتبار را به زبان دیگر افراد و ملل بدهد که به زبان خود می دهد.
اگر فرد یا ملتی مایل است تا دیگران، به زبان او با احترام بنگرند، او هم مجبور است که به زبان دیگران با احترام تعظیم بکند.
هیچ مهم نیست که زبانی، امروز پدید آمده باشد یا هزاران سال عمر کرده باشد.
مهم نیست که زبانی دارای تاریخ مکتوب باشد و زبانی تازه متولد شده و بدون آثار مکتوب باشد.
مهم آن است که به هر دو زبان، به عنوان موجودی مقدس نگریسته شود و حق انسان ها برای زیستن با آن زبان ها برسمیت شناخته بشود.
اردو، اسپرانتو و ... زبان‌های بسیار جدیدی هستند اما به همان میزان حق حیات دارند که زبان هایی با تاریخ بسیار بلند حق حیاط دارند.
No comments:
Post a Comment